Πιστεύω ότι έχω εργασιακή κατάθλιψη λόγω μπουλινγκ από τον εργοδότη μου. Υπάρχει γιατρός;

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Λίγες μέρες πριν την περίοδο υποφέρω από χαμηλή αυτοεκτίμηση, γρήγορες συναισθηματικές αλλαγές, έντονο θυμό κλπ. Μπορεί από μόνη της η περίοδος να προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα ή φταίει και η κατάθλιψη που υπάρχει εξ αρχής?

Πριν λίγες μέρες έπειτα από αυτοικανοποίηση έτρωγα διάβαζα κάτι στο κιν κ έκανε ένα τσάφ στο κεφάλι μου σαν ασφάλεια που μου προκάλεσε μια μικρή δυσφορία έντονη αλλά για λίγο π συνοδεύτηκε από φόβο. Προσπάθησα να το προσπεράσω και έπεσα για ύπνο. Το πρωί π ξύπνησα είχα έντονο φόβο οτι μετά το χτεσινό γεγονός απλά άρχισα να τρελαίνομαι και το σκεφτόμουν συνέχεια. Ήμουν στη τσίτα και σκεφτόμουν τί μπορεί να είναι, μήπως έτσι ξεκινάει κάποιος να τρελαίνεται. Εντωμεταξύ πριν ένα περίπου μήνα είχα έντονο άγχος από έναν πρησμένο αδένα που τελικά υποχώρησε και λίγες μέρες μετά μια άφτρα μου προκαλούσε δυσφορία οτι μπορεί να ήταν μέχρι και HPV από μια περασμένη ελεύθερη σχέση 2+ χρόνια πριν Αυτό που περνάω τις τελευταίες μέρες όμως μ έχει σπάσει γτ είναι εντός του κεφαλιού μου και δεν ξέρω αν μπορεί να το διαγνώσει καποιος. Δυσκολεύομαι να κάνω πράγματα και να σκεφτώ ελεύθερα από φόβο μη τρελαθώ, ξυπνάω τα βράδια και το σκέφτομαι μέχρι να ξανακοιμηθώ, είχα ταχυκαρδίες και ένταση του τύπου επαγρύπνησης για κτ π θα μ έφερνε σε αμηχανία κ δυσφορία. Ειδικά μέχρι σήμερα αισθάνομαι κενός. Νιώθω ανακούφιση όταν αυτοικανοποιούμαι και προσπαθώ να το αποφύγω για να μη γίνει ανάγκη και συνηθίσω έτσι τον οργανισμό μου. Εκτός από αυτό όμως ΔΕΝ νιώθω τίποτα. Δεν είναι οτι νιώθω άσχημα ή απογοητευμένος ή καταθλιπτικά. Το αντίθετο, θέλω να κάνω πράγματα, στο τηλέφωνο όταν μιλάω κάνω και πλάκα αυθόρμητα ΑΛΛΑ όταν γελάω αυθόρμητα δε νιώθω την ικανοποίηση ξέρετε εκείνο το αίσθημα το έντονο που ένιωθα, δε μπορώ να στεναχωρηθώ, δε μπορώ να φοβηθώ ιδιαίτερα, αισθάνομαι έναν πόνο πίσω από τα αυτιά σα πίεση σα κάτι να μπλοκάρει το συναίσθημα. Τώρα που έγραψα αυτά δάκρυσα λίγο αλλά ο οργανισμός μου το σταμάτησε αμέσως. Γενικά όσο επιδίωκα να κάνω πράγματα αυτές τις μέρες ήταν ευχάριστο και το επιδίωκα και ξεχνιόμουν αλλά δεν είδα αλλαγή στα συναισθήματα που δεν νιώθω και την ευχαρίστηση που δεν παίρνω. Πχ ξύπναγα το πρωί και έλεγα πόσο τυχερός είμαι σαν άνθρωπος, ή κάτι π πρμν να κανω

ο πατερας μου ειναι 86 ετων αλλα εργαζεται κανονικα πριν λιγες ημερες περασε μια κριση οικογενειακης στεναχωριας και μετα απο αυτο εχει κολησει σε κατι συγκεκριμενο και ολη μερα ασχολειται μονο με αυτο !! ενα τυπου εμμονη με το ταβλι που επαιζε με τους φιλους του ! δε εχει ξεχασει κατι αλλο αλλα γενικα εχει μια συνχυση με καποια αλλα πραγματα ΠΑΙΡΝΕΙ αντικαταθλιπτικη αγωγη και ηρεμιστηκα χαπια ΘΑ επανελθει ?? εχουμε κανει ολες τις εξετασεις αξονικη μαγνητικη νευρολογος και τιποτα ακομα ΜΗΠΩΣ μπορειτε να μου δωσετε καποια εξηγηση ή τι πρεπει να κανουμε ? ευχαριστω

Καλησπέρα ...έχω βρεθεί με ανεπάρκεια d3 στο 5 ,b12 στα 200 και φεριττινης 5 έκανα τρίμηνη θεραπεία και χρειάστηκε από την εξάντληση να ξεκινήσω κ το αντικαταθλιπτικό zoloft των 50...να σημειώσω ότι ήμουν παρθένος οργανισμός δεν έπινα ούτε χάπια ούτε βιταμίνες...η ερώτηση μου είναι η εξής..η τρίμηνη θεραπεία με τις βιταμινες έχει τελειώσει ...επανεξέταση δεν έχω κάνει...υπάρχει περίπτωση να μην έχουν αναιβει οι βιταμίνες μου??και αν μπορώ να πιω μαγνήσιο μαζί με το αντικαταθλιπτικό zoloft??γιατί τα βράδυα έχω έντονο πόνο στα πόδια κ κράμπες...ευχαριστώ θα εκτιμούσα μια τοποθέτηση από τους γιατρούς ..

Είμαι 49 ετών. Όχι ευχαριστημένη από τη σχέση μου στον γάμο μου από 2ετίας. Του είπα να χωρίσουμε . Δεν το αποδέχεται και δεν το έχω προχωρήσει. Είχα γνωρίσει έναν υπέροχο άνθρωπο που δυστυχώς δεν έμελλε να είμαστε μαζί. Πέθανε στα χέρια μου κάτι που δεν βγαίνει από το μυαλό μου. Δεν παίρνω ευχαρίστηση από τίποτα. Δε θέλω να ζω απλά. Παίρνω αγωγή από αυτό το τραυματικό συμβάν και μετά. Απλά υποκρίνομαι στην καθημερινότητα μου και όταν μένω μόνη βουλιαζω. Θέλω να μην υπάρχω. Θέλω μόνο να τον συναντήσω πάλι.

Καλησπέρα γιατί νιώθω ακομα θλίψη όταν πλησιάζει η μέρα θανάτου της μητέρας μου αν κ έχουν περασει αρκετά χρόνια;