35 χρόνια με ζαναξ.. Τώρα κουράζω αι κατάθλιψη κλπ αιδονια

Καλησπέρα θα ήθελα να πω και εγώ την δική μου εμπειρία τον τελευταίο καιρό μου έχει κοπεί η όρεξη έχω ζαλαδα κλαίω συνέχεια φοβάμαι να βγω έξω φοβάμαι να κάνω μπάνιο μην πέσω κάτω και πάθω κάτι παίρνω lexotanil 1.5mg δν βλέπω διαφορά δν ξέρω τι να κάνω είναι 22 χρόνον συμβαίνει και σε άλλους αυτό η μόνο σε Μένα?

Καλησπέρα.Η Μητέρα μου πάσχει από κατάθλιψη και τάσεις(σκέψεις)αυτοκτονίας.Την παρακολουθεί κάθε 2 μήνες ένας ψυχίατρος που της δίνει την αγωγή της ωστόσο είναι πολύ αρνητική στο να αρχίσει ψυχοθεραπεία.Τι μπορώ να κάνω;Μένω σε άλλη πόλη και φοβάμαι πολύ που δεν μιλάει σε κάποιον ειδικό πιο τακτικά για τα θέματα της.

Δουλεύοντας αρκετά χρόνια με τον εαυτό μου, (με σεμινάρια, ψυχοθεραπεία, ομιλίες, βιβλία)μετά από πολύ κουραστικά, πιεστικά αλλά παραγωγικά χρόνια έφτασα στο σημείο να μην έχω κουράγιο να κάνω ούτε τα βασικά. Με πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις παράλληλα με μια δουλειά με καλή θέση μεν που δε μου δημιουργεί αίσθημα πληρότητας όμως δε. Άγχος και πίεση παρατεταμένα για χρόνια. Θα ήθελα να ρωτήσω ποια θα ηταν η πιο κατάλληλη μέθοδος ψυχοθεραπείας για μένα? Με θέματα κατάθλιψης (ήπιας ή μετριας δεν το γνωρίζω ακόμη) και κατά καιρούς κρίσεων πανικού ταυτόχρονα με πολύ πιεσμένη καθημερινότητα. Θα βοηθούσε φαρμακευτική αγωγή παράλληλα με ψυχοθεραπεία? Ηλικία 44 χρονων. Ευχαριστώ θερμά εκ των προτέρων.

Καλησπέρα.. Σε αυτό το μνμ θα σας περιγράψω τον γολγοθά όπου βιώνω σχεδόν όλη μου την ζωή αλλά πλέον πολυ περισσότερο . Πάντα η σχέση μου με το φαγητο δεν ήταν καλή και φυσιολογική. Ανέκαθεν μου αρεσαν τα γλυκά ,τα προτιμώ πολυ περισσότερο. Νιώθω πως μπορώ να φαω δεκάδες από αυτά πειναω ,δεν πειναω. Έχω κουραστεί. Μου λείπει το πως ήμουν πριν από 3 χρόνια αν κι τότε πάλι με θεωρούσα λιγο παχιά. Βλέπω φωτογραφίες μου κι ζηλεύω τον τότε εαυτό μου . Θέλω να αδυνατησω αλλά δεν μου είναι εύκολο. Έχω βάλει τουλάχιστον 20 κιλα και δν νιώθω καθόλου ο εαυτός μου. Δεν τρωω μπροστά σε άλλους, δν πηγαίνω στην θάλασσα , νιώθω χαμηλή αυτοπεποίθηση αν και δεν φαίνεται. Πλασάρω πολυ διαφορετικά τον εαυτό μου αλλά εγώ μεσα μου υποφερω. Καθημερινά μπορεί να φαω πάνω από 10 κρουασάν ενώ μπορεί και να μην πειναω. Η δουλεια μου είναι τέτοια που έχω πρόσβαση στα κρουασάν πχ. Όταν είμαι σπιτι δεν τρωω τόσο. Όπως και να χει, τρωω κρυφά ,μακριά απ τα βλέμματα όλων. Τρωω σε σημείο να σκασω. Να νιώσω αηδία για το σώμα μου. Κουράστηκα,είμαι μόνο 19 κι βασανιζομαι παρα πολυ! Δεν σταματάει αυτός ο γολγοθάς μου. Θέλω να έχω ένα ωραίο σώμα ,να το αγαπω κι να νιώθω εντάξει μέσα σε αυτό. Έχω χάσει χίλια δυο πράγματα. Όλο το καλοκαιρι μόνο τζιν φορούσα. Μου λείπουν τα φορέματα που φορούσα,η ζωή που είχα πριν ξεφύγω τόσο. Δεν θα γλιτώσω ποτε αππ αυτό..

Είμαι 15 και δεν τα πάω καθόλου καλά με την μάνα μου μαλώνουμε και με βρίζει ακόμη και αν έριξα λίγο νερό στο τραπέζι όλοι την ώρα κλαίω εξαιτίας της έχω κατάθλιψη, τι να κάνω;

Καλησπέρα σας. Είμαι 27 χρονων. Τα τελευταία 3 χρονια πέρασα κάποιες έντονες στρεσογόνες καταστάσεις. Μια άρρωστο φοβία, κάποιες εμμονές με συγκεκριμένα άτομα και κάποια αλλα. Προσπαθησα να βοηθήσω τον εαυτό μου με ψυχοθεραπεία. Και ακόμα προσπαθω. Αν κ πολλές φορές νιώθω απογοητευμένη Πριν μερικούς μήνες η κολλητή μου , πέρασε μια κατάσταση κατάθλιψης όπου εγώ τρόμαξα με διαφορα επεισόδια. Δε ήξερα αν μπορώ να τη βοηθήσω φοβήθηκα πολύ και ένιωσα ότι μέσα μου πάγωσα και μάγκωσα. Μετά μου έκανε επίθεση ότι δε είμαι δίπλα της, και δε θέλει να με δει ξανά. Το αφήσαμε τη δικαιολόγησα όσο και αν με πίεζε η κατάσταση. Ένιωθα ότι πρέπει ν τη βοηθήσω αλλά μέσα μου κατέρρεα. Μετά από κάποιους μήνες γίνεται πάλι ένα συμβάν , που πάλι άκουσα ότι δε ήμουν δίπλα της γιατί η στάση μου ήταν τυπική και άκουσα πολλά κ διαφορά. Μου προκάλεσαν κρίση και πάλι αρκετές ενοχές και φόβο. Εγώ μετά τη πρώτη επίθεση μέσα μου ήταν σα μα μάζεψα και δε λειτουργούσα σωστά. Τώρα 10 ημέρες και το έχουμε αφήσει και δε είμαστε σε επικοινωνία καθόλου. Αλλά παρόλα αυτά με τρώνε οι τύψεις κ οι ενοχές. αλλά ξέρω ότι δε μπορώ τίποτα άλλο να κάνω τη φάση αυτή. Να πω, ότι έχω και μια σχέση 6 χρόνια η οποία κοντεύει να καταστραφεί λόγω της ψυχολογίας μου. Κουράστηκα πολύ , νιώθω ότι έχω καταρρεύσει και ότι τίποτα πια δε λειτουργεί σωστά στη ζωή μου. Δε έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου καθόλου και πάντα με κατηγορώ. Τι άλλο να κάνω; Να συνέλθω;

Έχω γιο 21 χρόνων είναι κλεισμένος στον εαυτό του, περίπου 2 χρόνια κ αρνείται ν δει γιατρό τ ν κάνω??