Δεν ξέρω από τι πάσχω, έχω παθαίνω μανιακές κρίσεις, βέβαια πλέον έχουν μειωθεί όμως συνεχώς υπάρχει στο μυαλό μου η προοπτική να κάνω κακό στον εαυτό μου, όπως και να βάλω τέλος στην ζωή μου. Αυτές οι σκέψεις υπάρχουν τα τελευταία τρία χρόνια όμως πλέον είναι μη διαχείρισημες. Δεν μπορώ τίποτα που να με χαρωποιεί. Νιώθω απαίσια και έχω κουραστεί. Δεν ξέρω τι να κάνω , το μόνο που θέλω είναι να φύγουν αυτές οι σκέψεις από το κεφάλι μου

Κοντεύω τα 23 και από τα 15 μου Πιστεύω πως ξεκίνησα να έχω κατάθλιψη, η αλήθεια είναι η κατάσταση τώρα έχει χειροτερέψει πάρα πολύ μειώνω τον εαυτό μου, μεγάλωσα σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον Οπότε σκέφτομαι το παρελθόν κάθε βράδυ και αυτό επηρεάζει την αυτοπεποίθηση μου διότι από μικρή άκουγα τα σχόλια τύπου( είσαι ένα σκουπίδι είσαι, άχρηστη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα) άρχισα και τα πιστεύα όλα αυτά τα λόγια για τον εαυτό μου και βλέπω τον εαυτό μου ως ένα σκουπίδι. Εβγαινα συνέχεια σε κλαμπ έβγαινα συνέχεια με παρέες έλειπα πολλές ώρες απ’το σπίτι γιατί ένιωθα ότι αν κάτσω σπίτι κερδίζει η κατάθλιψη κερδίζει η θλίψη ,έκανα διπλή ζωή αρκετά χρόνια . Έχω σκεφτεί την αυτοκτονία πολλές φορές. θέλω να βρω γαλήνη ,δε νιώθω γαλήνη . Πλέον Έχω φτάσει σε σημείο να μην πλένομαι για εβδομάδα (που εγώ είχα μανία με την εμφάνιση μου) το δωμάτιο μου είναι με πατατάκια με σκουπίδια με τσιγάρα με πεταμένα ρούχα σε άθλια κατάσταση, μαλώνω με τη μητέρα μου συνέχεια για το θέμα του δωματίου λέγοντας μου ότι είμαι τεμπέλα ,και της εξηγώ ότι απλά δεν έχω τη δύναμη να ασχοληθώ με το δωμάτιο και με τίποτα άλλο νιώθω πιεσμένη όταν έχω μια υποχρέωση, κοιμάμαι συνέχεια 6-10 Το πρωί και ξυπνάω το βράδυ, βλέπω συνέχεια σειρές η κλαίω, αποφεύγω να βγω .Δεν έχω δύναμη δεν έχω όρεξη για τίποτα πήγα σε μία ψυχολόγο Αλλά δε με βοήθησε πολύ δεν ένιωσα οικία μαζί της οπότε μετά από πέντε συνεδρίασης έφυγα. Είχε φτάσει σε σημείο να μου πει ότι μπορεί και να χρειαστώ φαρμακευτική αγωγή και ότι θα το συζητούσε με έναν ψυχίατρο. φοβήθηκα να το παραδεχτώ ότι είμαι Για «φάρμακα» και με όποιους το συζητούσα μου έλεγαν τα χειρότερα για την αγωγή. Σήμερα έχω φτάσει σ’ ένα σημείο το οποίο δεν αντέχω άλλο και η τελευταία μου ελπίδα για να ζήσω αλλά να ζήσω σαν άνθρωπος να ζήσω σαν νέο παιδί πιστεύω ότι είναι η φαρμακευτική αγωγή. Η ερώτηση μου είναι Τι μπορεί να έχω ; Έχω κατάθλιψη ; και τα φάρμακα όντως μπορούν να βοηθήσουν κάποιον; ή θα με κάνουν να φαίνομαι «μαστουρωμένη» ;

Καλησπέρα σας κάνω 15 χρόνια θεραπεία για κατάθλιψη είχα κατάθλιψη και τάσεις να βλάβη τον εαυτό μου δεν έχω ξανακυλήσει τόσα χρόνια επειδή έχω ζάχαρο έκανα ένεση που αδυνατίζει και τότε έπαθα κρίσεις πανικού και πάντα όταν λίγο πέφτω φοβάμαι μην έχω πάθει τα ίδια τώρα έχουν περάσει 5 μέρες και νιώθω λίγο πιο χαλαρή για εμένα δεν νομίζω ότι έχω κατάθλιψη πάλι περνώ εφεξολ 150 δυο την ημέρα και το βράδυ σερεκουελ πιστεύω απλά ότι έχω πάθει φοβία και μόλις νιώσω περίεργα νομίζω ότι έχω πάθει τα ίδια και ότι με πείραξε αυτή η ένεση γιατί και παλιά έπεφτα άνθρωπος είμαι αλλά αμέσως σε Τρις μέρες συνερχόμουνα πιο πολύ το πάθαινα όταν περίμενα να αδιαθετήσω και τώρα περιμένω σε λίγες μέρες εσείς τι πιστεύεται;

