Νιώθω κατάθλιψη λόγω τοξικής εργασίας στον δημόσιο τομέα, να παραιτηθώ;

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Καλησπέρα ζω στο εξωτερικό και έχω τον εξής προβληματισμό. Διαγνωστικά με κρίσεις πανικού και κατάθλιψη πριν 7 μηνες και μου έδωσαν το αντικαταθλιπτικο sertraline και παιρνω 50 mg ημερησίως.Το πρόβλημα μου είναι ότι ενώ κάθε μήνα μου γράφουν το ίδιο φάρμακο το παραλαμβάνω σε διαφορετικό κουτί το οποίο πάλι λέει κανόνικα πάνω sertraline 50mg αλλά από διαφορετική εταιρία που παρασευαζεται. Όταν τους ρώτησα γιατί μου είπαν ότι έχουν έλλειψη και ότι είναι ακριβώς η ίδια ουσία αλλά απλως από διαφορετική εταιρία. Αυτό συμβαίνει κάθε μήνα εδώ και 7 μήνες που τελειώνει το κουτί και πρέπει να παραλάβω το επόμενο για να συνεχίσω την αγωγή. Είναι όμως το ίδιο χάπι κάθε φορα; δεν υπάρχει πρόβλημα που αλλάζει το σχήμα του χαπιού ;(και ας είναι όλα 50mg) και το κουτί και η εταιρία που κάθε φορά είναι διαφορετική . Όπως ας πούμε ζολοτριν με ζολοφτ των 50mg που είναι και τα δύο σερτραλίνη έχουν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα;

Πως μπορω να καταλαβω αν εχω καταθλιψη?Η αληθεια ειναι πως δεν νομιζω να εχω,αλλα μεγαλο ποσοστο της οικογενειας μου εχει και να ειμαι ειληκρινης υπαρχουν φορεσ που δεν αισθανομαι καλα.Σπανια βεβαια αλλα νιωθω ενα συναισθημα κενου. Και δεν ειναι λιγες οι φορες που εχω σκεφτει για αυτοκτονιες η καπου να ξεσπαασω τουλαχιστον αλλα δεν εχω προσπαθησει ποτε κατι τετοιο.Δεν εχω αναφερει τιποτα σε κανεναν γιατι παντα θεωρουσα πως ολα ειναι στην εφηβεια και στην ηλικια κτλ.Αυτο που θελω να ρωτησω με λιγα λογια ειναι μηπως αυτο που εχω ειναι οντως της ηλικιας και απλως ψαχνω εναν τροπο να διαφερω απο τους αλλους η οντως εχω καποιο προβλημα ????

Καλησπέρα. Το δικό μου πρόβλημα έχει σχέση με τις αναμνήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σκέφτομαι καλές παλιές στιγμές με πονάνε, με στεναχωρούν και μετά σκεφτομαι ποιος ο λόγος ύπαρξης μας. Γιατί περνάμε καλά ή δεν περνάμε καλά αφού θα πεθάνουμε. Γιατί πρέπει να το ζούμε όλο αυτο. Βασικά νιώθω σαν όλα πλέον απλά να με πονάνε, είτε καλά είτε άσχημα. Το περίεργο είναι ότι έχω στόχους και ακόμη έχω και το συναίσθημα της χαράς, αλλά μόνο στις φαντασιώσεις μου. Όταν ομως συμβαίνει κάτι πραγματικα δν το χαιρομαι. Πχ. Θα σκεφτώ πως θα πάω βόλτα στη θάλασσα που μαρεσει πολυ και θα βάλω το ωραιο μου φόρεμα και θα κάτσω εκεί στην παραλία νιώθοντας πραγματικα έντονα χαρούμενη (στη φαντασίωση μπορω να νιώσω χαρούμενη) ενώ όταν γινεται στην πραγματικότητα δν μπορω να το νιώσω αυτο. Ενώ ομως δεν μπορω να νιώσω πραγματικα χαρούμενη δεν θέλω ομως και να μεγαλώσω και με τρομάζει η σκέψη του θανάτου. Νιώθω λες και όσο μένω στάσιμη (περνάει ο καιρός χωρίς να νιώθω χαρούμενη) θα φτάσει ο καιρός που ήδη θα χω χάσει τα νεανικά μου χρόνια και μετά θα ναι αργά. Αλλά αλήθεια πιστευω πως ποτε δεν είναι αργά για τιποτα, απλώς νιώθω πως δυσκολα θα νιώσω ποτε χαρούμενη . Απλά χαμογελάω, γελάω πολυ αλλά δν νιώθω πραγματική χαρα. Ίσως έχω πλάσει και μια ψεύτικη χαρα στο κεφάλι μου; Δεν ξερω…από μικρή ένιωθα πως έπρεπε να κάνω χαρούμενους τους γονείς μου και υποκρινόμουνα συχνά όποτε δν ξερω αν έχω μάθει τελικά τι σημαίνει να χαίρεσαι και γι αυτο με δυσκολεύει τόσα χρόνια. Βέβαια έχω και μια περίοδο στο μυαλό μου που ένιωθα χαρούμενη αλλά δν θυμάμαι και πολυ καλά τις στιγμες όποτε δν ειμαι και σιγουρη….

