Πώς να αντιμετωπίσω τον πόνο και την αντίδραση του σώματος σε γυναικολογική εξέταση;

Ζω μια απαισια ζωη ,βασικα δεν ζω ολα ειναι μια επιβιωση, μια ψυχολογικη κακοποιηση καθε μερα, ειμαι ενα σκουπιδι μισω τοσο πολυ τ ζωη μου ακομα του δικους μου π μ δωσαν ζωη χωρις καν να νοιάζονται, αν υπηρχε ενα μαγικο κουμπι να πατησω να ψοφισω θα τ εκανα, αλλα ειμαι τοσο αχριστος ποου ουτε να παρω αποφαση να ψοφισω δν μπορω

Αντιμετωπίζω χρόνια ακραία μοναξιά,από τα 18 ήδη δεν είχα καθόλου φίλους,παρέες και δεν ανηκα κάπου,αναπόφευκτα ήρθε η ακραία μοναξιά και απομόνωση την οποία βιώνω μέχρι και τώρα που είμαι 35 ετών,ποτε δεν κατάφερα να έχω φίλους,παρέες,συντροφικότητα,με έναν χαρακτήρα εσωστρεφή,ντροπαλό,λιγομίλητος,με χαμηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλή αυτοπεποίθηση,με αισθήματα κατωτερότητας και αποτυχίας. Έχω βιώσει απορρίψεις,αδιαφορία από τους άλλους,μια μοναξιά που προκαλεί μια μόνιμη θλίψη,στενοχώρια,που δεν φεύγει ούτε με χόμπυ,δραστηριότητες,συμμετοχή σε εθελοντισμους,ούτε με ψυχοθεραπείες που κάνω τα τελευταία χρόνια. Τι πιστεύετε πως μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την περίπτωση?

Καλησπέρα! Εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα νιώθω πως έχω χάσει κάθε διάθεση για ζωή! Δεν έχω χόμπι δεν κάνω καμιά δραστηριότητα πάρα μόνο να δουλεύω και που και που να βγω μια βόλτα! Όμως πάντα νιώθω πως δεν είμαι ευτυχισμένη...έχω ανθρώπους να με αγαπούν και να αγαπάω! Έχω μια όμορφη και αληθινή σχέση....όμως νιώθω πως δεν είμαι ευτυχισμένη...τι μπορεί να φταει;

Παρουσιάζω όλα τα συμπτώματα από τα οποία χαρακτηρίζεται η κατάθλιψη .Παίρνω ένα ζολώφτ των 100 mg ,αλλά δεν βλέπω βελτίωση. Βρίσκομαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση .Πως μπορώ να βοηθηθώ

Είμαι 27 ετών και νομίζω ότι έχω χρόνια κατάθλιψη χωρίς να την έχω αντιμετωπίσει … Με θυμάμαι από μικρή ηλικία (δημοτικό προς γυμνάσιο ) να ειμαι συνεχώς θλιμμένη χωρις να συμβαίνει κάτι . Φοβόμουν πάντα για τον θάνατο κοντινών μου ανθρώπων λόγω της μεγάλης τους ηλικίας . Γενικά αυτός ο φόβος επικρατεί ως τώρα και μου χαλάει την διάθεση καθημερινά όπως και το να μην πάθω κάτι η ίδια. Νιώθω πως φοβάμαι κατά κάποιο τρόπο να χαρώ γιατί θα γίνει κάτι και θα μπω πάλι στο mood θλίψης . Και πάντα έτσι γίνεται . Κάνω συνεχώς αρνητικές σκέψεις και συνήθως μετά τη λήξη μιας σοβαρής σχέσης πέφτω σε κατάθλιψη σε σημείο να μην θέλω να βγω εύκολα από το σπίτι , να μη θέλω να κανω τίποτα πλέον και απλά να κάνω συνεχώς αρνητικές σκέψεις για τα χρόνια που περνάνε γρήγορα , όλα αυτά τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας και μου δημιουργούν φόβο και άγχος . Ευτυχισμένη νιώθω μόνο όταν μπαίνω σε μια καλή σχέση που και εκεί κανω αρνητικές σκέψεις με το να σκέφτομαι το τέλος της σχέσης χωρίς δικαιώματα , πράγμα το οποίο μου προκαλεί ανασφάλεια με αποτέλεσμα να ζηλεύω παθολογικά ακόμα και χωρίς καμια ένδειξη . Ενώ είμαι άτομο που όταν θέλω κάτι παλεύω και το πετυχαίνω δεν έχω πάει ακόμα σε κάποιον ειδικό σκεπτόμενη πως δεν θέλω να δεσμευτώ σε όλο αυτό για οικονομικούς λόγους … δεν αντέχω όμως να ζω άλλο έτσι και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο απόλυτο αδιέξοδο .

