Καλησπέρα σας.θα ήθελα να ρωτήσω σχετικά με το παιδί μου 5.5 ετών που τελευταία κάνει αρνητικές σκέψεις για ανθρώπους .πχ σκέφτεται ότι κάποιος είναι βλακας.μπορει να είναι κάποιος άγνωστος αλλά μπορεί να είναι κ κάποιο πολύ αγαπημένο της πρόσωπο.μεσα στην ημέρα το σκέφτεται συνέχεια μπορεί και 10 φορές σε σημείο να νιώθει άσχημα κ να το εκφράζει χωρίς όμως να μπορεί να το περιορισει.δεν καταλαβαίνω τι της συμβαίνει.δεν έχει προκύψει κάποια αλλαγή στη ζωή της τελευταία

Η μάνα μου συνέχεια υποστηρίζει άτομα που παλιά με κορόιδευαν και όταν γίνει κάτι και κοροϊδέψω και εγώ μου λέει να μην το κάνω για να μην γίνω ίδια με εκείνους. Δεν μου αρέσει καθόλου που δεν με υποστηρίζει και θέλει να είμαι καλή με όλους. Ήμουν παλιότερα και όλοι με κορόιδευαν και γι'αυτό έχω γίνει πιο αντιδραστική τώρα , επειδή θεωρώ πως δεν το αξίζω να με περνάμε για χαζή και γενικά δεν μου αρέσει όλη μου η ύπαρξη. Η αντίδραση μου υπάρχει επειδή προτιμώ να με περνάμε για "κακιά" και ξυνή παρά αγαθή και χαζή όπως στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. Είναι φυσιολογική αυτή η αντίδραση που έχω τώρα στην ενήλικη ζωή μου; Και από που πιστεύετε εσείς ότι πηγάζει;

Ένα αγόρι στη δουλειά έδειχνε ενδιαφέρον για μενα με βοηθούσε αλλα δεν στέλνει γιατί δεν κάνει κίνηση

Καλησπερα εκανα παρεα με καποιον γνωστο-φιλο και ξαφνικα για καποιους λογους χωρις να γινει κατι ιδιαιτερο σταματησαμε την παρεα. Πριν εξι μηνες εμαθα απο καποιο κοινο γνωστο οτι εκανε παραπονα σε μενα απλα για να με δυσφιμησει. Τελος παντων ενα απογευμα του στελνω ενα μνμ και του ειπα οτι εμαθα κατι και απλα να μην ασχολειται μαζι μου. Ξαφνικα στις 3 τη νυχτα με παιρνει τηλ εγω κοιμομουν παιρνει καπακι τους δικους μου κανοντας παραπονα και βριζοντας, μετα τον αδερφο μου με συνεχομενα τηλεφωνηματα. σε καποια φαση σταματησε. Μια αλλη μερα ξαναπηρε το σηκωσα εγω και του ειπα να μην ξαναενοχλησει, δεν μιλουσε καν οταν το σηκωσα ακουστηκε φοβισμενος και το εκλεισε. Μετα απο καιρο ειδε τη μητερα μου στο δρομο και της ειπε να πανε μαζι στην αστυνομια να κανει η μητερα μου καταγγελια οτι τον ενοχλω και ειμαι τρελος. Εγινα εξαλλος οταν το εμαθα τον πηρα αμεσως και του ειπα να ερθει να βρει εμενα τον ιδιο. Συνεχισε να βριζει, πριν λιγες μερες καλεσε καποιους ψυχιατρους παριστανοντας τον πατερα ή αδερφο ανωνυμα και απλως εδινε τον αριθμο μου για να κλεισουμε ραντεβου. Με καλεσαν τους ειπα οτι προκειτε για φαρσα και δεν επαναληφθηκε. Εγω γενικα εχω απευθυνθει στις αρχες λεγοντας οτι δεν μπορουμε να κανουμε κατι λογω απορρητου και απλα να υποβαλω σε μηνυση για τα μηνυματα. Τις τελευταιες μερες ενοχλει και το θειο μου στο χωριο χωρις να τον γνωριζει καν και καλει ακριβως στις 3 τη νυχτα. Μπορω να κανω κατι, ο ανθρωπος εχει καποιου ειδους ψυχικη ασθενεια?

