Πνιγμός και κόμπος στο λαιμό: αιτίες πέραν από παλινδρόμηση;

Καλησπέρα σας. Μεγάλο τρομερό πλέον θέμα με το άγχος και το στρές στην καθημερινότητα μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ ,δεν μπορώ να είμαι ούτε μόνος αλλά ούτε και με κόσμο. 'Εξω δεν μπορω να κυκλοφορήσω μόνος,δεν μπορώ να βγώ ούτε για καφέ η φαγητό πλέον. Δέν ξέρω αν υπάρχει λύση στο πρόβλημα μου και έχω αρχίσει και απελπίζομαι. Η κάθε μέρα μοιάζει με εφιάλτη..κάποιοι γνωστοί μου με είπαν για ψυχοθεραπεία έξω με τον ιατρό. Δεν ξέρω αν αυτό υφίσταται η άν είναι εφικτό. Ζώ έναν ατελειώτο γολγοθά και αναζητώ μάταια λύση. Λάμβανα και αγωγή έκανα και ψυχοθεραπεία αλλά δεν είδα κάποια σημαντική βελτίωση. Καθημερινά παλεύα με τις ίδιες σκέψεις,φούλ φόβος και τρόμος. Δεν μπορώ να έρθω σε επαφή να κάτσω να πιώ εναν καφέ με εναν ανθρωπο ή να βγώ μια βόλτα μόνος. Πείτε μου παρακαλώ υπάρχει λύση; τι αλλο να κάνω; δεν γίνεται να ζώ άλλο έτσι ήδη έχουν περάσει 3 χρόνια και με έχει παρα κουράσει η όλη καταστάση..έχω αρχίσει και πιστεύω οτι όλο αυτό ειναι μη αναστρέψιμο και κάπως έχω επαναπαυτεί στην όλη κατάσταση μου αλλά πλήττω,έχω κουραστεί ειλικρινά.

Είμαι 52 αρκετά χρόνια έχω άγχος με κρίσεις πανικού και τα τελευταία δύο χρόνια ξεκίνησαν αρρυθμίες που τις καταλαβαίνω σαν παύσεις μου κόβεται η αναπνοή και βάρος στο στήθος... πήγα σε καρδιολόγο έκανα όλες τις εξετάσεις που μπορούν να γίνουν αλλά δεν βρήκε κάτι... όλο αυτό μου δημιουργεί περισσότερο στρες και φοβάμαι μη μείνω κάποια στιγμή

Καλημέρα να ρωτήσω κάτι.Ειμαι γενικά ένας άνθρωπος που δεν έχω άγχος για την υγεία μου αλλά αγχώνομαι αν δω ότι έχει κάτι κάποιος άλλος.Επισης ενώ είμαι μια χαρά όταν μου κάνει ένας γιατρός πολλές ερωτήσεις με πιάνει άγχος και δεν μπορώ να απαντήσω με ακρίβεια.

Καλησπέρα σε όλους, υποφέρω καθημερινά από το άγχος με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου συγκεντρωμένη γιατί σκέφτομαι μονίμως αρνητικά και στο θέμα δουλειάς νιώθω ότι δεν τα πάω τόσο καλά όσο θα ήθελα γιατί δεν με αφήνει το άγχος μου να ηρεμήσω και να χαλαρώσω και να δω τα πραγματικά πιο απλά. Το άγχος μπυ ξεκινάει από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα σχολάσω και θα πάω στο σπίτι να κάνω κάποιες δουλειές με ακόμα μεγαλύτερο άγχος και γενικά σε οτι κάνω δεν το κάνω ποτε χαλαρά. σε τι μπορεί να οφείλετε το τοσο άγχος που έχω ; Και γιατί γίνεται συνέδρια και σχεδόν καθημερινά. ;

Ποια θεραπεία είναι πιο αποτελεσματική για την αϋπνία που προέρχεται από άγχος και φόβο; Η συμπεριφορική ή η γνωσιακή;

