Πώς να ξεπεράσω έναν χωρισμό και να αποδεχτώ ότι η πρώην μου παντρεύεται;

Δεν αντεχω αλλο να ειμαι στο ιδιο σπιτι με τους γονεις,αλλα ταυτοχρονα τα οικονομικα μου δεν μου επιτρεπουν να νοικιασω σπιτι μονος μου η να μοιραστω τα εξοδα με αλλο ατομο,εχω εγκλωβιστει,ειμαι 35 και νιωθω πλεον αβολα,ντρεπομαι να λεω στους γυρω μου οτι μενω με τους γονεις ακομη. Τι θα μπορουσα να κανω για αυτο,ειναι ψυχοπλακωτικο και με πιεζει.

Πρίν από ενάμιση χρόνο έχασα την σύζυγο μου . Απόμεινα να φροντίζω τα τρία παιδιά μου , τα δύο : γιός 23 και κόρη 22 ετών ενήλικα αλλά όχι ανεξάρτητα και το μικρότερο κόρη στην εφηβεία 16 ετών . Καλώς ή κακώς είμαι σε σχέση και γενικότερα σε αναζήτηση συντρόφου . Ο προβληματισμός μου είναι ότι τα προβλήματα ξεπροβάλουν διαδοχικά και σε βάθος χρόνου γίνονται μεγαλύτερα . πχ πότε θα γίνουν ανεξάρτητα τα μεγάλα ώστε να μειωθούν οι οικονομικές μου υποχρεώσεις , πότε και πώς θα εξελιχθεί η ζωή της μικρότερης κόρης με σπουδές ( επαγγελματικής αποκατάστασης ) πότε θα μπορεί να γίνει και αυτή ανεξάρτητη ,πώς θα αθροιστούμε 4 εμείς και 3 η κυρία που γνώρισα με τα δύο ενήλικα παιδιά της που και αυτά δεν έχουν ανεξαρτητοποιηθεί , πόσο καιρό θα διαρκέσει μία ελεύθερη σχέση με απόσταση τόπου εργασίας και διαμονής , πότε θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί για να συνεχίσουμε ώς ζευγάρι , πότε γονείς θα χρειαστούν εμάς για τους σταθούμε στα γεράματα .. και άλλα πολλά . Καταλήγω στο ότι το μόνο που έχω είναι ένα παρόν και ένα εντελώς αβέβαιο μέλλον που για να ζήσουν οι γύρω μου καλά θα πρέπει να περιμένω καμία 10ετία όπου τότε θα είμαι εγώ γέρος .. θλιβερές και δυσοίωνες σκέψεις .. Αν δω εγωιστικά τον εαυτό μου , διώχνω τα παιδιά πριν σταθούν στα πόδια τους. Δεν μπορώ να τους προσφέρω παράλληλα και 2η στέγη δλδ να μένουν χώρια και να τα στηρίζω με διάφορα πχ φαγητό , χρήματα για λογαριασμούς κτλ . Νοιώθω ότι με πνίγει κάποιο είδους άγραφού νόμου . Που λέει να κάνω στην άκρη , να θάψω τον εαυτό μου για να ικανοποιηθούν όλοι γύρω μου . Αλλα πάλι νοιώθω ζωντανός και θέλω ξανά να αγαπήσω και να αγαπηθώ . Η απώλεια είναι δεδομένη για τη συνέχεια δεν ξέρω . Λοιπόν Τί κάνουμε?

Θέλω να βλέπω εμμονικα την κολλητή μου γυμνή αλλά δεν το θεωρώ σωστό και ηθικό

Καλημέρα σας,θέλω να σας παρουσιάσω ένα πρόβλημα που με απασχολεί σχετικά με τον γιό μου 26 ετών.Ειχε μια σχέση 3 χρόνια και ενώ ήταν ως δόκιμος καπετάνιος εν πλώ του είπε να χωρίσουν.Ξεμπαρκαρε τα Χριστούγεννα μετά από 8 μήνες.Δυστυχως δεν μπορεί να συνέλθει κλαίει κάθε μέρα , ελπίζει σε επανασύνδεση, κρατάει επικοινωνία με την κοπέλα ενω εκείνη έχει προχωρήσει και έχει σταματήσει τη ζωή του.Χρεωνει τον χωρισμό στη δουλειά του και θεωρεί ότι αν δεν είχε μπαρκάρει δεν θα τον χώριζε γιατί θα ήταν εδώ να το παλέψει.Πρεπει να παραδώσει μια πτυχιακή και δεν είναι σε θέση να την προχωρήσει.Το καλό είναι ότι κάνει συμβουλευτική μια φορά την εβδομάδα και βγαίνει με τους φίλους του .Προσπαθώ να είμαι υποστηρικτική αλλά στεναχωριέμαι.Τι άλλο να κάνω να τον βοηθήσω;;;

