Συνεχής κόπωση, συναισθηματική βουλιμία και διαβήτης: Τι να κάνω;

Η σύζυγος του γιου μου είχε από το καλοκαίρι καταθληψη και εμμονες ότι θα τις κάνουν κακό μετά που τελείωσε την χρόνια σε ένα δημοτικο...έλεγε ότι ο διευθυντής και οι υπόλοιποι δασκαλοι δεν την κσλοδεκτηκαν κσι ότι ο διευθυντής θα φροντιση να παη φυλακή γιατί ήταν τάχα πολύ κακος και δεν την ήθελε!έκανε ψυχοθεραπεία όμως έφτασε σε σημείο να θελει να πεθάνει έλεγε.....την πήραμε σε ψυχιατρο και της έδωσε τα zalepin φαρμακα μαζί με κάποιο άλλο....που δεν θυμαμαι την ονομασία...μας είπε ότι πιθανόν να χρειάστηκε 3 μήνες για να γινη καλά...στις 5 μέρες της φαρμακευτικης αγωγης βρήκε κάπως την διάθεση της όμως γύρισε εναντίον του συζύγου της τον κτύπησε στο πρόσωπο και από τότε δεν θέλει να είναι μαζί του ούτε καν να βρεθούν να μιλήσουν.....έχουν και ένα παιδάκι μαζί! πως μπορεί να έγινε αυτό....έφυγαν οι εμμονες με τον διευθυντή και τώρα δεν θέλει τον συζυγο της!

Καλημερα!Μετά την περιπέτεια μου με τον καρκίνο του μαστού προ 7 ετίας έπαθα κατάθλιψη με πρόβληματα αϋπνίας..Αυτό που παραμένει μέχρι σήμερα είναι η αϋπνία..Έχω δοκιμάσει διάφορες θεραπείες όπως με tritico,stilnox κλπ οι οποίες είχαν αποτέλεσμα μονο στην αρχή..Το μόνο που με πιάνει είναι το zanax παίρνω μισό του 1.00 mg όμως θέλω να το σταματήσω γιατί γνωρίζω για τις παρενέργειες του.Ειμαι 57 χρονων έχω μείνει άγρυπνη 4 νύχτες προσπαθώντας να το κοψω..μόνο λίγες ώρες το πρωί κοιμάμαι ..τι θα με συμβουλεύατε; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Καλημερα σας. Περναω μια πολύ δύσκολη κατάσταση με κάποιο πρόβλημα υγείας του παιδιού μου. Εχω χάσει το μυαλό μου, το άγχος και η απελπισία που έχω δεν με αφήνουν να στηρίξω το παιδί μου και το άλλο μου παιδί βλέπω ότι επηρεάζεται πολύ. Ο σύζυγός μου είναι συναισθηματικά απών, δεν συζητάει μαζί μου τους φόβους μου, να με καθησυχάσει, κάτι που έχω φοβερή ανάγκη. Εχω τα παιδικά μου τραύματα, αλλά κατά βάση ήμουν πολύ λογικός άνθρωπος. Τωρα όμως ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Πώς μπορώ να μην σκέφτομαι συνέχεια τόσο αρνητικά, να φροντίσω τον εαυτό μου ώστε να μπορέσω να φροντίσω και τα παιδιά μου; ευχαριστώ που με ακούσατε

Καλησπέρα σας, Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι μόνη. Έχω αρχίσει να απομυθοποιω τις σχέσεις που έχω συνάψει τόσο με φίλους όσο και με τον σύντροφο μου. Επιπλέον, αισθάνομαι ασυντονιστη ακόμα και με τους γονείς μου. Συγκεκριμένα, αισθανομαι οτι βρίσκομαι σε κατάσταση πένθους. Η εν λόγω κατάσταση δεν προκύπτει από την φυσική απώλεια αγαπημένου προσώπου αλλά αφορά την αγάπη-προστασια που θα ήθελα να λαμβάνω από τους γονείς μου κατά την παιδική ηλικία. Αυτό που μου κάνει αίσθηση δεν είναι το συναίσθημα της μοναξιάς που έχω, το οποίο κατά το παρελθόν φοβόμουν να το φέρω στην επιφάνεια γιατί κατά την παιδική και εφηβική ηλικία έχω αισθανθεί αρκετά μόνη, αλλά το γεγονός ότι το αντιμετωπίζω με περισσότερη (με επιφύλαξη) απάθεια, κοινώς δεν φοβάμαι τόσο. Στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να ρωτήσω, μιας και είχα ιστορικό κατάθλιψης, αν θα πρέπει να ανησυχώ. Καταλαβαίνω φυσικά ότι η ψυχοθεραπεία είναι το κλειδί.