Έχω βαριά κατάθλιψη πάνω από 12 χρόνια. Παίρνω φαρμακευτική αγωγή αλλά αν με ρωτήσετε δεν βοηθάει. Παίρνω χάπια και για να μην κάνω κρίσεις τύπου επιληψίας Με τα οποία δύσκολα να αλλάξω διότι με κρατάνε όρθια. Έχω πάει σε ψυχιάτρους ψυχολόγους αλλά εγώ βλέπω ότι χειροτερεύω. Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι ούτε για να πετάξω σκουπίδια. Στη δουλειά πάω με το ζόρι και παλεύοντας κάθε μέρα με τον λογικό νού να μην λείψω. Παρόλο αυτό όμως αν μου καρφωθεί ν μην πάω δεν κουνιέμαι με τίποτα. Συνέχεια έχω αυτοκτονικο ιδεασμό και η σκέψη δεν βγαίνει με τίποτα από το μυαλό μου Στο αιγινητειο αρχικά είπαν ότι έχω οριακή διαταραχή προσωπικότητας και με είχαν βάλει σε ένα πρόγραμμα συμπεριφορικής δεξιοτήτων. Δεν μπορώ να πω ότι μου εκανε πολλά απλώς τότε βρισκόμουν σε έξαλλη κατάσταση λόγο διαφόρων προβλημάτων που δεν μπορούσα να διαχειριστώ και να ηρεμήσω κάπως. Πλέον κλείνομαι στο σπίτι και δεν κάνω απολύτως τίποτα. Μόνο ν κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι και κάθε φορά που ξυπνάω λέω γιατί ξύπνησα; έχω κάνει αρκετές απόπειρες και συνέχεια σκέφτομαι να τελειώσω. Τοι μονο που με κρατάει είναι η μητέρα μου και στην οποία θα λείψω. Δεν έχω καμμία αυτοπεποίθηση και γενικά δεν έχω σκοπό όνειρα οτιδήποτε για με κάνει να προσπαθήσω για οτιδήποτε. Να σημειώσω ότι εγώ μένω μόνη μου και η υπόλοιπη οικογένεια στην επαρχία. Δεν είναι ζωή αυτή και δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης.

Πως μπορω να καταλαβω αν εχω καταθλιψη?Η αληθεια ειναι πως δεν νομιζω να εχω,αλλα μεγαλο ποσοστο της οικογενειας μου εχει και να ειμαι ειληκρινης υπαρχουν φορεσ που δεν αισθανομαι καλα.Σπανια βεβαια αλλα νιωθω ενα συναισθημα κενου. Και δεν ειναι λιγες οι φορες που εχω σκεφτει για αυτοκτονιες η καπου να ξεσπαασω τουλαχιστον αλλα δεν εχω προσπαθησει ποτε κατι τετοιο.Δεν εχω αναφερει τιποτα σε κανεναν γιατι παντα θεωρουσα πως ολα ειναι στην εφηβεια και στην ηλικια κτλ.Αυτο που θελω να ρωτησω με λιγα λογια ειναι μηπως αυτο που εχω ειναι οντως της ηλικιας και απλως ψαχνω εναν τροπο να διαφερω απο τους αλλους η οντως εχω καποιο προβλημα ????

Καλησπέρα σας θέλω κ εγώ να ρωτήσω για την μητέρα μου η οποία πέρασε μείζονος κατάθλιψη.μετα από χρόνια αγωγή της έκαναν τρέμουλο στα χέρια κ ο γιατρός της έδωσε συστήνεται σε τέτοιες περιπτώσεις κ αν ναι έχει παρενέργειες σε σχέση με τα ψυχοφαρμακα;; είναι 67 ετών

Καλησπέρα! Θα ήθελα να ρωτήσω.Σε περίπτωση που γίνει διακοπή αντικαταθλιπτικών χαπιών, σταματάει η κατακράτηση υγρών και γενικότερα θα χάσω πιο εύκολα τα κιλά που έχω πάρει στο διάστημα πού εκτελούσα την αγωγή; Παρατηρώ εδώ και ενάμιση χρόνο με τα αντικαταθλιπτικά έχω πάρει βάρος και μου είναι δύσκολο να τα χάσω! Ευχαριστώ

Καλησπέρα, βιωνω έντονο στρες γιατί έχω ένα σκυλάκι 16 χρονων με σειρά προβλημάτων, γιατί επίσης προσπαθώ με τον σύντροφο να κάνουμε παιδί σχεδόν 6 μήνες και ενώ είμαστε υγιείς δεν μπορούμε, γιατί λόγω οικονομικής δυσχέρειας ο σύντροφος έφυγε στην επαρχεία για δουλειά και τα περνάω όλα μόνη μου. Νιώθω συνεχή θλίψη και στρες , αβεβαιότητα για όλα, δεν θέλω να βγαίνω απ το σπίτι μου πάρα μόνο για δουλειά. Δε μπορω να παρω ανασα.