Καλησπέρα , έχω σχέση 4,5 χρόνια περίπου 26 και 30 χρόνων. Περνάμε καλά στην σχέση δεν υπάρχουν τσακωμοί και έχουμε περάσει πολλά μαζί , γελάμε, κάνουμε ταξίδια κλπ, αλλά πολλές φορές δεν νιώθω το σεξουαλικό ενδιαφέρον όπως στην αρχή δεν υπάρχει όρεξη. Εκτιμώ πολύ αυτό το άτομο και δεν θα ήθελα να τον πληγώσω γιατί δεν το αξίζει . Γενικά υπήρχε και πίεση για γάμο συν περιφερόντουσαν όλοι από την αρχή σαν να ήμασταν παντρεμένοι και εγώ ένιωθα μια πίεση και έβαλα όρια. Με έχει ξενερώσει αυτό και έχω αποστασιοποιηθεί λίγο από την οικογένεια του δεν μου βγαίνει. Το θέμα είναι ότι υπάρχει ενδιαφέρον από ενα άτομο που γνώρισα ον-λάιν, αλλά δεν ξέρω τις προθέσεις του και είναι από απόσταση όποτε δεν ξερω πως θα λειτουργήσει . Δεν ξερω τι να κάνω έχω μπερδευτεί γιατί υπήρχε πολλή χημεία με αυτό το άτομο και υπαρχει ενδιαφέρον από την άλλη μεριά. Να συνεχίσω την σχέση μου μην τα πετάξω όλα έτσι , γιατί δεν είναι και σωστό να κοροϊδεύω με αυτό τον τρόπο. Νιώθω ότι θα ήθελα να προχωρήσω και σε κάτι άλλο , αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να τελείωσω και αυτό που έχω τώρα . Φοβάμαι πως θα κάνω λάθος και θα το μετανιώσω γιατί εκτιμώ και αγαπώ την σχεση μου. Νιώθω ότι κάποιες φορές θεωρούμαι δεδομένη αλλά μου συμπεριφέρεται καλά και με στηρίζει. Δεν θέλω να μπερδευτούν χειρότερα τα πράγματα και θα φανώ τρελή αν δεν ξαναμιλήσω με το άλλο άτομο, γιατί μοιραστήκαμε πολλά πράγματα μιλήσαμε πολύ. Θα φανώ τρελή και θα έχω παίξει με τα συναισθήματα ανθρώπων

Καλησπέρα. Ήθελα να εκφράσω έναν προβληματισμό που έχω. Είμαι με έναν άνθρωπο εδώ και ένα χρόνο. Τον αγαπώ πολύ. Αλλά νοιώθω πως δεν ξέρω πως να φερθώ μέσα σε σχέση, και το καταστρέφω. Είχα λίγες σχέσεις στη ζωή μου και όλες κράτησαν από 7 μήνες ως 1.5 χρόνο. Ο σύντροφος μου έχει και αυτός θέματα ψυχολογικά, πολύ κλειστός, απόλυτος στα θέλω του, δεν αλλάζει εύκολα. Επιπλέον είναι χωρισμένος με ένα παιδί. Θέλω κάπως να βρω έναν τρόπο να κάνω την σχέση μας να δουλέψει, αλλά φοβάμαι οτι κάνω τα πράγματα χειρότερα.

Ο άντρας μου έχει την τάση στα καλά καθούμενα να με προσβάλλει, να με προκαλεί, να αδιαφορεί που με πληγώνει, να μην κάνει τα στοιχειώδη για να νιώσω καλά παρά μόνο όταν φτάνει στα άκρα και είναι απόμακρος με την έξι μηνών κόρη μας. Ρίχνει την ευθύνη σε εμένα για όλα τα παραπάνω ενώ ταυτόχρονα μου λέει πως είμαι παρανοϊκή γιατί δεν κάνει κάτι μη φυσιολογικό. Έχω αρχίσει και πιστεύω πως έχω εγώ το πρόβλημα και δεν ξέρω τι να κάνω.

Καλησπέρα, είμαι στη διαδικασία χωρισμού και δεν ξέρω πως να διαχειριστω την κατάσταση πόσο μάλλον και να αντιμετωπίσω και το 3χρονο γιο μου ο οποίος μέσα σ όλες τις εντάσεις πλέον μας βγάζει έναν δυνατό χαρακτήρα κακομαθημένο θα έλεγα