Κάνω παρέα με μια κοπέλα εδώ και 2 χρόνια με την οποία τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι με αποφεύγει και γενικώς έχει ένα υφακι του στυλ ότι νομίζει πως είναι ανώτερη. Θεωρώ ότι αυτό της βγαίνει επειδή εκείνη έχει τατουάζ και καπνίζει ενώ εγώ δεν κάνω τίποτα από τα δύο και νομίζει ότι είναι "καλύτερη" και πως είναι κάποια. Μου βγάζει ένα συναισθημα ανταγωνισμού και ότι δεν με συμπαθει κατά βάθος και απλά βγαίνει μαζί μου για να περνάει η ώρα της. Το έχω συζητήσει μαζί της και μου λέει πως δεν έχεις κάτι μαζί μου αλλά οι πράξεις της δείχνουν το αντίθετο με έμμεσο τρόπο λόγω του ότι δεν βλεπομαστε συχνά όπως στην αρχή και λόγω του ύπεροπτικου ύφους της. Έχω σκεφτεί να απομακρυνθω και εγώ γιατί δεν μαρεσει όλο αυτό. Θα κάνω το σωστό; Πως να διαχειριστώ τη κατάσταση; Νιώθω μπερδεμένη

Πρίν από ενάμιση χρόνο έχασα την σύζυγο μου . Απόμεινα να φροντίζω τα τρία παιδιά μου , τα δύο : γιός 23 και κόρη 22 ετών ενήλικα αλλά όχι ανεξάρτητα και το μικρότερο κόρη στην εφηβεία 16 ετών . Καλώς ή κακώς είμαι σε σχέση και γενικότερα σε αναζήτηση συντρόφου . Ο προβληματισμός μου είναι ότι τα προβλήματα ξεπροβάλουν διαδοχικά και σε βάθος χρόνου γίνονται μεγαλύτερα . πχ πότε θα γίνουν ανεξάρτητα τα μεγάλα ώστε να μειωθούν οι οικονομικές μου υποχρεώσεις , πότε και πώς θα εξελιχθεί η ζωή της μικρότερης κόρης με σπουδές ( επαγγελματικής αποκατάστασης ) πότε θα μπορεί να γίνει και αυτή ανεξάρτητη ,πώς θα αθροιστούμε 4 εμείς και 3 η κυρία που γνώρισα με τα δύο ενήλικα παιδιά της που και αυτά δεν έχουν ανεξαρτητοποιηθεί , πόσο καιρό θα διαρκέσει μία ελεύθερη σχέση με απόσταση τόπου εργασίας και διαμονής , πότε θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί για να συνεχίσουμε ώς ζευγάρι , πότε γονείς θα χρειαστούν εμάς για τους σταθούμε στα γεράματα .. και άλλα πολλά . Καταλήγω στο ότι το μόνο που έχω είναι ένα παρόν και ένα εντελώς αβέβαιο μέλλον που για να ζήσουν οι γύρω μου καλά θα πρέπει να περιμένω καμία 10ετία όπου τότε θα είμαι εγώ γέρος .. θλιβερές και δυσοίωνες σκέψεις .. Αν δω εγωιστικά τον εαυτό μου , διώχνω τα παιδιά πριν σταθούν στα πόδια τους. Δεν μπορώ να τους προσφέρω παράλληλα και 2η στέγη δλδ να μένουν χώρια και να τα στηρίζω με διάφορα πχ φαγητό , χρήματα για λογαριασμούς κτλ . Νοιώθω ότι με πνίγει κάποιο είδους άγραφού νόμου . Που λέει να κάνω στην άκρη , να θάψω τον εαυτό μου για να ικανοποιηθούν όλοι γύρω μου . Αλλα πάλι νοιώθω ζωντανός και θέλω ξανά να αγαπήσω και να αγαπηθώ . Η απώλεια είναι δεδομένη για τη συνέχεια δεν ξέρω . Λοιπόν Τί κάνουμε?

