Τι σημαίνει όταν έχω καθημερινές σκέψεις αυτοκτονίας και κλαίω συνεχώς;

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Γειά σας και ευχαριστώ. Η δική μου περίπτωση είναι δύσκολη πιστεύω, γιατί ήμουν χρόνια χρήστης ουσιών και αλκοόλ...Τελευταία έχω ελαττώσει το αλκοόλ και στα ναρκωτικά κάνω υποτροπές. Παλιότερα έχω διαγνωστεί με μείζων κατάθλιψη, έπαιρνα αγωγή κάποιο διάστημα και έπειτα την σταμάτησα. Έχω νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο στην Γερμανία και εκεί η διάγνωση ήταν: Ψυχωτική Διαταραχή. Έχω νοσηλευτεί και στο ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης και εκεί η διάγνωση ήταν η ίδια: Ψυχική διαταραχή και διαταραχές συμπεριφοράς που οφείλονται στη χρήση ψυχοδραστικων ουσιών. Από τότε που βγήκα από το ψυχιατρείο (1,5 μήνα) με έχει πιάσει κατάθλιψη. Ειδικά τον τελευταίο μήνα κλαίω συνεχώς όλη μέρα, είμαι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, δεν έχω όρεξη και επιθυμία για ΤΙΠΟΤΑ, δεν με ικανοποιεί ΤΙΠΟΤΑ, δεν ευχαριστεί ΤΙΠΟΤΑ, νιώθω απελπισμένη, συνεχώς στεναχωρημένη, νιώθω τύψεις και ενοχές, δεν κοιμάμαι ΚΑΘΟΛΟΥ καλά, πάντα πρωινές ώρες και αυτό ελάχιστα, τρώω ελάχιστα, και γενικώς νιώθω πολύ χάλια. Έχω κλείσει κάποιο ραντεβού με ψυχίατρο αλλά καθυστερεί λόγω καθυστερήσεων στα ραντεβού στα νοσοκομεία. Δεν ξέρω αν θα αντέξω...

Γεια σας, ειμαι μια μαθητρια λυκειου και προσφατα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο μετα απο μια χρονια συνεχων καυγαδων. Το θεμα μου ειναι οτι εμαθα σε πολυ μικρο χρονικο διαστημα παρα πολλα ασχημα γεγονοτα που ειχαν γινει στο παρελθον και οδηγησαν στο διαζυγιο και ποσα ασχημα πραγματα εχει κανει ο πατερας μου στην μητερα μου. Για να μην μπω σε λεπτομερειες, ο πατερας μου οταν βρισκοταν με τη μητερα μου αλλαζε ολοκληρος και κανονικα τον φοβομουν. Μιλουσε απαισια και ελεγε ενα σωρο ψεματα και σε εμενα και σε ολα μου τα αδερφια, ακομα και στην μικρη που τωρα παει γ δημοτικου. Τωρα, αφου τον αναγκαζει και ο νομος, μας βλαπει καθε βδομαδα και εχει αλλαξει εντελως, εχει ηρεμισει. Αλλα καθε φορα που τον κοιταω, θυμαμαι ολα αυτα που ειχαν γινει και ολα οσα εχω μαθει οτι ειχε κανει και αγανακταω αλλα δεν εχω κανεναν να μιλησω γιατι δεν θελω να μιλησω με την μαμα μου και να την στεναχωρησω. Κι αυτη τωρα δεν ειναι καθολου καλα και της βγαινει ολη η στεναχωρια ολων των χρονων που ηταν κανονικα φυλακισμενη στον "γαμο" της. Τωρα τελευταια εχω γινει καπως αναισθητη και δεν μπορω να στεναχωρηθω με τις λυπες των αλλω και μου φαινονται ολες ανουσιες, αλλα οταν μου συμβαινει εμενα κατι μικρο, εστω και μια αρνητικη παρατηρηση απο καποιον με πιανουν τα κλαματα. Νιωθω οτι δεν συμμετεχω στη ζωη μου και την παρακολουθω σαν τριτο ατομο. Ισως να φταιει και το αγχος των σχολικων εξετασεων, αλλα εχουν γινει παρα πολλες αποτομες αλλαγες στη ζωη μου και δεν μπορω να το διαχειριστω. Στην τελικη νιωθω οτι το μονο που χριεζομαι ειναι ενα ατομο να μιλησω, αλλα δεν εχω ειλικρινα κανεναν. Δεν ξερω, τι πρεπει να κανω και πως πρεπει να αντιμετωπιζω τον πατερα μου;