Καλησπέρα σας, θα ήθελα να ρωτήσω πως ξεπερνιουνται θέματα με την οικειότητα στις ερωτικές σχέσεις; Όπως ας πούμε με τις καθημερινές βιολογικές ανάγκες, όταν δεν θα είμαι τέλεια φτιαγμένη και μπορεί ξέρω γω να είμαι με την κοτσίδα όπως να ναι; Με αποτρέπει από το να κάνω σχέσεις αυτή η κατάσταση. Λες και οπότε πανε να γίνουν καθημερινές σχέσεις κάτι γίνεται και τις κόβω ή μου τις κοβουν

Γεια σας,είμαι 36 χρόνων,δεν έχω κάνει ακόμη σχέση,δεν έχω σεξουαλική ζωή,ούτε κοινωνική,ούτε φίλους,ταλαιπωρούμαι από ΓΑΔ,αποφευκτικη διαταραχή προσωπικότητας,χρόνια μοναξιά,με συμπτώματα έντονης ντροπαλότητας,εσωστρέφειας,ανασφαλειών,χαμηλής αυτόεκτιμησης και χαμηλής αυτοπεποίθησης,φόβο απόρριψης,δυσκολία έκφρασης συναισθημάτων. Τα παραπάνω στοιχεία με δυσκολεύουν πάρα πολύ,είμαι απελπισμένος.

Καλημέρα σας. Θα ήθελα μια γνώμη. Παρατηρώ πως έχω γαντζωθεί πάνω στον σύντροφο μου, δεν περνάω πολύ καλά γενικά, κλαίω αρκετά συχνά, σκέφτομαι και αναλύω υπερβολικά. Είμαι υπερβολικά ανασφαλής, αγχώδης αλλά έχω και χαμηλή αυτοπεποίθηση. Κάθε φορά που δεν συμπεριφέρεται όπως θέλω το παίρνω προσωπικά και βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα, όπως ότι δεν με θέλει, ότι είναι εγωιστής, ότι με απατάει κτλ. Έχουμε τσακωθεί τον τελευταίο καιρό χωρίς να μπορώ μιλήσω και να πω ακριβώς τι με ενόχλησε, χάνω τα λόγια μου απέναντι του γιατί φοβάμαι ότι θα θυμώσει μαζί μου και θα με αφήσει. Και εκείνος αρκετές φορές δεν αναγνωρίζει αυτό που προσπαθώ να του επικοινωνήσω ή δεν παραδέχεται οτι έχει κάνει λάθος και αυτό με θυμώνει. Επίσης από το καλοκαίρι και μετά άρχισε να με παίρνει λιγότερο και να μην μου απαντά σε κλήσεις και μηνύματα, και εγώ όσο δεν απαντάει με πιάνει υστερία και παίρνω περισσότερα τηλέφωνα και στέλνω περισσότερα μηνύματα. Ξέρω μέσα μου ότι η λύση είναι να αλλάξω εγώ συμπεριφορά και να δω λίγο τον εαυτό μου, αλλά και να κοιτάξω λίγο τα δικά μου θέλω να τα διεκδικήσω και να επιμένω σε αυτά. Δεν ξέρω όμως πως να το κάνω. Προσπαθώ άγαρμπα και δεν μου βγαίνει. Και παράλληλα αισθάνομαι πως όλο αυτό μας απομάκρυνε πολύ και ανατροφοδοτείται συνέχεια γιατί και ο σύντροφος μου είναι πολύ κλειστός, δεν εκφράζεται εύκολα, έχει την τάση να απομονώνεται, να μην μιλάει και να μην λέει ξεκάθαρα πράγματα. Δίνει διπλά μηνύματα και αβέβαιες απαντήσεις συνεχώς, και νιώθω να μπερδεύομαι συνεχώς. Δεν ξέρω τι να κάνω, θέλω να βελτιώσω τα πράγματα μέσα στην σχέση μας .Δεν θέλω να τον χάσω.