Πατεράκη Ελένη

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Άγχος και Στρες
  Τα <<φτερουγίσματα>> στην καρδιά αποτελούν μέρος των συμπτωμάτων του άγχους ή του στρες? Το παθαίνω σπάνια βέβαια σε εξωτερικούς χώρους όταν αγχώνομαι.

  • Ναι, θα μπορούσε! Πάντα συστήνουμε πρώτα επίσκεψη σε καρδιολόγο για να αποκλειστεί τυχόν οργανική παθολογία, και μετά επισκεπτόμαστε ειδικό ψυχικής υγείας με τη βοήθεια του οποίου εξετάζουμε σε τι συνθήκες ενεργοποιείται αυτό το "φτερούγισμα". Είναι ένα αίτημα που όσο πιο έγκαιρα ασχοληθούμε μαζί του, τόσο περισσότερο χρόνο και πόνο ενδεχομένως να γλιτώσουμε από τυχόν μελλοντικές κρίσεις άγχους ή/και πανικού.

    

    Πατεράκη Ελένη

• Διπολική διαταραχή
  Πώς μπορώ να πείσω τον πάσχόντα να τον δει γιατρός όταν δεν αντιλαμβανεται το πρόβλημα του και το θεωρεί και προσβολή για αυτόν.

  • Καλησπέρα σας, αναρωτιέστε αν υπάρχει τρόπος να πείσετε κάποιον που έχει ήδη ( ; ) διαγνωστεί με διπολική διαταραχή να επισκεφτεί τον αντίστοιχο ειδικό (πιθανόν για συνταγογράφηση αγωγής ή/και για ψυχοθεραπεία ή για συνδυασμό των δύο). Καταρχάς. θα ξεκίναγα λέγοντας ότι είναι δύσκολο να πείσουμε κάποιον άλλο άνθρωπο για το οτιδήποτε, πόσω μάλλον όταν αφορά στην δική του ζωή, και ακόμα πιο δύσκολο εν προκειμένω όταν θεωρεί ότι η επίσκεψη σε ειδικό ψυχικής υγείας είναι στιγματιστική ή προσβλητική. Συνήθως η λεκτική πίεση δεν αποδίδει, ειδικά σε ανθρώπους που ήδη βιώνουν αντίσταση σε σχέση με μια κατάσταση ή άρνηση αποδοχής της διάγνωσης (αν ήδη... υπάρχει) [αν είναι πρόσφατη η διάγνωση ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος για να εμπεδώσει την διάγνωση αυτή]. Αυτό που σίγουρα μπορείτε να κάνετε είναι να δείξετε ότι είστε δίπλα σε αυτό το άτομο κι ότι είστε διαθέσιμός/-η/-ο να τον βοηθήσετε σε περίπτωση που το ζητήσει. Πολλές φορές, αφήνοντας τον σπόρο, μπορεί κάποιος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή να τον αξιοποιήσει μέσα του. Ένας άλλος τρόπος "βοήθειας" είναι να δείχνετε εσείς δεκτικότητα στο να ζητάτε βοήθεια για αντίστοιχα προβλήματα σωματικής ή/και ψυχικής υγείας. Η μίμηση προτύπου λειτουργεί πάντα πολύ καλύτερα από τη "λεκτική διδαχή". Τώρα, αν πρόκειται για άνθρωπο που επιδίδεται σε επικίνδυνες για τον εαυτό του ή για τους άλλους συμπεριφορές, τότε χρειάζεται να απευθυνθείτε άμεσα στον ιατρό που του έκανε την αρχική διάγνωση. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι την καλύτερη δυνατή εξέλιξη για όλ@ σας! Διάβασε περισσότερα

    

    Πατεράκη Ελένη

• Εθισμός
  Μπορεί ένας εθισμός να ξεπεραστεί ποτέ με την ψυχοθεραπεία;