Ήμουν για αρκετό διάστημα σε ένα πολύ κακο σημείο κλεισμένη στο εαυτό μου αποκομμένη χωρίς να μπορώ να μεταδώσω καμία πληροφορία άλλαξα πορεία όσων αφορά το τι θέλω να κάνω από θεμα σκοπού και επαγγελματικού προσανατολισμού και το μεσοδιάστημα ήταν πολύ δύσκολο στο να ξεκολλησω και να πιστεψω σε μενα..εφυγα εθελοντισμό για να ξυπνησω να παρακινηθώ και να με ξαναβρώ εν μέρη έπιασε μετά από διάστημα 4μηνων αν όχι παραπάνω ενιωσα αυτή τη σιγουριά που μου έλειπε.αλλά μου λείπει αυτή η ισορροπία για να κρατήσω αυτό το μετρο.όποτε κάνω μια αρνητική σκέψη για κάτι παντελώς ασήμαντο χανω τη μπάλα κ πέφτω στο αρχικό σημείο αμφισβήτησης και κατωτερότητας μου δε μπορώ ή δε το διαχειρίζομαι.θέλω να βρω μια μέση λύση προκειμένου να μη πέφτω απ οτιδηποτε μικρό που μπορεί να με ενοχλεί ή να μου κλωτσάει και έτσι να με κάνω να νιώθω λιγότερη.

Καλησπέρα σας. Τους τελευταίους τρεις μήνες έχω καθημερινά σκέψεις πως θα ήταν αν έβαζα τέλος στη ζωή μου. Όσο το σκέφτομαι κλαίω, και προσπαθώ να σκεφτώ πως θα αντιδρούσε ο κοινωνικός μου κύκλος. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό

Καλησπερα σας, ειμαι 20 χρονων και πριν ενα χρονο μου συνεβη ενα πολυ σοβαρο θεμα υγειας το οποιο με εκλεισε για λιγο στον εαυτο μου. Επειτα μετα απο λιγο καιρο εσπασα με τις δυο κολλητες μου με τις οποιες καναμε παρεα 5 χρονια. Χρειαστηκε να αρχιζω να δουλευω για να βοηθαω οικονομικα τους γονεις μου και ταυτοχρονα να σπουδαζω. Περασα μια εντονη περιοδο στην οποια εκατσα πολυ με τον εαυτο μου και επεσα πολλες φορες ψυχολογικα. Σκεφτομουν τα πραγματα που εγιναν και ενιωθα πιο ευαισθητη καθως επιανα τον εαυτο μου να κλαιω πιο ευκολα. Ειχα πολυ την αναγκη να καταλαβω πολλα πραγματα για τις εμπειριες που ειχα πιο παλια, για τις παλιες μου φιλικες σχεσεις, για την οικογενεια μου και πιο πολυ να καταλαβω τον εαυτο μου. Περασα σε ολα τα μαθηματα των δυο εξαμηνων, αρχιζα να παιρνω τα πανω μου, να ακουω και να φροντιζω τον εαυτο μου και τις αναγκες μου και ενω αρχιζα να δυναμωνω ψυχολογικα για καποιο λογο νιωθω ενα κενο και πολλες φορες δεν καταλαβαινω γιατι καποια πραγματα μου συνεβησαν και ας προσπαθω στο τελος να πω οτι τουλαχιστον απο το καθετι κατι παιρνουμε. Θεωρειται πως εχω καποια μορφη καταθλιψης; ή πως ηταν μια δυσκολη περιοδο μαζεμενη και πως πρεπει να αφησω τον χρονο να απαλυνει καποια πραγματα;