Καλησπέρα ειμαι 28 πριν λίγο καιρό πέρασα ενα δύσκολο περιστατικό με την μητέρα μου που αρρώστησε, μετά από αυτό ξεκίνησε ένας πονοκέφαλος στο μισό κεφάλι ο οποίος δεν έφευγε πήγα σε παθολόγο μου είπε ότι είναι αγχώδης διαταραχή ενώ μου έδωσε μερικά ηρεμιστικά εγώ δεν τα πείρα . Ο φόβος ότι κάτι κακό θα πάθω δεν έφευγε στιγμή ότι κάτι κακό εχω στο κεφάλι μου δεν σταμάτησε πήγα και σε νευρολόγο και μου είπε ότι δεν εχω κάτι αλλά άμα θέλω να καν μαγνητική. Σταμάτησε ο πονοκέφαλος 2 εβδομάδες αλλά τώρα ξανά ξεκίνησε βέβαια δεν είναι ότι πονάει το κεφάλι μου αλλά νιώθω σαν μούδιασμα σαν έλλειψη συγκέντρωσης. Δεν ξέρω τι να κάνω

Επικοινωνώ μαζί σας γιατί τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι αντιμετωπίζω αυξανόμενες συναισθηματικές δυσκολίες. Τον τελευταίο χρόνο, η ψυχική και συναισθηματική μου κατάσταση έχει επιδεινωθεί σημαντικά. Γενικά, έχω συνηθίσει να διαχειρίζομαι τα πάντα μόνη μου. Παρότι δεν είναι δύσκολο για μένα να ζητήσω βοήθεια από τους γύρω μου, συχνά νιώθω ότι η εμπλοκή τους όχι μόνο δεν με ανακουφίζει, αλλά με επιβαρύνει με επιπλέον προβλήματα, τα οποία χρειάζεται να διορθώσω ξανα εγώ. Έτσι, πλεον έχω αναπτύξει την τάση να αποφεύγω να ζητώ βοήθεια και προσπαθω να λυσω τα θεματα μονη μου.. Πέρυσι, μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, βίωσα μια σύντομη περίοδο απόλυτης ευτυχίας, παρόλο που οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο σύζυγός μου άρχισε να αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, εγκατέλειψε τη δουλειά του και ξεκίνησε θεραπεία για ήπια κατάθλιψη. Ενώ τον στήριξα κατά τη διάρκεια της πεντάμηνης θεραπείας του, η οποία ευτυχώς τον βοήθησε να ανακάμψει, ένιωσα πως οι δικές μου συναισθηματικές ανάγκες, καθότι λεχωνα, παραμερίστηκαν. Τη στιγμή που χρειαζόμουν στήριξη, έπρεπε να καταπιέσω τα συναισθήματά μου και να εστιάσω στις δικές του ανάγκες. Αυτό με έχει επηρεάσει βαθιά και πιστεύω ότι μου έχει προκαλέσει συναισθηματικό τραύμα. Πλέον, όταν αντιμετωπίζω οποιοδήποτε είδος στρες ή απρόσμενη δυσκολία, ακόμα και για μικρά πράγματα (όπως να κλειδώθω απεξω όταν φεύγω από το σπίτι), ξεσπώ σε ασταμάτητα κλάματα ή ειμαι μονημα οργισμένη και εκνευρισμένη. Νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου όταν κάτι δεν πάει όπως το περιμένω, και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα νευρα και τα δάκρυά μου. Τους τελευταίους δύο μήνες, παίρνω περιστασιακά Bromazepam μπας και διαχειριστώ το άγχος, αλλά δεν φαίνεται να με βοηθά... Οι συναισθηματικές αντιδράσεις μου συνεχίζουν να είναι εκτός ελέγχου, και δεν ξέρω πια πώς να τις διαχειριστώ. Μπορείτε να με συμβουλέψετε αν θα πρέπει να δω κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο η καποιο άλλον ειδικό;