Ειμαι στρειτ 15-16 χρόνων, αλλα νιώθω έλξη για τη φίλη μου, είναι φυσιολογικό;

Καλησπέρα θα ήθελα τη γνώμη ενός ψυχικό η ψυχιάτρου. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχω μια ψύχωση η εμμονή μπαίνω στα σοσιαλ της πρώην ενός αγοριού που βγαίνουμε καθώς ήταν η αιτία όπου είχαμε σταματήσει να μιλάμε για κάποιο διάστημα. Νιώθω ότι η ζωή της καθώς και η εμφάνιση της είναι ζηλευτη στα μάτια μου και πως αξίζει περισσότερο από μένα επειδή εκείνη είναι πιο δραστήρια από μένα. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως τη γουστάρω κιόλας. Ειλικρινά δεν μου έχει ξανασυμβεί με κανένα αγόρι αυτό. Αλλά με τη συγκεκριμένη συγκρίνομαι ,μπαίνω στο προφίλ της συνεχώς μειώνοντας τη δική μου αξία. Επίσης νιώθω ότι θέλω να τη γνωρίσω για κάποιο λόγο. Πάσχω από κάποιο σύνδρομο; Θα το ξεπεράσω ποτέ; Κι αν ναι με ποιο τρόπο; Ευχαριστώ!

Απο τα 14 μου μεχρι τα 20 που ειμαι τωρα βρισκόμουν σε μια σχέση με ενα αγορι ο οποίος με χώριζε συνέχεια για πολυ χαζούς λόγους , νευρίαζε με κατι και ξεσπούσε παντα τα νευρα του πανω μου , Αφου με χώριζε και του πέρναγαν τα νευρα μου ξανα έστελνε για να τα βρουμε παλι, πολλές φορες μου μίλαγε ασχημα , προσπαθούσα παντα για εκείνον Γιατι τον αγαπούσα παρά πολυ και δεν ηθελα να τον χασω απο την ζωη μου ,παρολο που συνέχεια υπήρχαν άσχημες καταστάσεις εγω κρατιόμουν απο τις καλές που είχαμε και πιστευα οτι μια μερα θα κανουμε οικογένεια και θα ειμαστε μαζι μεχρι το τελος πμως πρόσφατα μετα απο καιρο που ημασταν καλα και δεν είχαμε χωρίσει βγήκε εξω με τους φιλους του και γνώρισε μια κοπέλα και ενω τον ρωτούσα απο που την ξερει μου ελεγε ψέματα και στο τελος το παραδέχτηκε με αποτέλεσμα εγω να τον χωρίσω . Με ποναει πολυ το γεγονος οτι δεν εχει προσπαθήσει να τα ξανα βρουμε , το ξερω οτι δεν μου φέρεται καλα αλλα ειμαστε τοσα χρονια μαζι και δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου χωρις εκείνον . Τι πρεπει να κανω;

Εχω αδερφό με σχιζοσυναισθηματικη διαταραχη απτα 18 του. Σήμερα είναι 50. Κατα καιρους αρνειται να παρει τη φαρμακευτικη αγωγή του και γίνεται επικινδυνος για τον εαυτο του και τους αλλους. Τοτε κάνω εισαγγελικές εντολές και νοσηλευεται σε ψυχιατρική μοναδα. Έχω κανει 7 απτο 2017 μεχρι σημερα. Η τελευταία εγινε πριν λιγες μερες και τωρα νοσηλευεται στο Δαφνι. Ομως πανω απο μηνα δεν τον κρατάνε γιατί συνερχεται και παρουσιαζοντας καλή εικονα τον βγαζουν. Επιστρέφει στο σπιτι του ,ζει μονος του και πάλι τα ιδια. Οι γονεις του ειναι εν ζωή αλλα δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτά , διοτι δεν τα καταλαβαινουν. Πώς θα απαλλαγώ απτην ευθύνη αυτή;

Καλησπέρα σας. Εδώ και πέντε μήνες περίπου δεν είμαι καλά στην ψυχολογία μου.Είμαι σε διάσταση με τον σύζυγό μου και βιώνω σε καθημερινή βάση ψυχοφθόρες καταστάσεις.Στεναχωριέμαι πολύ για τα δύο μου παιδιά και νιώθω ενοχές που δεν κατάφερα να τους προσφέρω το οικογενειακό περιβάλλον που ήθελα.Έχω χάσει εντελώς το κέφι μου και είμαι συνέχεια σκεπτική .Νιώθω αρκετά συχνά ταχυκαρδίες και αίσθημα άγχους.Τον τελευταίο μήνα έχει χαλάσει η ποιότητα του ύπνου μου.Αρκετές φορές ξυπνάω το πρωί με ένα αίσθημα αγωνίας.Επίσης έχω χάσει την αυτοπεποίθηση που είχα.Συχνά νιώθω ελλειψη σιγουριάς και δυναμικότητας . Θα ήθελα την γνώμη σας για όλα αυτά... Σας ευχαριστώ...

