Αντικαταθλιπτική αγωγή και αϋπνίες μετά από καρκίνο μαστού και συναισθηματικό σοκ

Καλησπέρα, είμαι 4 μήνες με cipralex και remeron λόγω αγχωδης διαταραχής Κ κατάθλιψης και ψυχοθεραπείας παραλληλα..στους 4 μήνες μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά λειτουργική Κ ότι ξεπέρασα τα συμπτώματα του άγχους..η καταθλιψη όμως αυτό το τέρας με βασανίσει.. ανηδονια για τα πάντα.δεν με ευχαριστεί τίποτα..αν με δει κάποιος δε το καταλαβαίνει ότι έχω καταθλιψη..ο γιατρός μου λέει ότι βιάζομαι Κ ότι θέλει χρόνο η καταθλιψη..είναι φυσιολογικό να μην αισθάνομαι χαρά??

Γεια σας.Χρόνια πολλά. Από το 2018 κι έπειτα αντιμετωπίζω κατάθλιψη. Διαγνώστηκα επίσημα δυο φορές, έχω κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας και το τελευταίο δίμηνο νιώθω πως πάλι δεν είμαι σε καλή κατάσταση ψυχολογικά, με ελάχιστη όρεξη να ασχοληθώ με όσα με ευχαριστούσαν, με πίεση να βγάλω κάποιες υποτυπώδεις δουλειές στο σπίτι ενώ στην ουσία η ελάχιστη ενέργεια που έχω πάει αποκλειστικά στο παιδί μου. Ο ύπνος μου είναι κακός αφού δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ πια. Παίρνω εφεξορ σε δόση των 375 και κανένα αγχολυτικό (εδώ και έξι μήνες περίπου τα σταμάτησα από μόνη μου γιατί ένιωθα πως είχα φτάσει σε σημείο κατάχρησης). Δεν κάνω ψυχοθεραπεία καθώς ο τελευταίος ψυχίατρος που με παρακολουθούσε για τρία χρόνια μου έλεγε (μέχρι πέρυσι που σταμάτησα να τον βλέπω) πως δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Το θέμα μου είναι πως δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ ξανά έναν ειδικό, όμως ταυτόχρονα ξέρω πως αυτή είναι η μόνη λύση. Ο σύντροφός μου έχει κουραστεί. Νιώθω πως πλέον δεν μπορεί να με στηρίξει κι αυτό με στενοχωρεί επιπλέον. Από την οικογένεια κάπως τα αδέρφια μου με βοήθησαν σε πρακτικά ζητήματα το τελευταίο διάστημα, όμως δεν είμαι άνθρωπος που θα ζητήσει εύκολα βοήθεια κι έτσι δε θέλω να επιβαρύνω κανέναν παραπάνω. Πολλές φορές εύχομαι απλώς να τελειώσει η πορεία μου κι άλλες νιώθω τεράστια ενοχή όμως ξέρω πως δεν έχω άλλη αντοχή για απογοήτευση και εμπόδια κλπ κλπ και πως δεν έχω τη δύναμη να σκάψω μέσα μου για απαντήσεις. Το ερώτημά μου είναι σε τι ψυχίατρο(τι κατεύθυνση να ακολουθεί δλδ) να απευθυνθώ ώστε έστω να μπορέσω να οργανώσω κάπως την καθημερινότητά μου και να μην βλέπει το παιδί μου μια μαμά που είναι συνεχώς καταθλιπτική; Κι επίσης θα είμαι έτσι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου; Είμαι σαράντα χρονών.

Καλησπέρα σας..πως καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κατάθλιψη

Καλησπέρα σας, ειμαι 23 χρόνων και τα τελευταία 2μιση χρόνια αντιμετωπίζω κρίσεις πανικου. Ειχα παει σε ψυχίατρο και ειχα διαγνωστει με κατάθλιψη ελαφρυα και με αγοραφοβία. Μου συνταγογραφηθηκαν αντικαταθλιπτικα τα οποία μετα απο ενα διάστημα νιώθοντας καλύτερα, κατόπιν οδηγίας του γιατρού τα σταμάτησα. Μετα απο λιγο καιρό επειδή ανακάλυψα πως εχω υπερταση τα σκαμπανευασματα της πίεσης μου, μου δημιούργησαν άγχος και φόβο για την υγεία μου έχοντας ως αποτέλεσμα να ξαναέρθουν οι κρίσεις πανικού.Αυτή την στιγμή εχω σταματήσει τις ψυχοθεραπείες αλλα νιωθω πως θελω να αντιμετωπίσω μονη μου αυτη την φορα τις κρίσεις χωρις φαρμακευτική αγωγη. Τι θα μου προτείνατε;

