Νιώθω μοναξιά, έχω απώλεια όρεξης και αποφεύγω επαφές, τι να κάνω;

Καλησπέρα παίρνω ζολοφτ 0,25 κ 2 ζαναξ 0,50/ ημέρα για 9 ημέρες. Δεν έχω όμως καμία βελτίωση, αντίθετα έχω άγχος κ θλίψη. Υπάρχει περίπτωση ξαφνικά ν δω βελτίωση;

Καλησπέρα. Είμαι 40 χρονών και στις 25 Οκτωβρίου έμαθα ότι ο επί 15 χρόνια σύντροφος μου διατηρεί σχέση με κάποια κοπέλα που γνώρισε μέσω των social media. Χωρίσαμε και έφυγε από το σπίτι αλλά εγώ δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Κλαίω κάθε μέρα, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, με το ζόρι πάω στη δουλειά και αντιμετωπίζω πρόβλημα με το φαγητό. Δεν έχω όρεξη να φάω, τρώω με δυσκολία λίγο ενώ συνέχεια έχω τάση για εμετό... Επιπλέον, δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια γιατί οι σκέψεις, θετικές και αρνητικές, με βασανίζουν.... Ζω μέσα στην θλίψη... Τί μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου; Αισθάνομαι ότι έχω χάσει το νόημα για τη ζωή λόγω της κοροϊδίας και της υποκρισίας.... Σας ευχαριστώ

Είμαι αισιόδοξη και μαρεσει η ζωή συχνά το βράδυ κλαίω ειδικά τον τελευταίο καιρό αγαπάω τόσο πολύ αυτό που κάνω που φοβάμαι μην αποτύχω σκέφτομαι συνέχεια ότι θα είμαι δυστυχισμένη αν δεν πετύχω και ότι θα πονάω πάντα όπως τώρα που είμαι μακριά από τον στόχο μου έπειτα νιώθω ότι μεγαλώνω και ότι θα πεθάνω στον καναπέ χωρίς να κάνω τίποτα και είμαι μόνο 17 νιώθω συνέχεια μια κόπωση σαν να με τραβάει το κρεβάτι ενώ θέλω να κάνω πράγματα νόμιζα ότι φταίνε Οι βιταμίνες αλλα μπορεί να φταίω και εγώ η ψυχολογία μου δεν ξέρω τι να κάνω δεν κλαίω μπροστά σε άλλους μόνο μόνη μου δεν θέλω να ξέρουν τι περνάω παρόλο που είμαι έτσι καιρό έχω σκεφτεί πολλές φορές αν έχω κατάθλιψη είχα πάει και ψυχολόγο πιο παλιά αλλά δεν νιώθω ότι με κατανοεί κανένας έχω παγιδευτεί σε έναν κόσμο που έχω φτιάξει με το μυαλό μου που μου αρέσει τόσο πολυ που αν δεν τον κάνω πραγματικότητα θα είμαι δυστυχισμένη θέλω απλά να μάθω γιατί είμαι έτσι γιατί κλαίω συνέχεια υπάρχει περίπτωση να έχω κάτι επίσης σαν παιδί είμαι υπερκινητικό και αδύνατο απότομα έπεσε η διάθεση μου και ανέβηκαν και τα κιλά μου και αυτό με έχει επηρεάσει παρακαλώ βοήθεια

Ο γιος μου , είναι φοιτητής 24ετων, ήταν 2χρονια σχεδόν στην δομή 18 άνω, για εθισμό στο ίντερνετ με ψυχολόγο. Αφού τελείωσαν οι συνεδρίες από την δομή ,βλέπω πως συνεχίζουν συμπτώματα ,σωματικά και ψυχολογικά όπως , μεγάλη αραίωση μαλλιών στοματίτιδες,,μυϊκοί πόνοι γόνατα , μη άσκηση ή κάποια δραστηριότητα , κόπωση, θλίψη,ή κατάθλιψη; Μεγάλη προσπάθεια να ολοκλήρωση την σχολή του , ακανόνιστος ύπνος , δυσκολία μεγάλη στην λογικη με όρια -χρόνο σωστή χρήση ίντερνετ, αλλαγές διάθεσης , άγχος , αναβλητικοτητα. Και άλλα που μάλλον δεν γνωρίζω αφού φοιτά σε άλλη πολη . Τα ερωτήματα μου είναι: πιστεύω ότι χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη ψυχοθεραπεία ,ποια όμως ψυχοθεραπεία; Π.χ γνωσιακή; Και με τι κριτήρια να επιλέξουμε ψυχολόγο; Και 2ο ερώτημα μήπως καλό θα ήταν να δει κ κάποια άλλη ειδικότητα; Π.χ Ενδοκρινολόγο πήγε και είναι καλές οι εξετάσεις του.

Σας ζήτω τη βοήθεια σας σας παρακαλώ . Μετά από 6 μήνες θεραπείας τώρα μπαίνω σε άλλο φάρμακο . Η μελαγχολία η κατάθλιψη κσι οι κρίσεις πανικού συνεχίζονται .Ειναι βασανιστικό . Επίσης κάθε πρωί που σηκώνομαι ηδη σηκώνομαι με έντονες φοβίες σκέψεις που φαίνεται υπάρχουν ηδη ενώ κοιμάμαι . Κοιμάμαι εδώ και χρόνια με χάπι Ενώ ξέρω τι μου συμβαίνει δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου κσι φαίνεται ότι τα φάρμακα δεν μς βοηθούν . Δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις όμως παρακαλώ να τελειώσει αυτή το βάσανο που περνώ . Σας ευχαριστώ

1,5 μήνα μετά την αρχή του Valdoxan (28 μερες ενα χάπι κ έπειτα 2 ) έκανα εξετάσεις και ενώ ggt Kai sgot είναι αρκετά χαμηλές κ εντός Ορίων Τσίμπησε λίγο η alt 34 στο ανώτερο όριο . Να ανησυχώ ότι θα συνεχίσει να ανεβαίνει; Ο γιατρός μου θεωρεί ότι έληξε η οξεία φάση αλλά δε μου άρεσε η αύξηση απ την αρχή του χαπιού

Καλησπέρα σας έχω ένα γιο 27 χρονών και θεωρώ ότι έχει κατάθλιψη αλλά ο ίδιος ούτε να ακούσει για βοήθεια από οποιονδήποτε γιατρό.Ζουμε μαζί οι δυο μας και τους τελευταίους μήνες δεν θέλει να δουλέψει όλη την ημέρα στο σπίτι χωρίς επικοινωνία με φίλους κοιμάται πολλές ώρες και βλέπει μόνο τηλεόραση και παίζει στο κινητό του.Σας παρακαλώ να με βοηθήσετε πως μπορώ να τον πείσω να πάμε σε ένα γιατρό.Μου λέει πολλές φορές όταν με δυσκολία προσπαθώ να του μιλήσω "δε με νοιάζει για τη ζωή μου"