καλησπερα σας. εχω συμπτωματα καταθλιψης. δηλαδη στα καλα καθουμενα εκει ποθ καθομαι μα ποιανει μια μελαγχολια,στενοχωρια,κλαιω απο μονος μου χωρις να υπαρχχει λογος. νιωθω ενα μεγαλο σφηξιμο στο θωρακα,στο στομαχι,συχνους πονοκεφαλους,δεν κοιμαμαι καθολου καλα(ξυπναω αρκετα νωρις το πρωι-στις 4 περιπου απο μονος μου. δεν εψω πρεξη για δραστηριοτητες γενικα. ειχα μιλησει στην μητερα μου πριν ενα χρονο περιπου. για λιγες ημερες μου ειχε περασει. απο τοτε καθημερινα 3-4 φορες με ποιανει ποτε εντονα και ποτε πιο λιγο. φοβαμαι και ντρεπομαι να μιλησω ξανα στην μητερα μου για να μην την στεναχωρησω. θελω σας παρακαλω πολυ την βοηθεια σας!

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Θέλω να μάθω πώς να παρηγορισω την 14 χρόνων κόρη μου για το θάνατο του μπαμπα;

Αισθάνομαι πως όπου κι αν πηγαίνω είναι σαν να μην υπάρχω,απλά κανείς δε μου μιλάει,ακόμα και στο σχολείο ή στις δραστηριότητες μου ενώ προσπαθώ να κάνω την πρώτη κίνηση αλλά και πάλι.Νιώθω πολύ μόνος με άδεια και βαρετή καθημερινότητα και χωρίς φίλους.Πηγαίνω ψυχολόγο αλλά τίποτα.Πως αντιμετωπίζεται αυτό;

Καλησπέρα σας νιώθω ότι πλέον δεν αντέχω άλλο υποφέρει η ψυχή μου πολλά χρόνια σε όποιο μιλάω δεν με βοηθάει σε ψυχολόγο που έχω πάει το ίδιο είμαι 22 νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου την όρεξη για προσπάθεια νιώθω μόνη μου ενώ έχω ανθρώπους τριγύρω που με αγαπάνε αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω άλλο με όλα όσα μου συμβαίνουν δεν έχω όρεξη να βγω έξω βόλτα ούτε να πάω στην δουλειά μου θέλω να είμαι σε ένα κρεβάτι όλη μέρα το παλεύω πάρα πολύ μηχανικά αλλά δεν μπορώ να το κάνω πλέον

Τις τελευταίες ημέρες, βρίσκομαι σε κατάσταση διχασμού, όπου θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου, δεδομένου ότι, έχω περιθωριοποιηθεί αρκετά από τη κοινωνία, χωρίς να μπορώ να βρω εργασία στον τομέα των σπουδών μου, βιώνοντας παράλληλα ρατσισμό στην καταγωγή και στο θέμα της στρατιωτικής θητείας. Ειδικά το δεύτερο, δεν θέλω να καθόλου να υπηρετήσω, ενώ ότι έχω πει πως τυπικά θα πήγαινα τον επόμενο Σεπτέμβριο, αλλά όσο και να θέλω να σπάσω την αναβολή, έχω εκκρεμότητες με τη σχολή προς το παρόν. Η περίοδος 2024-25 είναι δύσκολη για μένα καθώς, χάνομαι με την παρέα μου, λόγω του στρατού και εξακολουθώ να μην έχω την ανεξαρτησία μου. Νιώθω ότι με μισεί η κοινωνία, δεν μπορώ να ηρεμήσω καν. Ωστόσο, νιώθω ότι θα είμαι νεκρός ή ότι θα χάσω ανθρώπους, επειδή τυχαίνει κάποιοι στο παρελθόν να με έχουν καταραστεί. Αν είναι να βιώνω αυτές τις καταστάσεις, δεν αξίζει να ζω. Ο στρατός με έχει καταστρέψει, μου στερεί δικαιώματα και το χειρότερο είναι πως, η κοινωνία θέλει το θάνατο μου, επειδή δεν επιθυμώ τη στράτευση που είναι σήμερα χάσιμο χρόνου, κάνοντας μόνο αγγαρείες.

Καλησπέρα σας. Είμαι 27 χρονων. Τα τελευταία 3 χρονια πέρασα κάποιες έντονες στρεσογόνες καταστάσεις. Μια άρρωστο φοβία, κάποιες εμμονές με συγκεκριμένα άτομα και κάποια αλλα. Προσπαθησα να βοηθήσω τον εαυτό μου με ψυχοθεραπεία. Και ακόμα προσπαθω. Αν κ πολλές φορές νιώθω απογοητευμένη Πριν μερικούς μήνες η κολλητή μου , πέρασε μια κατάσταση κατάθλιψης όπου εγώ τρόμαξα με διαφορα επεισόδια. Δε ήξερα αν μπορώ να τη βοηθήσω φοβήθηκα πολύ και ένιωσα ότι μέσα μου πάγωσα και μάγκωσα. Μετά μου έκανε επίθεση ότι δε είμαι δίπλα της, και δε θέλει να με δει ξανά. Το αφήσαμε τη δικαιολόγησα όσο και αν με πίεζε η κατάσταση. Ένιωθα ότι πρέπει ν τη βοηθήσω αλλά μέσα μου κατέρρεα. Μετά από κάποιους μήνες γίνεται πάλι ένα συμβάν , που πάλι άκουσα ότι δε ήμουν δίπλα της γιατί η στάση μου ήταν τυπική και άκουσα πολλά κ διαφορά. Μου προκάλεσαν κρίση και πάλι αρκετές ενοχές και φόβο. Εγώ μετά τη πρώτη επίθεση μέσα μου ήταν σα μα μάζεψα και δε λειτουργούσα σωστά. Τώρα 10 ημέρες και το έχουμε αφήσει και δε είμαστε σε επικοινωνία καθόλου. Αλλά παρόλα αυτά με τρώνε οι τύψεις κ οι ενοχές. αλλά ξέρω ότι δε μπορώ τίποτα άλλο να κάνω τη φάση αυτή. Να πω, ότι έχω και μια σχέση 6 χρόνια η οποία κοντεύει να καταστραφεί λόγω της ψυχολογίας μου. Κουράστηκα πολύ , νιώθω ότι έχω καταρρεύσει και ότι τίποτα πια δε λειτουργεί σωστά στη ζωή μου. Δε έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου καθόλου και πάντα με κατηγορώ. Τι άλλο να κάνω; Να συνέλθω;

Καλήσπερα σας, Έχω διαγνωσθει με νόσο του Graves. Κάνω ενδοφλεβίως ς ορους κορτιζονης κάθε εβδομάδα (500mg), παίρνω χάπι για τον θυρεοειδή και zoloft καθώς πάσχω από διαταραχή πανικού. Από όταν ξεκίνησα τις ενδοφλέβιες κορτιζόνες (πριν έπαιρνα 3 μήνες χάπια κορτιζόνης), η ψυχολογια μου άλλαξε. Η διάθεσή μου είναι πεσμένη, κλαίω συνέχεια και παθαίνω κρίσεις άγχους. Ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση να είναι λόγω της κορτιζονης και του αυτοανοσου η συναισθηματική αλλαγή και η αύξηση του άγχους. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!