Μιλάω με ένα αγόρι μου απαντούσε αμέσως και από χθες το βράδυ δεν έχει δει το μήνυμα το κάνει επίτηδες για να δει τι θα κάνω κ θα στείλει;;

Καλησπέρα ειμαι 1μιση χρόνο σε μια σχέση με μια κοπέλα την οποία την αγαπάω πολύ και υπάρχει μέσα στην σχέση μας ο σεβασμός η αγάπη και η συμπόνια γενικά δεν έχω κανένα παραπανο από την σχέση μου, πριν δυο χρόνια ειχα χωρίσει με την προηγούμενη σχέση μου και από τότε κάθε μέρα θα μου περάσει από ο μυαλό, περνάει από το μυαλό μου να χωρίσω γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να δωσω κάτι παραπάνω στην σχέση μου και το θεωρώ άδικο, συγνώμη για το μεγάλο κείμενο

Καλησπέρα σας. Βρίσκομαι σε σχέση με έναν άνθρωπο 2 χρόνια τώρα. Η σχέση είναι γεμάτη σεβασμό, αγάπη, κατανόηση και επικοινωνία. Γενικότερα είναι κάτι παραπάνω από υγιής με τα ups and down της. Το μόνο ας το πούμε ζήτημα είναι το σεξ. Όχι ως πράξη, αλλά για τα γύρω γύρω ας πουμε. Δεν είναι εκφραστικός ως προς αυτό και ίσως οφείλεται στο ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος. Συνήθως εγώ θα κάνω την πρώτη κίνηση, εγώ θα είμαι πιο έντονη και τα σχετικά, δηλαδή δε θα μου δείξει ότι με θέλει σεξουαλικά μέσα στην ημέρα μας. Σαν δεύτερο ζήτημα είναι οι σκέψεις μου. Έχει πολλούς μήνες που σκέφτομαι την πιθανότητα του χωρισμού (χωρίς να υπάρχει η επιθυμία από κανέναν μας) και κλαίω πάρα πολύ συχνά για αυτό. Αρκετές φορές την εβδομάδα. Σκέφτομαι ότι στο μέλλον δε θα τον έχω γιατι και οι 2 σχεδιαζουμε να φυγουμε στο εξωτερικο και βαζω τα κλαματα. Ειμαι πολυ συνειδητοποιημενη και ρεαλιστρια. Εχουμε τις ζωες και τους στοχους μας και κανενας δε θα γινει εμποδιο για τον αλλον. Γμωριζουμε οτι δεν κρατανε ολα για παντα και ολα μπορουν να ξεπεραστουν, ομως νιωθω αυτον τον ανθρωπο κομματι μου και οτι θα τον αγαπω παντα. Δεν ξερω αν με φοβιζει οτι θα πονεσω, οτι θα τον χάσω, η θνησιμοτητα της καταστασης ή ολα αυτα μαζι. Δεν μπορω να απολαυσω το τωρα γιατι στεναχωριεμαι για το μετα. Δεν ξερω πως να σταματησω αυτες τις σκεψεις. Συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα και σας ευχαριστω

Καλημέρα σας,θέλω να σας παρουσιάσω ένα πρόβλημα που με απασχολεί σχετικά με τον γιό μου 26 ετών.Ειχε μια σχέση 3 χρόνια και ενώ ήταν ως δόκιμος καπετάνιος εν πλώ του είπε να χωρίσουν.Ξεμπαρκαρε τα Χριστούγεννα μετά από 8 μήνες.Δυστυχως δεν μπορεί να συνέλθει κλαίει κάθε μέρα , ελπίζει σε επανασύνδεση, κρατάει επικοινωνία με την κοπέλα ενω εκείνη έχει προχωρήσει και έχει σταματήσει τη ζωή του.Χρεωνει τον χωρισμό στη δουλειά του και θεωρεί ότι αν δεν είχε μπαρκάρει δεν θα τον χώριζε γιατί θα ήταν εδώ να το παλέψει.Πρεπει να παραδώσει μια πτυχιακή και δεν είναι σε θέση να την προχωρήσει.Το καλό είναι ότι κάνει συμβουλευτική μια φορά την εβδομάδα και βγαίνει με τους φίλους του .Προσπαθώ να είμαι υποστηρικτική αλλά στεναχωριέμαι.Τι άλλο να κάνω να τον βοηθήσω;;;

Κάνω παρέα με μια κοπέλα εδώ και 2 χρόνια με την οποία τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι με αποφεύγει και γενικώς έχει ένα υφακι του στυλ ότι νομίζει πως είναι ανώτερη. Θεωρώ ότι αυτό της βγαίνει επειδή εκείνη έχει τατουάζ και καπνίζει ενώ εγώ δεν κάνω τίποτα από τα δύο και νομίζει ότι είναι "καλύτερη" και πως είναι κάποια. Μου βγάζει ένα συναισθημα ανταγωνισμού και ότι δεν με συμπαθει κατά βάθος και απλά βγαίνει μαζί μου για να περνάει η ώρα της. Το έχω συζητήσει μαζί της και μου λέει πως δεν έχεις κάτι μαζί μου αλλά οι πράξεις της δείχνουν το αντίθετο με έμμεσο τρόπο λόγω του ότι δεν βλεπομαστε συχνά όπως στην αρχή και λόγω του ύπεροπτικου ύφους της. Έχω σκεφτεί να απομακρυνθω και εγώ γιατί δεν μαρεσει όλο αυτό. Θα κάνω το σωστό; Πως να διαχειριστώ τη κατάσταση; Νιώθω μπερδεμένη

