Ευμορφοπούλου Θάλεια

Καλησπέρα εδώ και μερικές μέρες έχω έναν κόμπο στο λαιμό όχι κάθε μέρα συνήθως μέρα παρά μέρα για καμιά ώρα νιώθω ότι κάποιος με σφίγγει στο λαιμό και ότι καίγεται ο λαιμός μου εξωτερικά έχω πάρα πολύ άγχος γενικά και σχεδόν όλη μέρα σκέφτομαι μήπως πάθω κάτι ή τι είναι αυτό με το λαιμό μου τι με συμβουλεύετε ;

Γειά σας! Είμαι 37 ετών με το σύντροφό μου είμαστε μαζί 4 χρόνια. Αυτος δε θελει παιδι εγω όμως ναι, μετά από χωρισμό και γενικότερες διαμάχες αποφασίσαμε να είμαστε μαζί και να κάνουμε παιδί. Λόγω δικού μου θέματος είμαστε σε διαδικασία ivf έχει γίνει η ωοληψια και σύντομα θα γίνει και η εμβρυομεταφορα. Αυτός δεν έχει αλλάξει γνώμη για το ότι δε θέλει παιδί και η "συμφωνία" είναι ότι το παιδί είναι δικό μου. Τωρα που έχω φτάσει στην πηγή σκέφτομαι ότι είναι όλο ένα λάθος. Οχι γισ μενα, αλλά για το παιδί εφόσον έρθει. Θα καταφέρω να ειμαι μια καλή μητέρα και μάλιστα μονογονεας εφόσον χρειαστεί; Απο την άλλη λένε ότι όσο πιο πολύ φοβάται ένας άνθρωπος την ευθύνη ενός παιδιού τοσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να γίνει ένας καλός γονέας. Εχω αγχωθεί πολύ. Δε θέλω να μου πει κάποιος τι να κάνω απλώς δύναμη ψάχνω να συνεχίσω αυτό που θέλω τόσο πολύ!

Επικοινωνώ μαζί σας γιατί τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι αντιμετωπίζω αυξανόμενες συναισθηματικές δυσκολίες. Τον τελευταίο χρόνο, η ψυχική και συναισθηματική μου κατάσταση έχει επιδεινωθεί σημαντικά. Γενικά, έχω συνηθίσει να διαχειρίζομαι τα πάντα μόνη μου. Παρότι δεν είναι δύσκολο για μένα να ζητήσω βοήθεια από τους γύρω μου, συχνά νιώθω ότι η εμπλοκή τους όχι μόνο δεν με ανακουφίζει, αλλά με επιβαρύνει με επιπλέον προβλήματα, τα οποία χρειάζεται να διορθώσω ξανα εγώ. Έτσι, πλεον έχω αναπτύξει την τάση να αποφεύγω να ζητώ βοήθεια και προσπαθω να λυσω τα θεματα μονη μου.. Πέρυσι, μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, βίωσα μια σύντομη περίοδο απόλυτης ευτυχίας, παρόλο που οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο σύζυγός μου άρχισε να αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, εγκατέλειψε τη δουλειά του και ξεκίνησε θεραπεία για ήπια κατάθλιψη. Ενώ τον στήριξα κατά τη διάρκεια της πεντάμηνης θεραπείας του, η οποία ευτυχώς τον βοήθησε να ανακάμψει, ένιωσα πως οι δικές μου συναισθηματικές ανάγκες, καθότι λεχωνα, παραμερίστηκαν. Τη στιγμή που χρειαζόμουν στήριξη, έπρεπε να καταπιέσω τα συναισθήματά μου και να εστιάσω στις δικές του ανάγκες. Αυτό με έχει επηρεάσει βαθιά και πιστεύω ότι μου έχει προκαλέσει συναισθηματικό τραύμα. Πλέον, όταν αντιμετωπίζω οποιοδήποτε είδος στρες ή απρόσμενη δυσκολία, ακόμα και για μικρά πράγματα (όπως να κλειδώθω απεξω όταν φεύγω από το σπίτι), ξεσπώ σε ασταμάτητα κλάματα ή ειμαι μονημα οργισμένη και εκνευρισμένη. Νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου όταν κάτι δεν πάει όπως το περιμένω, και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα νευρα και τα δάκρυά μου. Τους τελευταίους δύο μήνες, παίρνω περιστασιακά Bromazepam μπας και διαχειριστώ το άγχος, αλλά δεν φαίνεται να με βοηθά... Οι συναισθηματικές αντιδράσεις μου συνεχίζουν να είναι εκτός ελέγχου, και δεν ξέρω πια πώς να τις διαχειριστώ. Μπορείτε να με συμβουλέψετε αν θα πρέπει να δω κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο η καποιο άλλον ειδικό;