Καλησπέρα. Εδώ και πολλούς μήνες νιώθω ένα απέραντο κενό μέσα μου που δεν γεμίζει με τίποτα. Είχα μια τραυματική σχέση πριν δυο χρόνια και από τότε νιώθω πως δεν έχει νόημα η ζωή μου. Δεν με ευχαριστεί τίποτα πλέον και όλα τα κάνω μηχανικά. Το άγχος μου με έχει φτάσει σε σημείο να με πιάνουν κρίσεις και να μην μπορώ να λειτουργήσω στην καθημερινότητα μου. Νιώθω συνεχώς μόνη μου και όλη μέρα με πιάνουν τα κλάματα για το παραμικρό. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που μπορεί να με ευχαριστήσει αλλά δεν μπορώ. Επίσης αντιμετωπίζω και θέματα με τους γύρω μου γιατί συνέχεια προσποιούμαι την κοινωνική η την ευδιάθετη επειδή ντρέπομαι να δείξω πως νιώθω ή να εκφραστώ και όλοι νομίζουν ότι είμαι ακριβώς το αντίθετο. Όλη την ώρα είναι στο μυαλό μου σκέψεις που με κάνουν να νιώθω δυστυχισμένη και μόνη μου και περιμένω να μείνω μόνη μου ώστε να ξεσπάσω. Δεν μπορώ να ζήσω καμία στιγμή και δεν έχω κανέναν να μπορώ να νιώσω ο εαυτός μου.

Καλησπέρα.. Σε αυτό το μνμ θα σας περιγράψω τον γολγοθά όπου βιώνω σχεδόν όλη μου την ζωή αλλά πλέον πολυ περισσότερο . Πάντα η σχέση μου με το φαγητο δεν ήταν καλή και φυσιολογική. Ανέκαθεν μου αρεσαν τα γλυκά ,τα προτιμώ πολυ περισσότερο. Νιώθω πως μπορώ να φαω δεκάδες από αυτά πειναω ,δεν πειναω. Έχω κουραστεί. Μου λείπει το πως ήμουν πριν από 3 χρόνια αν κι τότε πάλι με θεωρούσα λιγο παχιά. Βλέπω φωτογραφίες μου κι ζηλεύω τον τότε εαυτό μου . Θέλω να αδυνατησω αλλά δεν μου είναι εύκολο. Έχω βάλει τουλάχιστον 20 κιλα και δν νιώθω καθόλου ο εαυτός μου. Δεν τρωω μπροστά σε άλλους, δν πηγαίνω στην θάλασσα , νιώθω χαμηλή αυτοπεποίθηση αν και δεν φαίνεται. Πλασάρω πολυ διαφορετικά τον εαυτό μου αλλά εγώ μεσα μου υποφερω. Καθημερινά μπορεί να φαω πάνω από 10 κρουασάν ενώ μπορεί και να μην πειναω. Η δουλεια μου είναι τέτοια που έχω πρόσβαση στα κρουασάν πχ. Όταν είμαι σπιτι δεν τρωω τόσο. Όπως και να χει, τρωω κρυφά ,μακριά απ τα βλέμματα όλων. Τρωω σε σημείο να σκασω. Να νιώσω αηδία για το σώμα μου. Κουράστηκα,είμαι μόνο 19 κι βασανιζομαι παρα πολυ! Δεν σταματάει αυτός ο γολγοθάς μου. Θέλω να έχω ένα ωραίο σώμα ,να το αγαπω κι να νιώθω εντάξει μέσα σε αυτό. Έχω χάσει χίλια δυο πράγματα. Όλο το καλοκαιρι μόνο τζιν φορούσα. Μου λείπουν τα φορέματα που φορούσα,η ζωή που είχα πριν ξεφύγω τόσο. Δεν θα γλιτώσω ποτε αππ αυτό..

Θέλω να μάθω αν τα ψυχωφαρμακα ειπειρεαζουν τα πνευμόνια