Πώς να πείσω την κόρη μου με έντονες εμμονές να πάει σε γιατρό;

Σχιζοφρενεια καταθλιψη πώς περνάει

Θα ηθελα πολύ να ξεκινήσω με το …βοήθεια .. Πραγματικά θέλω τη βοήθεια σας σας θερμοπαρακαλώ. Έχω κλειστεί στο σπιτι εδώ και 14 μήνες . Βγήκα υποχρεωτικά 4-5 φορές . Δεν θέλω δεν με ενδιαφέρει πια να πάω πουθενά . Είμαι γεμάτη από ωραια και φανταστική ζωή που έζησα. Όμως είμαι ακόμη 60. Πήγα σε ψυχίατρο , πήραμε φάρμακα . Τα αλλάξαμε κλπ . Τίποτε δεν με βοηθά . Ύπνος μηδέν μόνο με χαπάκια. Οι δικοί μου δεν με αναγνωρίζουν πια. Έπαιζα μουσική , έγραφα, τραγουδούσα , χόρευα . Ημκουν η χαρά της παρέας . Τώρα τίποτε και κανένας . Μόνο μελαγχολία και ένα βαθούλωμα στον καναπέ .Λένε ότι είμαι όμορφη και πνευματώδης γυναίκα με φοβερεσ γνώσεις και σπουδές. αλλά αυτά δεν τα βρίσκω πια πουθενά . Μου τα κλέψανε κι αυτά . Εκτιμώ κάθε βοήθεια σας . Ναστε καλά 🙏🙏🙏🙏🙏

Καλησπέρα το lodose θεωρείται ακίνδυνο αντικαταθλιπτικό στην εγκυμοσύνης;

Είμαι 20 χρόνων και στην καραντίνα το 2020 αρχισα να έχω κρίσεις άγχους για περίπου ένα μήνα μέχρι που τις ξεπερασα(λόγο καραντίνας και πανελληνίων) τα επόμενα 2-3 χρόνια όλα ήταν εντάξει με εξαίρεση την υπέρ ανάλυση χωρίς λόγο όπως φόβος για κάποια ασθένεια αλλά σπάνια. Τώρα ενώ το καλοκαίρι που πέρασε μέχρι τον δεκεμβριο όλα ήταν εντάξει μετά παρουσίασα κάποια επεισόδια δύσπνοιας για ένα διάστημα τα οποία συνέβαιναν κυρίως το βράδυ. Μόλις σταμάτησε αυτό αρχισα να έχω κάποιες κρίσεις πανικού χωρίς προφανή αιτία. Τώρα ενώ δεν έχω αυτά τα συμπτώματα, μπορεί να νιώσω ξαφνικά συναισθήματα λύπης μέσα στην μερα και φοβίας να μην πάθω κάτι εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ (να αναφέρω ότι έχω μεγαλη φοβία με τις αρρωστιες ακόμα και αν έχω κάνει εξετασεις πρόσφατα και δείχνουν ότι είμαι υγειης). Από την άλλη δεν μου βγαίνει να μιλήσω στους δικούς μ για αυτό που με απασχολεί το ξέρουν μόνο κάποιοι φίλοι μ και η σχέση μου. Ίσως να φταίει και η καθιστική ζωή που κάνω τον τελευταίο καιρό και η έλλειψη άσκησης. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Καλημέρα εδώ κ δυο μήνες δεν είμαι αυτός π ήμουν πριν !! Πέρασα πολλά όπως αρρώστησα είχα πονόδοντο είχα φρικτό πόλο λαιμό .. κ έτσι τ μυαλό μου πήγε ότι έχω κάτι κακό πάνω μου όπως καρκίνος η Κάτι άλλο π με έβαζε σε σκέψη κάθε μέρα !! Πλέον δεν ειναη τ ίδιο μπαίνω κ διαβάσω στο Ίντερνετ αν έχω συμπτώματα για καρκίνο κ έτσι δρν νιώθω καλά !! Πλέον η ζωή μ δεν έχει χαμόγελο η όρεξη για την ζωή τ μου προτείνετε να κάνω παρακαλώ !!

Καλησπέρα σας. Αυτοτραυματιζομαι από 13 ετών μέχρι και σήμερα 49 ετών. Έχω πάει σε δεκάδες ψυχολόγους, ψυχιάτρους με διαφορετικές εκπαιδεύσεις και προσεγγίσεις. Δεν με βοήθησε κανένας και καμία φαρμακευτική αγωγή τους. Σταμάτησα τις συνεδρίες και τις αγωγές αφού δεν με βοηθούν τόσα χρόνια, αλλά κάποιες φορές με χειροτέρευαν κιόλας οι αγωγές τους.Δυστυχως κάτι συνέβη αυτές τις μέρες και αγωνίζομαι πολύ να αντισταθώ στο να προβώ σε νέο αυτοτραυματισμό.Κάποιον κάποια με ειδίκευση στο θέμα αυτό γνωρίζεται? Μένω Κρήτη. Ούτε τα νοσοκομεία με βοήθησαν. Ευχαριστώ.

Καλησπέρα. Το δικό μου πρόβλημα έχει σχέση με τις αναμνήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σκέφτομαι καλές παλιές στιγμές με πονάνε, με στεναχωρούν και μετά σκεφτομαι ποιος ο λόγος ύπαρξης μας. Γιατί περνάμε καλά ή δεν περνάμε καλά αφού θα πεθάνουμε. Γιατί πρέπει να το ζούμε όλο αυτο. Βασικά νιώθω σαν όλα πλέον απλά να με πονάνε, είτε καλά είτε άσχημα. Το περίεργο είναι ότι έχω στόχους και ακόμη έχω και το συναίσθημα της χαράς, αλλά μόνο στις φαντασιώσεις μου. Όταν ομως συμβαίνει κάτι πραγματικα δν το χαιρομαι. Πχ. Θα σκεφτώ πως θα πάω βόλτα στη θάλασσα που μαρεσει πολυ και θα βάλω το ωραιο μου φόρεμα και θα κάτσω εκεί στην παραλία νιώθοντας πραγματικα έντονα χαρούμενη (στη φαντασίωση μπορω να νιώσω χαρούμενη) ενώ όταν γινεται στην πραγματικότητα δν μπορω να το νιώσω αυτο. Ενώ ομως δεν μπορω να νιώσω πραγματικα χαρούμενη δεν θέλω ομως και να μεγαλώσω και με τρομάζει η σκέψη του θανάτου. Νιώθω λες και όσο μένω στάσιμη (περνάει ο καιρός χωρίς να νιώθω χαρούμενη) θα φτάσει ο καιρός που ήδη θα χω χάσει τα νεανικά μου χρόνια και μετά θα ναι αργά. Αλλά αλήθεια πιστευω πως ποτε δεν είναι αργά για τιποτα, απλώς νιώθω πως δυσκολα θα νιώσω ποτε χαρούμενη . Απλά χαμογελάω, γελάω πολυ αλλά δν νιώθω πραγματική χαρα. Ίσως έχω πλάσει και μια ψεύτικη χαρα στο κεφάλι μου; Δεν ξερω…από μικρή ένιωθα πως έπρεπε να κάνω χαρούμενους τους γονείς μου και υποκρινόμουνα συχνά όποτε δν ξερω αν έχω μάθει τελικά τι σημαίνει να χαίρεσαι και γι αυτο με δυσκολεύει τόσα χρόνια. Βέβαια έχω και μια περίοδο στο μυαλό μου που ένιωθα χαρούμενη αλλά δν θυμάμαι και πολυ καλά τις στιγμες όποτε δν ειμαι και σιγουρη….