Νιώθω κατάθλιψη, κλαίω και θέλω να εξαφανιστώ ή να αυτοκτονήσω, τι να κάνω;

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Γεια σας! Εδώ και μήνες έχω ψυχοσωματικά συμπτώματα τάση λιποθυμίας ζαλάδα έντονη μούδιασμα σε όλο το σώμα τρέμουλο αστάθεια απώλεια όρεξης αλλαγή στη διάθεση πολύ νευρικός ταχυκαρδίες κακή διάθεση αϋπνία και φούσκωμα στο στομάχι. Ο γιατρός μου έγραψε σιπραλέξ για 6 μήνες και στεντόν για 10 μέρες μισό χάπι βράδυ και σε περίπτωση ανησυχίας να πάρω άλλο ένα μισό την ίδια στιγμή.το θέμα είναι ότι ακόμη δεν τα έχω πάρει γιατί έχω ακούσει πως αυτά τα χάπια αργούν να δράσουν για την ώρα μέχρι να αποφασίσω να τα πάρω πίνω συνεχώς κρασί κόκκινο το οποίο με ηρεμεί τουλάχιστον σε ποσοστό 70% ενάμιση λίτρο την ημέρα κρασί μαζί με 6 λίτρα νερό. Έχω σκοπό να σταματήσω το κρασί γιατί αυτό με ηρεμεί αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς δεν το θέλω να το πίνω ομως γιατί μου έρχεται αναγούλα είναι ένα θέμα σοβαρό αυτό και πρέπει οπωσδήποτε να το ξεπεράσω. Κάποιες φορές δεν με πιάνει και πίνω ακόμα περισσότερο για να με χαλαρώσει. Δεν με μεθάει δεν με ζαλίζει καθόλου μου δίνει μια τόνωση και έτσι βγαίνω από το σπίτι για τις δουλειές μου και την εργασία μου

Είμαι 24 ετών (άρρεν). Από μικρός βίωνα την κατάσταση του να είναι όλοι εναντίον μου και αυτό μου έχει μείνει μέχρι σήμερα, ώσπου αρχίζω να διαπιστώνω μίσος από την κοινωνία, χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Έχω προσπαθήσει να βρω δουλειά, χωρίς να έχω δώσει το παραμικρό δικαίωμα δημοσίως, αλλά νιώθω ότι υπάρχει ένας ηλικιακος ρατσισμός και εξαιτίας τους δεν μπορώ να ζήσω οικονομικά. Επίσης, λόγω της μάστιγας που επικρατείται στην κοινωνία, νιώθω ότι οι γυναίκες της γενιάς μου, με μισούν, καθώς στα σχολικά χρόνια κρίνουν με βάση τον αλγόριθμο στα κοινωνικά δίκτυα. Προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει.

Γεια σας, ειμαι μια μαθητρια λυκειου και προσφατα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο μετα απο μια χρονια συνεχων καυγαδων. Το θεμα μου ειναι οτι εμαθα σε πολυ μικρο χρονικο διαστημα παρα πολλα ασχημα γεγονοτα που ειχαν γινει στο παρελθον και οδηγησαν στο διαζυγιο και ποσα ασχημα πραγματα εχει κανει ο πατερας μου στην μητερα μου. Για να μην μπω σε λεπτομερειες, ο πατερας μου οταν βρισκοταν με τη μητερα μου αλλαζε ολοκληρος και κανονικα τον φοβομουν. Μιλουσε απαισια και ελεγε ενα σωρο ψεματα και σε εμενα και σε ολα μου τα αδερφια, ακομα και στην μικρη που τωρα παει γ δημοτικου. Τωρα, αφου τον αναγκαζει και ο νομος, μας βλαπει καθε βδομαδα και εχει αλλαξει εντελως, εχει ηρεμισει. Αλλα καθε φορα που τον κοιταω, θυμαμαι ολα αυτα που ειχαν γινει και ολα οσα εχω μαθει οτι ειχε κανει και αγανακταω αλλα δεν εχω κανεναν να μιλησω γιατι δεν θελω να μιλησω με την μαμα μου και να την στεναχωρησω. Κι αυτη τωρα δεν ειναι καθολου καλα και της βγαινει ολη η στεναχωρια ολων των χρονων που ηταν κανονικα φυλακισμενη στον "γαμο" της. Τωρα τελευταια εχω γινει καπως αναισθητη και δεν μπορω να στεναχωρηθω με τις λυπες των αλλω και μου φαινονται ολες ανουσιες, αλλα οταν μου συμβαινει εμενα κατι μικρο, εστω και μια αρνητικη παρατηρηση απο καποιον με πιανουν τα κλαματα. Νιωθω οτι δεν συμμετεχω στη ζωη μου και την παρακολουθω σαν τριτο ατομο. Ισως να φταιει και το αγχος των σχολικων εξετασεων, αλλα εχουν γινει παρα πολλες αποτομες αλλαγες στη ζωη μου και δεν μπορω να το διαχειριστω. Στην τελικη νιωθω οτι το μονο που χριεζομαι ειναι ενα ατομο να μιλησω, αλλα δεν εχω ειλικρινα κανεναν. Δεν ξερω, τι πρεπει να κανω και πως πρεπει να αντιμετωπιζω τον πατερα μου;