Καλησπέρα.. Σε αυτό το μνμ θα σας περιγράψω τον γολγοθά όπου βιώνω σχεδόν όλη μου την ζωή αλλά πλέον πολυ περισσότερο . Πάντα η σχέση μου με το φαγητο δεν ήταν καλή και φυσιολογική. Ανέκαθεν μου αρεσαν τα γλυκά ,τα προτιμώ πολυ περισσότερο. Νιώθω πως μπορώ να φαω δεκάδες από αυτά πειναω ,δεν πειναω. Έχω κουραστεί. Μου λείπει το πως ήμουν πριν από 3 χρόνια αν κι τότε πάλι με θεωρούσα λιγο παχιά. Βλέπω φωτογραφίες μου κι ζηλεύω τον τότε εαυτό μου . Θέλω να αδυνατησω αλλά δεν μου είναι εύκολο. Έχω βάλει τουλάχιστον 20 κιλα και δν νιώθω καθόλου ο εαυτός μου. Δεν τρωω μπροστά σε άλλους, δν πηγαίνω στην θάλασσα , νιώθω χαμηλή αυτοπεποίθηση αν και δεν φαίνεται. Πλασάρω πολυ διαφορετικά τον εαυτό μου αλλά εγώ μεσα μου υποφερω. Καθημερινά μπορεί να φαω πάνω από 10 κρουασάν ενώ μπορεί και να μην πειναω. Η δουλεια μου είναι τέτοια που έχω πρόσβαση στα κρουασάν πχ. Όταν είμαι σπιτι δεν τρωω τόσο. Όπως και να χει, τρωω κρυφά ,μακριά απ τα βλέμματα όλων. Τρωω σε σημείο να σκασω. Να νιώσω αηδία για το σώμα μου. Κουράστηκα,είμαι μόνο 19 κι βασανιζομαι παρα πολυ! Δεν σταματάει αυτός ο γολγοθάς μου. Θέλω να έχω ένα ωραίο σώμα ,να το αγαπω κι να νιώθω εντάξει μέσα σε αυτό. Έχω χάσει χίλια δυο πράγματα. Όλο το καλοκαιρι μόνο τζιν φορούσα. Μου λείπουν τα φορέματα που φορούσα,η ζωή που είχα πριν ξεφύγω τόσο. Δεν θα γλιτώσω ποτε αππ αυτό..

Γεια σας, ειμαι μια μαθητρια λυκειου και προσφατα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο μετα απο μια χρονια συνεχων καυγαδων. Το θεμα μου ειναι οτι εμαθα σε πολυ μικρο χρονικο διαστημα παρα πολλα ασχημα γεγονοτα που ειχαν γινει στο παρελθον και οδηγησαν στο διαζυγιο και ποσα ασχημα πραγματα εχει κανει ο πατερας μου στην μητερα μου. Για να μην μπω σε λεπτομερειες, ο πατερας μου οταν βρισκοταν με τη μητερα μου αλλαζε ολοκληρος και κανονικα τον φοβομουν. Μιλουσε απαισια και ελεγε ενα σωρο ψεματα και σε εμενα και σε ολα μου τα αδερφια, ακομα και στην μικρη που τωρα παει γ δημοτικου. Τωρα, αφου τον αναγκαζει και ο νομος, μας βλαπει καθε βδομαδα και εχει αλλαξει εντελως, εχει ηρεμισει. Αλλα καθε φορα που τον κοιταω, θυμαμαι ολα αυτα που ειχαν γινει και ολα οσα εχω μαθει οτι ειχε κανει και αγανακταω αλλα δεν εχω κανεναν να μιλησω γιατι δεν θελω να μιλησω με την μαμα μου και να την στεναχωρησω. Κι αυτη τωρα δεν ειναι καθολου καλα και της βγαινει ολη η στεναχωρια ολων των χρονων που ηταν κανονικα φυλακισμενη στον "γαμο" της. Τωρα τελευταια εχω γινει καπως αναισθητη και δεν μπορω να στεναχωρηθω με τις λυπες των αλλω και μου φαινονται ολες ανουσιες, αλλα οταν μου συμβαινει εμενα κατι μικρο, εστω και μια αρνητικη παρατηρηση απο καποιον με πιανουν τα κλαματα. Νιωθω οτι δεν συμμετεχω στη ζωη μου και την παρακολουθω σαν τριτο ατομο. Ισως να φταιει και το αγχος των σχολικων εξετασεων, αλλα εχουν γινει παρα πολλες αποτομες αλλαγες στη ζωη μου και δεν μπορω να το διαχειριστω. Στην τελικη νιωθω οτι το μονο που χριεζομαι ειναι ενα ατομο να μιλησω, αλλα δεν εχω ειλικρινα κανεναν. Δεν ξερω, τι πρεπει να κανω και πως πρεπει να αντιμετωπιζω τον πατερα μου;