Είναι οι διαταραχές ύπνου και η κρίση πανικού σημάδια κατάθλιψης;

Ήμουν αναπληρώτρια στην μεταδευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καθώς συγχρόνως έκανα αίτηση και στην Δευτεροβάθμια Είμαι λίγο πίσω στα μόρια. Αποτελεί όνειρο μου. Δυστυχώς ίσως χρειαστεί να νοσηλευτω σε Κρατικό ίδρυμα ψυχικής υγείας λόγω κατάθλιψης, για -ευχομαι- λίγο διάστημα. Εάν θεραπευτω, στο σενάριο να με καλέσουν αργότερα στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως αναπληρώτρια, θα είναι πλήγμα για την βεβαίωση ψυχιάτρου που ζητάνε; Φυσικά με κάθε σοβαρότητα και ευθύνη τίθεται η ερώτηση μου - Θα έλεγα ξεπερνά το θάρρος μου-. Θα αποκλειστω;

Λεξοτανιλ 1mg την ημερα για πολλά χρόνια και ενίοτε μεγαλύτερη δόση....με βοηθά και βελτιώνει τη διάθεση μου...ποσο ευκολο και εφικτο ειναι να το σταματήσω

Πώς μπορεί ενας έφηβος να διαπιστώσει ότι πάσχει από κατάθλιψη ποια είναι τα συμπτώματα

Νιώθω μοναξιά. Έχω απώλεια όρεξης, άρνηση για κοινωνικές επαφές. Σαν όλα να μοιάζουν μάταια, καθώς γνωρίζω την αρχή, τη μέση και τέλος.

Ο γιος μου , είναι φοιτητής 24ετων, ήταν 2χρονια σχεδόν στην δομή 18 άνω, για εθισμό στο ίντερνετ με ψυχολόγο. Αφού τελείωσαν οι συνεδρίες από την δομή ,βλέπω πως συνεχίζουν συμπτώματα ,σωματικά και ψυχολογικά όπως , μεγάλη αραίωση μαλλιών στοματίτιδες,,μυϊκοί πόνοι γόνατα , μη άσκηση ή κάποια δραστηριότητα , κόπωση, θλίψη,ή κατάθλιψη; Μεγάλη προσπάθεια να ολοκλήρωση την σχολή του , ακανόνιστος ύπνος , δυσκολία μεγάλη στην λογικη με όρια -χρόνο σωστή χρήση ίντερνετ, αλλαγές διάθεσης , άγχος , αναβλητικοτητα. Και άλλα που μάλλον δεν γνωρίζω αφού φοιτά σε άλλη πολη . Τα ερωτήματα μου είναι: πιστεύω ότι χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη ψυχοθεραπεία ,ποια όμως ψυχοθεραπεία; Π.χ γνωσιακή; Και με τι κριτήρια να επιλέξουμε ψυχολόγο; Και 2ο ερώτημα μήπως καλό θα ήταν να δει κ κάποια άλλη ειδικότητα; Π.χ Ενδοκρινολόγο πήγε και είναι καλές οι εξετάσεις του.

Είμαι παντρεμένη σχεδόν 1,7 μήνες. Συζουμε 3 χρόνια. Είμαστε μαζί 5 χρόνια. Ξαφνικά δεν νιώθω το ίδιο. Τι να κάνω;

Έχω κάποια ήπια συμπτώματα κατάθλιψης κ βρισκόμαστε οικογενειακά σε δυσκολη φάση πενθους Δυστυχώς μετά την απώλεια του μπαμπά μου συμπεριφέρονται σπίτι σα να είμαι παιδι ενώ είμαι γυναίκα 38 στα 39 είναι ανυπόφορο Μου δείχνουν ότι είμαι βάρος Θεωρουν ότι δε πρέπει να εκφράζω άποψη ειδικά σε social media για σημαντικά θέματα Η ανεργία με έχει καταστήσει ευάλωτη Θεωρώ ότι η αγάπη τους είναι τοξική κ με βλάπτει όπως εκφράζεται Θέλουν να επιλέξουν αυτοί ειδικό για να προσαρμοστω στους κανόνες Δεν ξέρω τι να κάνω Αυτή η κατάσταση με πνιγει κ απομονώνει Δεν θέλουν να ακουν την γνώμη μου αλλά ζητούν να την λέω Δεν αντέχω στην πιεση κ τις φωνές ουτε να μου λένε στα μουτρα ότι δε θα κάνω τίποτα στην ζωή μου σε αντίθεση με τον αδερφό μου Έχετε κάποια λυση;