  • Εξαρτάται από το είδος και τον βαθμό του εθισμού. Καταρχάς, εθιστική είναι κάθε συμπεριφορά που θεωρούμε ότι ελέγχουμε, αλλά τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει αυτοπαρατήρηση. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι γεγονός ότι η ψυχοθεραπεία μπορεί μακροπρόθεσμα να ενεργοποιήσει ξανά στο άτομο την ανάγκη της αυτοφροντίδας, που συνήθως το οδηγεί στο να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση του με τον όποιο εθισμό. Επίσης, η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει το άτομο να συνειδητοποιήσει τις ψυχικές επενδύσεις που έχει συνδέσει με την εκάστοτε εξάρτηση (κάπνισμα, υπερκατανάλωση αλκοόλ, χρήση χασίς ή άλλων ουσιών, διατρ...οφική εξάρτηση, εθισμό στο ίντερνετ). Ωστόσο, υπάρχει και το κομμάτι της φυσιολογίας του εθισμού που συνοδεύεται από αλλαγές στην ενδοκρινική λειτουργία του οργανισμού, και το οποίο συνήθως χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις εθισμού από ουσίες, το άτομο εθίζεται στην πρόσληψη της εκάστοτε ουσίας γιατί αυτή αυξάνει απότομα τα επίπεδα της ντοπαμίνης που είναι υπεύθυνη κατά κύριο λόγο για το αίσθημα ικανοποίησης στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα το άτομο να αναζητά ξανά και ξανά να βιώσει αυτό το αίσθημα, προκειμένου να μπορέσει να συγκεντρωθεί, να λειτουργήσει κλπ. Έτσι, όσο περνάει η ώρα, εντείνονται τα στερητικά συμπτώματα, πχ εκνευρισμός, αδυναμία συγκέντρωσης, ζαλάδα, πονοκέφαλος, σωματικός πόνος, κτλ. Αυτό εξηγείται και ψυχολογικά, διότι ο εθισμός συνήθως συχνά συνοδεύεται από ένα αίσθημα έντονου “κενού” και πόνου -συναισθηματικού, αλλά και υπαρξιακού- που προσπαθεί το άτομο να “καλύψει” μέσω του όποιου εθισμού. Ταυτόχρονα, όσο βαθαίνει ο εθισμός, αναπτύσσεται σταδιακά μια εξαρτητική υπο-προσωπικότητα που ενδοψυχικά καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο, και στα τελικά στάδια τείνει να επικρατεί της ενήλικης θέλησης (κάνει κουμάντο το εσωτερικό παιδί ή ο εσωτερικός έφηβος). Στις “ακραίες” περιπτώσεις εθισμού, το άτομο δεν αντιλαμβάνεται ούτε παραδέχεται το μέγεθος του προβλήματος, οπόταν και δεν φτάνει ποτέ στο ψυχοθεραπευτικό γραφείο, ενώ, όταν το αντιληφθεί, συνήθως παραπέμπεται σε ειδικές δομές απεξάρτησης, καθώς το πρόβλημα έχει ήδη διογκωθεί. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το θέμα του εθισμού είναι αρκετά περίπλοκο και χρειάζεται κάθε φορά εξατομικευμένη προσέγγιση που συνήθως συνιστά συνδυασμό ψυχοθεραπείας και ιατρικής παρακολούθησης. Σε γενικές γραμμές, θα λέγαμε ψυχοθεραπευτικά ότι, όσο πιο κοντά ζούμε στην Ουσία μας, τόσο λιγότερο τείνουμε να εξαρτώμαστε από τις έξω Ουσίες. ΥΓ: Ταυτόχρονα, και έχοντας πει αυτό, ορισμένες σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις του ψυχολογικού τραύματος (Stanislav Grof, Gabor Mate) διερευνούν και εντάσσουν πιλοτικά την ελεγχόμενη χρήση ψυχότροπων ουσιών στη θεραπευτική πρακτική τους. Διάβασε περισσότερα

    

    Πατεράκη Ελένη