Σημερα πηγα σε νευρολόγο λογω δυσλειτουργίας των κατω άκρων , και πιστεύοντας οτι η αδυναμία προέρχεται απο την συμπίεση του νεύρου στο ιερό οστό λογω δισκοκηλης. Μετα απο ενδελεχή εξέταση , η νευρολόγος μου ειπε οτι δεν εχω τιποτα, ενω υπαρχουν 4 δισκοκηλες, και οτι ολο αυτο προέρχεται απο καταθλιψη. Ειναι αυτο δυνατον; ( ξερω πτι ψυχολογικα δεν ειμαι καλα, καταθλιπτική μαλλον ειμαι στο μεγαλύτερο μερος της ζωης μου, αλλα να προκαλώ τετοια θεματα στο σώμα μου;)

Καλησπέρα! Είμαι 23 ετών και εδώ και κάποιους μήνες νιώθω συνεχώς μια απέραντη θλίψη, νιώθω πως δεν με κινητοποιεί κάτι, έχω συνεχώς εκρήξεις και βάθη το αίσθημα του θυμού. παρ'ολ'αυτα ενώ δεν έχω όρεξη να κάνω τις εξόδους μου, όταν βγαίνω συνήθως περνάω καλά, όλη τη μέρα κλαίω, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λογος. Είναι αυτά κάποια σημάδια κατάθλιψης; Δεν έχω αρκετά χρήματα για να κάνω ψυχανάλυση, μπορώ να πάω σε κάποιον ψυχίατρο και να με διαγνώσει από την πρώτη κιόλας συνεδρία; Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Καλησπέρα σας.Ειμαι κολλημένη σε ένα στάδιο αυτοαμφισβητησης και προσωπικής ασταμάτητης κριτικής .Ειμαι πλέον σε κάτι που ήθελα παρά πολύ καιρό αλλά δεν με αφήνω να το ευχαριστηθώ και αμφιβάλλω τη προσπάθεια μου πριν καν αρχίσω.Αν επιμείνω αρκετα στο τροπο σκέψης μου ίσως γυρίσω στο πιο σίγουρο εαυτό μου αλλά πολύ εύκολα σπάει και γυρνάω στη αμφισβήτηση,το κρίψιμο και τη κατάκριση .Ολο αυτό το νιώθω ως τεράστιο βάρος και παρά πολύ κατά βλητικό μιας και νιώθω ότι δεν δινω στο εαυτό μου τη ευκαιρία να προχωρήσει και να γίνει αυτό που μπορεί αλλά το κολλαω σε παρελθοντικές θέσεις.νιωθοντας ότι δεν υπάρχω στο τώρα και είμαι το παιδί που κάποτε υπήρξα.Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει έκανα ψυχοθεραπεία βοηθήθηκα αρκετα αλλά πλέον σε περίπτωση επαναφοράς έχει συμβεί μόνο από μενα.Οποτε τώρα δεν ξέρω τι να πιστεψω ή πως να με φέρω πίσω.