Πρίν από ενάμιση χρόνο έχασα την σύζυγο μου . Απόμεινα να φροντίζω τα τρία παιδιά μου , τα δύο : γιός 23 και κόρη 22 ετών ενήλικα αλλά όχι ανεξάρτητα και το μικρότερο κόρη στην εφηβεία 16 ετών . Καλώς ή κακώς είμαι σε σχέση και γενικότερα σε αναζήτηση συντρόφου . Ο προβληματισμός μου είναι ότι τα προβλήματα ξεπροβάλουν διαδοχικά και σε βάθος χρόνου γίνονται μεγαλύτερα . πχ πότε θα γίνουν ανεξάρτητα τα μεγάλα ώστε να μειωθούν οι οικονομικές μου υποχρεώσεις , πότε και πώς θα εξελιχθεί η ζωή της μικρότερης κόρης με σπουδές ( επαγγελματικής αποκατάστασης ) πότε θα μπορεί να γίνει και αυτή ανεξάρτητη ,πώς θα αθροιστούμε 4 εμείς και 3 η κυρία που γνώρισα με τα δύο ενήλικα παιδιά της που και αυτά δεν έχουν ανεξαρτητοποιηθεί , πόσο καιρό θα διαρκέσει μία ελεύθερη σχέση με απόσταση τόπου εργασίας και διαμονής , πότε θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί για να συνεχίσουμε ώς ζευγάρι , πότε γονείς θα χρειαστούν εμάς για τους σταθούμε στα γεράματα .. και άλλα πολλά . Καταλήγω στο ότι το μόνο που έχω είναι ένα παρόν και ένα εντελώς αβέβαιο μέλλον που για να ζήσουν οι γύρω μου καλά θα πρέπει να περιμένω καμία 10ετία όπου τότε θα είμαι εγώ γέρος .. θλιβερές και δυσοίωνες σκέψεις .. Αν δω εγωιστικά τον εαυτό μου , διώχνω τα παιδιά πριν σταθούν στα πόδια τους. Δεν μπορώ να τους προσφέρω παράλληλα και 2η στέγη δλδ να μένουν χώρια και να τα στηρίζω με διάφορα πχ φαγητό , χρήματα για λογαριασμούς κτλ . Νοιώθω ότι με πνίγει κάποιο είδους άγραφού νόμου . Που λέει να κάνω στην άκρη , να θάψω τον εαυτό μου για να ικανοποιηθούν όλοι γύρω μου . Αλλα πάλι νοιώθω ζωντανός και θέλω ξανά να αγαπήσω και να αγαπηθώ . Η απώλεια είναι δεδομένη για τη συνέχεια δεν ξέρω . Λοιπόν Τί κάνουμε?

Καλησπέρα σας, Γενικά έχω κοινωνικό άγχος το οποίο γίνεται πιο έντονο όσο αφορά το dating.Σήμερα μία φίλη μου μου είπε ότι ένα παιδί που γνώρισα σε ένα πάρτυ και μου άρεσε εμφανισιακά ότι του άρεσα και εγώ (οπότε έκανα το σενάριο στο μυαλό μου ότι μπορεί να βγούμε στο μέλλον) και γενικά η φίλη μου πρότεινε να κανονίσουμε να βγούμε. Ωστόσο έχω να βγώ ραντεβού εδώ και 2 χρόνια ( Είμαι 21 ετών, γυναίκα) και με πιάνει πάρα πολύ άγχος έστω στη σκέψη κα βγω ραντεβού. Εκείνη την μέρα άκουγα ένα συγκεκριμένο τραγούδι πολύ και εν τέλει συνέδεσα αυτό το αγόρι με το τραγούδι.Ως αποτέλεσμα ήταν το όταν πήγα να κοιμηθώ το βράδυ και έπαιζε αυτό το τραγούδι στο μυαλό μου δε μπορούσα να πω στο μυαλό μου να σταματήσει καθώς σκεφτόμουν κιόλας και το αγόρι και αγχωνόμουν πολύ. Άρχιζε να με πονάει η κοιλιά μου ωστόσο έκανα ανάσες για να ηρεμήσω μετά άρχισα να αναγουλιάζω,ίδρωνα,με έπιανε ρίγη και τελικά έκανα εμετό. Όλο αυτό από σκέψεις που δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι. (γενικότερα το έχω πάθει και άλλες φορές να οδηγούν σκέψεις που μου προκαλούν και σωματικά άγχος σε εμετό). Μήπως έχω ιδεοψυναγκαστική διαταραχή; Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Εδώ και 2,5 χρόνια κάνω παρέα με μια κοπέλα από τη σχολή την οποία την εκτιμώ και τη συμπαθώ πολύ όπως και εκείνη. Τους τελευταίους 4 μήνες έχει σχέση με ένα αγόρι και από τότε έχει απομακρυνθεί. Το συζήτησα μαζί της όταν βγήκαμε για καφέ και το παραδέχτηκε ότι έχει κολλήσει πολύ επάνω του με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί απ'ολους και απ'όλα όπως μου είπε η ίδια. Εφόσον μου ξεκαθάρισε ότι δεν έχει κάτι προσωπικό μαζί μου μου αρκεί, αλλά από την άλλη είναι η μόνη φίλη που έχω και νιώθω ότι έχει κάτι μαζί μου και αυτό είναι αφορμή ώστε να απομακρυνθούμε επειδή μπορεί κατά βάθος να μην θέλει να κάνουμε παρέα πλέον. Φυσικά δεν έχει προηγηθεί κάτι ώστε να μην κάνουμε παρέα. Έχω προβλήματα πολύ με τη κατάσταση. Πως να φερθώ από εδώ και πέρα;