Καλησπέρα σας. Η πρώην κοπέλα μου με χώρισε ξαφνικά, χωρίς σαφείς εξηγήσεις εδώ κι 6 μήνες, μετά από 3 χρόνια σχέσης, στην οποία ήμουν και παραμένω σε ένα βαθμό συναισθηματικά δεμένος μαζί της. Δε υπήρχε τρίτο πρόσωπο όπως μου ξεκαθάρισε η ίδια τότε. Ήταν μια σχέση με προοπτική συγκατοίκησης κι υπήρχε αμοιβαίο πάθος και θαυμασμός μέχρι την τελευταία στιγμή. Έπειτα από πολλές προσπάθειες επανασύνδεσης από πλευράς μου το πρώτο δίμηνο, με όλες τις καλές διαθέσεις, χωρίς εντάσεις και στην αναζήτησή μου να μάθω τι έφταιξε, δεν άλλαξε κάτι. Ενδεχομένως να πίεσα, άθελα μου, την κατάσταση τότε κι έκτοτε σταμάτησα την προσπάθεια εδώ και 3-4 μήνες κι άφησα το χρόνο να μας ηρεμήσει. Το θέμα είναι ότι η πρώην μου, όχι μόνο με απέρριψε παταγωδώς, αλλά ξεκίνησε να μου συμπεριφέρεται μετά τον χωρισμό με πολύ άσχημο τρόπο, σε βαθμό που πλέον αλλάζει πεζοδρόμιο όταν την συναντάω στο δρόμο και αυτή την στιγμή δεν θέλει να με βλέπει μπροστά της ούτε ζωγραφιστό, όπως ισχυρίζεται σε τρίτους. Όταν την ρώτησα με μήνυμα τον λόγο δεν μου απάντησε. Με έχει μπλοκάρει από παντού. Ενώ λίγο καιρό πριν με αφήσει, με δική της παρότρυνση ετοιμαζόμασταν για το επόμενο βήμα. Να σημειωθεί πως πριν την λήξη της σχέσης μας, δεν υπήρξαν από πλευράς μου κακοποιητικές συμπεριφορές ή απιστία. Μια μέρα, ενώ όλα βαίναν καλώς κι ήμασταν αγαπημένοι, απλά εξαφανίστηκε. Δεν μου είχε δείξει τέτοια δείγματα ποτέ τόσα χρόνια. Αυτό που με απασχολεί αυτή τη στιγμή, δεν είναι η επανασύνδεση προφανώς, διότι δείχνει την άρνησή της κατηγορηματικά και συμβιβάστηκα με αυτό θέλοντας και μη, και ξέρω ότι πρέπει να προχωρήσω. Με απασχολεί ο λόγος που άλλαξε τόσο γρήγορα συμπεριφορά απέναντι μου και με αντιμετωπίζει με απέχθεια και άχτι. Έχω συναισθήματα και την πονάω σαν άνθρωπο πρωτίστως. Η στάση της αυτή με διαλύει μέσα μου και στεναχωριέμαι. Θα ήθελα να έχουμε μια καλημέρα, αλλά αυτή η κατάσταση με τρομοκρατεί και την φοβάμαι πια. Μπορώ να κάνω κάτι αυτή την στιγμή για να αλλάξει συμπεριφορά απέναντί μου? Τι γνώμη έχετε?

Είμαστε μαζί 3 χρόνια και μένουμε με τους γονείς μας. Σκοπεύουμε να μείνουμε μαζί, ωστόσο αυτό προς το παρόν δεν είναι ακόμα εφικτό, για διάφορους οικονομικοκοινωνικούς λόγους. Νιώθω πως κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βρισκόμαστε οι δυό μας, μόνοι μας, το ταίρι μου όμως νιώθει ότι δεν προσπαθώ αρκετά για να γίνεται αυτό, και πληγώνεται. Τι μπορώ να κάνω;

Καλησπέρα, θα ήθελα την απάντηση κάποιου ψυχολόγου. Είμαι σε μια σχέση που έχει πολλές δυσλειτουργίες. Ο σύντροφος μου πλέον με πέρνει ελάχιστες φορές τηλέφωνο ή ελάχιστες φορές στέλνει μήνυμα. Επιπλέον λίγο πρίν το καλοκαίρι παρατήρησα πως άρχισε να μην απαντάει στα τηλέφωνα μου. Ελάχιστες φορές με παίρνει πίσω, αρκετές φορές δεν με παίρνει ποτέ. Και όταν στέλνω μήνυμα, που έχω την κακή συνήθεια να στέλνω αρκετές φορές κατεβατά, τα διαβάζει και δεν μου απαντάει. ΣΤην αρχή της σχέσης μας δεν ήταν έτσι τα πράγματα, μιλούσαμε καθημερινά και με μηνύματα και τηλέφωνα από 1 ώρα και πάνω. Βέβαια ήμασταν μακρυά, καθώς δούλευα εκτός Αθηνών. Έχω συζητήσει μαζί του για αυτό το θέμα, και μου έχει πει οτι δεν το έχει με τα τηλέφωνα και τα μηνύματα και προτιμάει την άμεση επαφή. Μετά από τρεις μήνες εγώ γύρισα μόνιμα στην Αθήνα και από τότε άρχισε να υπάρχει αλλαγή. Και αναρωτιέμαι τι γίνεται; Άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του; Τον κούρασα; Να σημειώσω ότι επειδή είμαι ανασφαλής όταν έβλεπα οτι δεν ανταποκρινόταν στην επικοινωνία εγώ επέμενα ακόμα περισσότερο.

Έχω εμμονή με τον σύντροφο μου. Δεν μπορώ να τον αφήσω και να πάω παρακάτω. Όλη μέρα τον σκέφτομαι. Παίρνω ηρεμιστικό για να ηρεμεί το μυαλό μου αλλά δεν με βοηθάει. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Έχει δυο μήνες. Συνεχώς ζητάω να με δώσει μια ευκαιρία για να κάνουμε τα πράγματα απτην αρχη σωστά κ δεν μου την δίνει. Κ έτσι νιώθω να κολλάω όλο κ πιο πολύ στο να προσπαθώ κ πραγματικά πλέον όλη μέρα σκέφτομαι αυτόν! Τι κάνει. Που είναι. Αν δουλεύει. Τι ώρα δουλεύει. Οτιδήποτε.