Τι γιατρό χρειάζεται 22χρονος με ΔΕΠΥ;

καλησπερα.η κορη μου κλεινει τωρα τα 16 ειναι παιδι που ψαχνει τον εαυτο της σε καλλιτεχνικους δρομους ...αρχισε συνεδρειες με ψυχολογο γιατι ειχε αρχισει τον αυτο τραυματισμο...ειναι 3 χρονια στην ελλαδα μετα απο τον επαναπατρισμο που καναμε μετα το διαζυγιο με τον πατερα της. εχει ακομα δυο μικροτερα αδερφια και ειμαστε ακομα σε φιλοξενια απο τους γονεις μου σε ενα μικρο διαμερισμα.....δεν ειναι καλη στο σχολειο εχει την αρνηση να βελτιωσει της γνωσεις ελληνικων ..παιζει με το ενδεχομενο να μεινει στην ελλαδα η να ξαναφυγει μια θελει μια δεν θελει και τωρα επεσε στο τραπεζι και η επιλογη του λυκειου που δεν ξερει και φοβαται...δεν θελει γενικο γιατι της ειναι δυσκολο θελει επαλ αλλα εγω το φοβαμαι λογο της ψυχολογικης της καταστασης και της αρνησησς για προσπαθεια.δεν ξερω τι να κανω?να τησ δωσω ενα χρονο ισως να μην παει σε κανενα σχολειο να βρεινα δουλεψει με τον εαυτο της?να την αφησω να παει επαλ?να φυγω για γερμανια παλι?προσπαθω να καταλαβω τι ειναι το καλυτερα για αυτην και στο τωρα αλλα και στο αυριο.

Καλησπέρα σας, Ο γιος μου μόλις έγινε 3 ετών και αντιμετωπίζει πρόβλημα προσαρμογής στον παιδικό σταθμό. Η δυσκολία προσαρμογής ξεκίνησε ήδη από την περσινή χρονιά κατά την οποία παρακολούθησε το πρόγραμμα του σταθμού από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο, βιώνοντας άγχος αποχωρισμού με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παραμείνει στον σταθμό για περισσότερες από 2-3 ώρες. Φέτος αρχικά φάνηκε να προσαρμόζεται γρήγορα, παρουσιάζοντας μεγάλη αλλαγή συμπεριφοράς σε σημείο που οι δασκάλες του να απορούν με το πόσο ατίθασος έχει γίνει. Μετά από ασθένεια που τον κράτησε εκτός του σταθμού για τέσσερεις ημέρες επέστρεψε αυτή την εβδομάδα με πολύ μεγάλη δυσκολία και πολλά κλάματα. Η συμπεριφορά του είναι και πάλι ίδια με την περσινή. Ζητάει τη μαμά του, κλαίει, δεν κοινωνικοποιείται και προσπαθεί να μένει δίπλα στις δασκάλες του. Ως αιτία μου έχει αναφέρει ότι φοβάται τα παιδιά ή ότι τα παιδιά είναι πολλά. Από όσο με έχουν ενημερώσει από το σχολείο δεν έχει συμβεί κάποιο περιστατικό που να δικαιολογεί τις φοβίες του. Η δική τους εκτίμηση είναι ότι χρειάζεται να βρεθεί σε ολιγομελές τμήμα (έναντι του τμήματος των 20-22 μαθητών που βρίσκεται τώρα) λύση που δυστυχώς δεν υπάρχει στις επιλογές μας. Να αναφέρω ότι ξεκίνησε να μιλάει με πιο αναπτυγμένο και ευρύ λεξιλόγιο πριν δυο μήνες αλλά ο λόγος του εξακολουθεί να είναι δυσνόητος και εκτός τυπικής ανάπτυξης. Θεωρείτε πως θα ήταν πιο ωφέλιμο για τον ίδιο να σταματήσει τον παιδικό σταθμό και να πάει την επόμενη χρονιά κατευθείαν στο προνήπιο; Επίσης, θα ήθελα να ρωτήσω εάν οι συνεδρίες με έναν/μία παιδοψυχολόγο θα ήταν βοηθητικές για την περίπτωσή μας. Σας ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σας.