Ξεκίνησα το ladose εδώ και μια εβδομάδα όμως έχω ζαλάδες και λίγο τάση για εμετό είναι φυσιολογικό αυτή θέλει κάποιο χρόνο για να περάσει τι α κάνω

Καλήσπερα σας, Έχω διαγνωσθει με νόσο του Graves. Κάνω ενδοφλεβίως ς ορους κορτιζονης κάθε εβδομάδα (500mg), παίρνω χάπι για τον θυρεοειδή και zoloft καθώς πάσχω από διαταραχή πανικού. Από όταν ξεκίνησα τις ενδοφλέβιες κορτιζόνες (πριν έπαιρνα 3 μήνες χάπια κορτιζόνης), η ψυχολογια μου άλλαξε. Η διάθεσή μου είναι πεσμένη, κλαίω συνέχεια και παθαίνω κρίσεις άγχους. Ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση να είναι λόγω της κορτιζονης και του αυτοανοσου η συναισθηματική αλλαγή και η αύξηση του άγχους. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!

Καλησπέρα.. Σε αυτό το μνμ θα σας περιγράψω τον γολγοθά όπου βιώνω σχεδόν όλη μου την ζωή αλλά πλέον πολυ περισσότερο . Πάντα η σχέση μου με το φαγητο δεν ήταν καλή και φυσιολογική. Ανέκαθεν μου αρεσαν τα γλυκά ,τα προτιμώ πολυ περισσότερο. Νιώθω πως μπορώ να φαω δεκάδες από αυτά πειναω ,δεν πειναω. Έχω κουραστεί. Μου λείπει το πως ήμουν πριν από 3 χρόνια αν κι τότε πάλι με θεωρούσα λιγο παχιά. Βλέπω φωτογραφίες μου κι ζηλεύω τον τότε εαυτό μου . Θέλω να αδυνατησω αλλά δεν μου είναι εύκολο. Έχω βάλει τουλάχιστον 20 κιλα και δν νιώθω καθόλου ο εαυτός μου. Δεν τρωω μπροστά σε άλλους, δν πηγαίνω στην θάλασσα , νιώθω χαμηλή αυτοπεποίθηση αν και δεν φαίνεται. Πλασάρω πολυ διαφορετικά τον εαυτό μου αλλά εγώ μεσα μου υποφερω. Καθημερινά μπορεί να φαω πάνω από 10 κρουασάν ενώ μπορεί και να μην πειναω. Η δουλεια μου είναι τέτοια που έχω πρόσβαση στα κρουασάν πχ. Όταν είμαι σπιτι δεν τρωω τόσο. Όπως και να χει, τρωω κρυφά ,μακριά απ τα βλέμματα όλων. Τρωω σε σημείο να σκασω. Να νιώσω αηδία για το σώμα μου. Κουράστηκα,είμαι μόνο 19 κι βασανιζομαι παρα πολυ! Δεν σταματάει αυτός ο γολγοθάς μου. Θέλω να έχω ένα ωραίο σώμα ,να το αγαπω κι να νιώθω εντάξει μέσα σε αυτό. Έχω χάσει χίλια δυο πράγματα. Όλο το καλοκαιρι μόνο τζιν φορούσα. Μου λείπουν τα φορέματα που φορούσα,η ζωή που είχα πριν ξεφύγω τόσο. Δεν θα γλιτώσω ποτε αππ αυτό..

Καλησπέρα σας ήθελα να ρωτήσω αύξησα τη δόση του Effexor από εβδομήντα πέντε στα 150 με σύμφωνη γνώμη του γιατρού μου φυσικά αλλά ήδη δυο μέρες που περνώ 150 νιώθω έντονο άγχος κ δυσφορία γιατί συμβαίνει αυτό ;;;