Καλησπέρα. Είμαι 40 χρονών και στις 25 Οκτωβρίου έμαθα ότι ο επί 15 χρόνια σύντροφος μου διατηρεί σχέση με κάποια κοπέλα που γνώρισε μέσω των social media. Χωρίσαμε και έφυγε από το σπίτι αλλά εγώ δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Κλαίω κάθε μέρα, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, με το ζόρι πάω στη δουλειά και αντιμετωπίζω πρόβλημα με το φαγητό. Δεν έχω όρεξη να φάω, τρώω με δυσκολία λίγο ενώ συνέχεια έχω τάση για εμετό... Επιπλέον, δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια γιατί οι σκέψεις, θετικές και αρνητικές, με βασανίζουν.... Ζω μέσα στην θλίψη... Τί μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου; Αισθάνομαι ότι έχω χάσει το νόημα για τη ζωή λόγω της κοροϊδίας και της υποκρισίας.... Σας ευχαριστώ

Ο στομαχόπονος συνδέεται με τα αντικαταθληπτικά χάπια; Περνά ο πόνος με την πάροδο του χρόνου ή είναι μια παρενέργεια φαρμάκου που χρειάζεται τροποποίηση;

Ο γιος μου είναι 21 ετών είναι συνέχεια μέσα στο σπίτι δεν θέλει να του μιλάμε πολύ κάθεται μόνος του δε μιλάει με τα αδέρφια του σταμάτησε το σχολείο δεν θέλει να δουλεύει ούτε στη δική μας επιχείρηση...δεν κάνει μπάνιο συχνά φοράει τα ίδια ρούχα τρώει πολλά σνακ στο κρεβάτι που δεν τα μαζεύει μετά και ούτε με αφήνει να καθαρίσω το δωμάτιο του. Μυρίζει άσχημα το παιδί μου και το δωμάτιο δεν θέλει να μιλάει με τα αδέρφια του . Κάποια στιγμή που ένιωσε πολύ άγχος μου είπε να κλείσω ραντεβού σε ψυχολόγο αλλά δεν πήγε πότε πάντα το ακυρωνε. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε...στην οικογένεια ζούμε ένα δράμα κλαίμε όλοι χωρίς να μας βλέπει βέβαια. Δεν έχει φίλους μόνο με το τηλέφωνο κάθεται όλη μέρα.. είναι πάρα πολλά σας παρακαλώ τι να κάνω έχω αλλά 2 παιδιά και πρέπει να είμαι καλά και για αυτά. Όμως δεν έχω καθόλου καλή ψυχολογία .του πρότεινα να έρθει κάποιος ψυχολόγος στο σπίτι να μιλάνε και δε θέλει φωνάζει και μου λέει βγες έξω και κλείσε τη πόρτα δε θέλει να μιλάμε καθόλου για κάτι τέτοιο. Ζητάω βοήθεια