Καλησπέρα σας, Ο γιος μου, ο οποίος είναι 17 χρόνων, δεν έχει πολλούς φίλους, βγαίνει πολυ σπανια, σχολειται συνέχεια με τον υπολογιστή και το play station, είναι σχεδόν πάντα νευρικός, φαίνεται ότι δεν είναι χαρούμενος πραγμα που μας στεναχωρεί παρα πολυ. Δεν δέχεται να μιλάμε για το θέμα αυτό, είναι αρκετά κλειστός χαρακτήρας. Ούτε με την αδερφή του έχει καλή σχέση, όσες φορές έχει προσπαθήσει να τον πλησιάσει την αποτρέπει, πολλές φορές και με άσχημο τρόπο. Του έχω μιλήσει για να πάρει βοήθεια από κάποιον ειδικό, αλλά δεν θέλει. Πιστεύω ότι αν επιμείνω θα δεχθεί, αλλά φοβάμαι ότι αν δεν θέλει ο ίδιος δεν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Πώς θα μπορούσα να τον βοηθήσω? Ευχαριστώ πολύ.

Καλημέρα το παιδάκι μου είναι 2.5 χρόνων κ λέει λίγες λεξούλες όπως μαμά,μπαμπα, γιαγιά παππού κ άλλες τέτοιες.Τρωμε φαγητά αλλά το κρέας δεν το τρώει κ το αλέθουμε μέσα στα φαγητό.Μηπως επειδή δυσκολεύεται να μασήσει έχει αργήσει κ να μιλήσει; Έχουμε κόψει την πάνα από τα 2. Καταλαβαίνει τα πάντα κ εκτελεί εντολές. Είναι πολύ κοινωνικός. Γιατί όμως δεν μιλάει. Έχουμε ξεκινήσει λογοθεραπεια κ μας είπαν ότι είναι χειριστικος..

Γειά σας! Είμαι 37 ετών με το σύντροφό μου είμαστε μαζί 4 χρόνια. Αυτος δε θελει παιδι εγω όμως ναι, μετά από χωρισμό και γενικότερες διαμάχες αποφασίσαμε να είμαστε μαζί και να κάνουμε παιδί. Λόγω δικού μου θέματος είμαστε σε διαδικασία ivf έχει γίνει η ωοληψια και σύντομα θα γίνει και η εμβρυομεταφορα. Αυτός δεν έχει αλλάξει γνώμη για το ότι δε θέλει παιδί και η "συμφωνία" είναι ότι το παιδί είναι δικό μου. Τωρα που έχω φτάσει στην πηγή σκέφτομαι ότι είναι όλο ένα λάθος. Οχι γισ μενα, αλλά για το παιδί εφόσον έρθει. Θα καταφέρω να ειμαι μια καλή μητέρα και μάλιστα μονογονεας εφόσον χρειαστεί; Απο την άλλη λένε ότι όσο πιο πολύ φοβάται ένας άνθρωπος την ευθύνη ενός παιδιού τοσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να γίνει ένας καλός γονέας. Εχω αγχωθεί πολύ. Δε θέλω να μου πει κάποιος τι να κάνω απλώς δύναμη ψάχνω να συνεχίσω αυτό που θέλω τόσο πολύ!

Ο άντρα μου έχει ένα παιδάκι 8 χρονών από τον προηγούμενο γάμο του, με την οποία έχω καταφέρει και έχω χτίσει μια πολύ καλή σχέση όλα αυτά τα χρόνια. Έχουμε κάνει και διακοπές και οι 3 μας μαζί και γενικά περνάμε πολύ όμορφα όταν είμαστε όλοι μαζί, υπάρχουν και φορές που το παιδί ζητάει να με δει και έχει εκφράσει την επιθυμία να μείνει σπίτι μου. Επίσης ξέρει οτι μένουμε πλέον μαζί με τον μπαμπά της. Ωστόσο εμείς με τον άντρα μου είμαστε σε διαδικασία που προσπαθούμε για ένα μωρό. Και θα ήθελα να μάθω με ποιον τρόπο, ποιές είναι ίσως οι κατάλληλες ή οι σωστότερες λέξεις για να το ανακοινώσουμε αυτό στην κόρη του??

Η μικρή μου τον Γενάρη θα γίνει 2 ετών κάνει μερικα ζωάκια...δείχνει τα μέρη του σώματος της κ λέει 5-7 λέξεις μόνο... Επίσης να πω ότι φοράει πιπίλαηπως παίζει ρόλο... Πιστεύετε ότι χρειάζεται βοήθεια για τον λόγο? Ή είναι νωρίς... Ποτέ πιστεύετε είναι καλό να δούμε κάποιον ειδικό?