Καλησπέρα σας. Είμαι σε σχέση εδω και 1 χρόνο, με έναν άνθρωπο, είναι και ο πρώτος μου σύντροφος. Στο σεξουαλικο μέρος δεν εχουμε ολοκληρώσει ακόμα, ο ίδιος λόγω των θρησκευτικών του πεποιθησεων θέλει να είμαστε πιο εγκρατείς. Σε προσφατη συζήτηση που έχουμε κάνει και εχουμε ξανά συζητήσει στο παρελθόν, υπάρχει έντονη φοβία για πιθανότητα εγκυμοσύνης χωρίς να έχει γίνει διυσδειση. Έχει την πεποίθηση,ότι υπάρχει πιθανότητα να μείνω έγκυος ακόμα και με τα προκαταρκτικα που κάνουμε αλλά του εξηγώ ότι χωρίς να γίνει διυσδειση είναι αδύνατον να προκληθεί εγκυμοσυνη μόνο από τα προκαταρκτικα. Του είπα αν θέλει να είμαστε πιο σίγουροι να φοράει αυτός προφυλακτικο η να παίρνω εγώ αντισυλληπτικα χάπια, αλλά η απάντηση του ήταν ότι απλά θα προσέχουμε περισσότερο και θα το δει για το προφυλακτικο. Δεν είναι διαθέσιμος να συζητήσει περισσότερο για αυτό το θέμα, είναι κάθετος στην απόφαση του λόγω των θρησκευτικων του πεποιθησεων. Το σέβομαι από την αρχή της σχέσης, δεν θέλω να τον πιέσω, αλλά το να μην ξέρει κάποια βασικά πράγματα τουλάχιστον για το ότι χρειάζεται κανονική κανονική διυσδειση για να προκληθεί εγκυμοσύνη με έχει βάλει σε έντονες σκέψεις, καθώς μου παρουσιάζει ότι όλη αυτή η φοβία είναι κάτι που αφορά τον ίδιο, αλλά μου "χτυπάει" πολύ που στην ηλικία που ειναι(25) δεν γνωρίζει και κάποια βασικά σεξουαλικης αγωγής. Είναι σε ένα πολύ θρησκευτικο οικογενειακό περιβάλλον και πέρασε την εφηβεία του στα φοιτητικά του χρόνια. Είχε ολοκληρώσει με άλλη κοπέλα, αλλά το είχε μετανιώσει πολύ γιατί ενιωσε ότι αμάρτησε.Έχω έντονες σκέψεις μην υπάρξει παρόμοια συνθήκη και με εμένα και μετανιώσει, αποφεύγει οτιδήποτε του λέω για το ερωτικό κομμάτι και με στεναχωρεί που αποφεύγει οποιαδήποτε συζήτηση. Τον έχει κυριεύσει ένα έντονο αίσθημα ενοχής και φόβου γύρω από το σεξουαλικο κομμάτι . Πως μπορώ να συζητησω μαζί του, τι προσέγγιση θα προτείνατε; Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και συγνώμμη για το κατεβατό.

Καλησπέρα σας, θα ήθελα να ρωτήσω πως ξεπερνιουνται θέματα με την οικειότητα στις ερωτικές σχέσεις; Όπως ας πούμε με τις καθημερινές βιολογικές ανάγκες, όταν δεν θα είμαι τέλεια φτιαγμένη και μπορεί ξέρω γω να είμαι με την κοτσίδα όπως να ναι; Με αποτρέπει από το να κάνω σχέσεις αυτή η κατάσταση. Λες και οπότε πανε να γίνουν καθημερινές σχέσεις κάτι γίνεται και τις κόβω ή μου τις κοβουν