Βαλδοχαν: Μπορεί να αυξήσει το βάρος χωρίς αύξηση της όρεξης;

Η κόρη μου εδώ και καιρό παρουσιάζει εμμονές, έντονες εμμονές, παράλογες, ότι την έχουνε χακάρει όλα της τα κοινωνικά μέσα κι άλλα παράλογα, ότι παραβίασαν το σπίτι μας, έχει μαλωσει κ μαλωνει με ολους τους συγγενείς . Προσπαθώ να την πείσω να παμε σε γιατρό και αρνείται επίμονα μου λέει να πάμε εμείς όλοι οι άλλοι. Το ιστορικό έχει ως εξής πριν μερικά χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει από τη Γερμανία που εργαζότανε σε δικό της μαγαζί με συναίτερο, ως εξειδικευμένη κομμωτρια, αποφάσισε λοιπόν, να έρθει στην Ελλάδα να δουλέψει ως κομμωτρια ή να διδάσκεσαι σε ΙΕΚ όμως έγινε η καραντίνα του κορονοϊού. Προσπαθήσαμε να μεταφράσουμε και να συγκεντρώσουμε όλα τα έγγραφα αλλά πιέστηκε πολύ με ολη αυτή την γραφειοκρατία και παράλληλα δεν μπόρεσε να αναπτύξει κοινωνικό κύκλο. Τότε αναγκαστήκαμε να πάμε σε ψυχολόγο γιατί δεν μπόρεσε να κάνει κοινωνικό κύκλο. Μετά μάζεψε τα υπάρχοντά της κ επέστρεψε στη Γερμανία όπου ακολουθούσε αγωγή με βιταμίνες και με ψυχολόγο. Τελικά μία σχέση που έκανε στη Γερμανία την οδήγησε να ξανά έρθει στην Ελλάδα και να είναι τα πράγματα πολύ κλονισμένα. Τα πράγματα είναι σε πολύ έντονη κατάσταση αλλά δεν δέχεται να παμε σε γιατρό. Η λατάσταση έχει ξεφύγει με τις εμμονές της κ δεν ακούει κανέναν - λέει παράλογα πλέον και ασυναρτησία στον λόγο της. τι μπορώ να κάνω πως μπορώ να το χειριστώ αυτό , πώς θα την κάνω να πάμε σε γιατρό, πέραν της εισαγγελικής εντολής . Σας παρακαλώ πολύ βοηθήστε με είμαι σε πολύ δύσκολη θέση .

Καλησπέρα γιατί νιώθω ακομα θλίψη όταν πλησιάζει η μέρα θανάτου της μητέρας μου αν κ έχουν περασει αρκετά χρόνια;

Γεια σας. Είμαι 24 και τα τελευταία 2 χρόνια νιώθω ότι δε μπορώ να απολαύσω το ίδιο (με παλιά) καμια δραστηριότητα. Είμαι μονιμα κουρασμένη και ζορίζομαι να βρω κίνητρο. Το άγχος μου έχει ξεκινησει να επιδρά και στο σωμα μου (στομάχι, ζαλάδες, ημικρανίες) ακόμα και τις στιγμές που «διασκεδάζω»

Έχω κολλήσει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς όπου έχει ανέλθει πολλές φορές κ στο παρελθόν μέσα στο οποίο δε έχω ενέργεια χανω τη λειτουργικότητα μου τι αίσθηση του γύρω κ το μόνο που περικλείει τη σκέψη μου είναι αυτό ενώ στη άλλη είμαι πληρως ενδυναμωμενη ενεργη κ λειτουργική..πως με επαναφέρω ξανά;

Γιατί δεν μπορώ να συνέλθω και να είμαι ποιο παραγωγική και χαρούμενη?

Καλησπέρα! Η γιαγιά μου διαγνώστηκε με πολύ άγχος και κατάθλιψη στα αρχικά στάδια. Της χορηγήθηκε μια αγωγή που δεν μπροουσε με τίποτα να ανταπεξέλθει και σε συνέχεια της έδωσε γιατρος τα χαπια Zoloft σε συνδυασμό με ηρεμιστικά. Έχουν περάσει 20 μέρες και δεν τρώει δεν κοιμάται δνε έχει διάθεση. Διάβασα πως χρειάζεται 4-6 εβδομάδες να πιάσει αλλά είναι λογικό να είναι έτσι;

Κοντεύω τα 23 και από τα 15 μου Πιστεύω πως ξεκίνησα να έχω κατάθλιψη, η αλήθεια είναι η κατάσταση τώρα έχει χειροτερέψει πάρα πολύ μειώνω τον εαυτό μου, μεγάλωσα σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον Οπότε σκέφτομαι το παρελθόν κάθε βράδυ και αυτό επηρεάζει την αυτοπεποίθηση μου διότι από μικρή άκουγα τα σχόλια τύπου( είσαι ένα σκουπίδι είσαι, άχρηστη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα) άρχισα και τα πιστεύα όλα αυτά τα λόγια για τον εαυτό μου και βλέπω τον εαυτό μου ως ένα σκουπίδι. Εβγαινα συνέχεια σε κλαμπ έβγαινα συνέχεια με παρέες έλειπα πολλές ώρες απ’το σπίτι γιατί ένιωθα ότι αν κάτσω σπίτι κερδίζει η κατάθλιψη κερδίζει η θλίψη ,έκανα διπλή ζωή αρκετά χρόνια . Έχω σκεφτεί την αυτοκτονία πολλές φορές. θέλω να βρω γαλήνη ,δε νιώθω γαλήνη . Πλέον Έχω φτάσει σε σημείο να μην πλένομαι για εβδομάδα (που εγώ είχα μανία με την εμφάνιση μου) το δωμάτιο μου είναι με πατατάκια με σκουπίδια με τσιγάρα με πεταμένα ρούχα σε άθλια κατάσταση, μαλώνω με τη μητέρα μου συνέχεια για το θέμα του δωματίου λέγοντας μου ότι είμαι τεμπέλα ,και της εξηγώ ότι απλά δεν έχω τη δύναμη να ασχοληθώ με το δωμάτιο και με τίποτα άλλο νιώθω πιεσμένη όταν έχω μια υποχρέωση, κοιμάμαι συνέχεια 6-10 Το πρωί και ξυπνάω το βράδυ, βλέπω συνέχεια σειρές η κλαίω, αποφεύγω να βγω .Δεν έχω δύναμη δεν έχω όρεξη για τίποτα πήγα σε μία ψυχολόγο Αλλά δε με βοήθησε πολύ δεν ένιωσα οικία μαζί της οπότε μετά από πέντε συνεδρίασης έφυγα. Είχε φτάσει σε σημείο να μου πει ότι μπορεί και να χρειαστώ φαρμακευτική αγωγή και ότι θα το συζητούσε με έναν ψυχίατρο. φοβήθηκα να το παραδεχτώ ότι είμαι Για «φάρμακα» και με όποιους το συζητούσα μου έλεγαν τα χειρότερα για την αγωγή. Σήμερα έχω φτάσει σ’ ένα σημείο το οποίο δεν αντέχω άλλο και η τελευταία μου ελπίδα για να ζήσω αλλά να ζήσω σαν άνθρωπος να ζήσω σαν νέο παιδί πιστεύω ότι είναι η φαρμακευτική αγωγή. Η ερώτηση μου είναι Τι μπορεί να έχω ; Έχω κατάθλιψη ; και τα φάρμακα όντως μπορούν να βοηθήσουν κάποιον; ή θα με κάνουν να φαίνομαι «μαστουρωμένη» ;