Βγαίνω με ένα παιδί που απλά έχουμε σεξουαλική επαφή χωρίς δεσμεύσεις. Το θέμα είναι ότι μου αρέσει πολύ ένας φίλος του και δεν μου έχει ξανατυχει να μου αρέσει κάποιος φίλος του αγοριού που βγαίνω. Είναι λάθος μου το ξέρω και ανήθικο αλλά νιώθω ότι κάτι με συνδέει με τον φίλο του. Να τονίσω πάλι ότι δεν μου έχει ξανατυχει. Πάσχω από κάποιο σύνδρομο η απλά με εξιταρει το "απαγορευμένο";

Πρίν από ενάμιση χρόνο έχασα την σύζυγο μου . Απόμεινα να φροντίζω τα τρία παιδιά μου , τα δύο : γιός 23 και κόρη 22 ετών ενήλικα αλλά όχι ανεξάρτητα και το μικρότερο κόρη στην εφηβεία 16 ετών . Καλώς ή κακώς είμαι σε σχέση και γενικότερα σε αναζήτηση συντρόφου . Ο προβληματισμός μου είναι ότι τα προβλήματα ξεπροβάλουν διαδοχικά και σε βάθος χρόνου γίνονται μεγαλύτερα . πχ πότε θα γίνουν ανεξάρτητα τα μεγάλα ώστε να μειωθούν οι οικονομικές μου υποχρεώσεις , πότε και πώς θα εξελιχθεί η ζωή της μικρότερης κόρης με σπουδές ( επαγγελματικής αποκατάστασης ) πότε θα μπορεί να γίνει και αυτή ανεξάρτητη ,πώς θα αθροιστούμε 4 εμείς και 3 η κυρία που γνώρισα με τα δύο ενήλικα παιδιά της που και αυτά δεν έχουν ανεξαρτητοποιηθεί , πόσο καιρό θα διαρκέσει μία ελεύθερη σχέση με απόσταση τόπου εργασίας και διαμονής , πότε θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί για να συνεχίσουμε ώς ζευγάρι , πότε γονείς θα χρειαστούν εμάς για τους σταθούμε στα γεράματα .. και άλλα πολλά . Καταλήγω στο ότι το μόνο που έχω είναι ένα παρόν και ένα εντελώς αβέβαιο μέλλον που για να ζήσουν οι γύρω μου καλά θα πρέπει να περιμένω καμία 10ετία όπου τότε θα είμαι εγώ γέρος .. θλιβερές και δυσοίωνες σκέψεις .. Αν δω εγωιστικά τον εαυτό μου , διώχνω τα παιδιά πριν σταθούν στα πόδια τους. Δεν μπορώ να τους προσφέρω παράλληλα και 2η στέγη δλδ να μένουν χώρια και να τα στηρίζω με διάφορα πχ φαγητό , χρήματα για λογαριασμούς κτλ . Νοιώθω ότι με πνίγει κάποιο είδους άγραφού νόμου . Που λέει να κάνω στην άκρη , να θάψω τον εαυτό μου για να ικανοποιηθούν όλοι γύρω μου . Αλλα πάλι νοιώθω ζωντανός και θέλω ξανά να αγαπήσω και να αγαπηθώ . Η απώλεια είναι δεδομένη για τη συνέχεια δεν ξέρω . Λοιπόν Τί κάνουμε?

Καλησπέρα σας είμαι 16 χρόνων,μέχρι την πρώτη γυμνασιου οι περισσότεροι με θεωρούσαν άσχημη κτλ.Μετα όμως στην Δευτέρα γυμνασίου και μετά μου μιλούσαν πολλά αγόρια αλλά το θέμα είναι ότι μετά από 1-2 εβδομάδες σταματούσαμε να μιλάμε.Τωρα στο λύκειο με όσους έχω μιλήσει με έχουν χρησιμοποιήσει και άλλοι μου έλεγαν ότι ήθελαν να με δουν γυμνή ή ακόμα και να στείλω γυμνές φωτογραφίες που δυστυχώς το είχα κάνει μια φορά στον πρώην μου γιατί δεν ήθελα να με παρατήσει αλλά τελικά τον παράτησα εγώ,επίσης οι περισσότεροι μου έχουν πει κιόλας ότι με θέλουν μόνο για το σώμα μου.Γενικα από ότι καταλάβατε με έναν φυσιολογικό άνθρωπο δεν έχω μιλήσει και κάθε φορά όμως που μου μιλάει κάποιος φυσιολογικός εγώ τον αποφεύγω γιατί νιώθω άσχημα επειδή έχω μιλήσει με όλους τους περίεργους νιώθω ότι θα είμαι περίεργη και εγώ αν και εγώ πιστεύω ότι δεν είμαι.Ξερετε τι κάνω λάθος και γενικά αν μπορώ να κάνω κάτι για αυτο