Είναι φυσιολογικό να μειωθεί η επαφή μετά την εγκυμοσύνη; Να ανησυχώ;

Έχω εμμονή με τον σύντροφο μου. Δεν μπορώ να τον αφήσω και να πάω παρακάτω. Όλη μέρα τον σκέφτομαι. Παίρνω ηρεμιστικό για να ηρεμεί το μυαλό μου αλλά δεν με βοηθάει. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Έχει δυο μήνες. Συνεχώς ζητάω να με δώσει μια ευκαιρία για να κάνουμε τα πράγματα απτην αρχη σωστά κ δεν μου την δίνει. Κ έτσι νιώθω να κολλάω όλο κ πιο πολύ στο να προσπαθώ κ πραγματικά πλέον όλη μέρα σκέφτομαι αυτόν! Τι κάνει. Που είναι. Αν δουλεύει. Τι ώρα δουλεύει. Οτιδήποτε.

Καλησπέρα σας, Βρίσκομαι σε σχέση εδώ και 3,5 χρόνια. Η σχέση αυτή χαρακτηρίζεται από πολλούς χωρισμούς και επανασυνδέσεις. Παρακολουθούμε και οι 2 ατομικά ψυχολόγο και έχουμε πάει σε σύμβουλο, πραγματοποιώντας 3 συνεδρίες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο σύντροφος μου έχει δεχτεί να προχωρήσουμε ξανά σε συμβουλευτική αλλά με πολύ δισταγμό. Είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνουμε στη σχέση μας. Το κύριο πρόβλημα είναι πως ο σύντροφος μου έχει απομακρυνθεί συναισθηματικά και έχει εκφράσει πως τα συναισθήματά του έχουν αλλάξει. Δεν παίρνει την απόφαση να χωρίσουμε αλλά αν του πω εγώ να χωρίσουμε θα το δεχτεί όπως μου έχει ομολογήσει. Δε ξέρω αν μπορεί να σωθεί κάτι από αυτή τη σχέση. Εμένα τα συναισθήματά μου δεν έχουν αλλάξει. Ωστόσο νιώθω τρομερή ανασφάλεια πλέον και έχω απομακρυνθεί κι εγώ από αυτόν μιας και ενώ κάνω κάποιες προσπάθειες για να τον πλησιάσω βλέπω πως δεν προσπαθεί και μου έχει δηλώσει κιόλας πως δε νιώθει το ίδιο. Δεδομένων όλων των παραπάνω, ήθελα τη γνώμη σας για το κατά πόσο είναι εφικτό μέσω της συμβουλευτικής να αλλάξει η παραπάνω κατάσταση ή εφόσον μου έχει εκφράσει το γεγονός πως δεν νιώθει πλέον το ίδιο δυνατά σε αυτή τη σχέση, δεν υπάρχει λόγος να το προσπαθήσουμε. Επίσης, δε μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να μου λέει πως αν του πω εγώ να χωρίσουμε θα το δεχτεί αλλά αυτός δε μπορεί να μου το πει. Είναι θέμα συνήθειας, είναι θέμα δειλίας από μέρους του ή είναι θέμα συναισθημάτων? Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Καλησπέρα. Ήθελα να εκφράσω έναν προβληματισμό που έχω. Είμαι με έναν άνθρωπο εδώ και ένα χρόνο. Τον αγαπώ πολύ. Αλλά νοιώθω πως δεν ξέρω πως να φερθώ μέσα σε σχέση, και το καταστρέφω. Είχα λίγες σχέσεις στη ζωή μου και όλες κράτησαν από 7 μήνες ως 1.5 χρόνο. Ο σύντροφος μου έχει και αυτός θέματα ψυχολογικά, πολύ κλειστός, απόλυτος στα θέλω του, δεν αλλάζει εύκολα. Επιπλέον είναι χωρισμένος με ένα παιδί. Θέλω κάπως να βρω έναν τρόπο να κάνω την σχέση μας να δουλέψει, αλλά φοβάμαι οτι κάνω τα πράγματα χειρότερα.

Μετά από 15 χρόνια γάμου κ 3 παιδιά, ο σύζυγός μου με χωρίζει χωρίς δεύτερη ευκαιρία, λέγοντας πως με την αδιαφορία μου κ την απαξίωση που του έδειχνα, έχω γκρεμίσει ότι ένιωθε μέσα του, ρίχνοντας όλο το φταίξιμο σε μένα. Πώς μπορώ να προχωρήσω όταν εγώ τον αγαπάω ακόμα; Πώς να βρω τον εαυτό μου και να τον φροντίσω, μια που τόσα χρόνια τον είχα παρατημένο;

Είμαι παντρεμένος δύο χρόνια και έχω μια κορούλα 3,5 ετών. Νιώθω πως θέλω να ξανά νοιώσω το συναίσθημα του έρωτα, του φλερτ και της μανιώδης σκέψεις κάτι που δεν συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια με τη σύζυγό μου, ούτε από τη δική μου πλευρά αλλά ούτε και από τη δική της. Ζούμε απλά σε μια ρουτίνα που μας τρώει καθημερινά. Το θετικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι πως ήμαστε πολύ καλοί γονείς και δίνουμε το 100% του εαυτού μας στο θαύμα που δημιουργήσαμε ( τη κορούλα μας). Με τη σύζυγό ερχόμαστε συχνά σε συγκρούσεις και εμφανίζεται το ενδεχόμενο του χωρισμού. Όσο για την σεξουαλική επαφή, τη κυνηγάω αλλά λόγο της δουλειάς μας, της ρουτίνας και της καθημερινότητας απέχουμε από αυτό. Έναν μέσο όρο 1 φορά στις 15 -20 μέρες.

Γεια σας, είμαι 23 χρόνων και πριν από μια εβδομάδα χώρισα με το αγόρι μου με τον οποίο είχαμε σχέση 1,5 χρόνο. Όσο είχαμε σχέση τσακωνόμασταν σχεδόν καθημερινά. Και οι δύο αισθανόμασταν καταπιεσμένη και ενώ προσπαθούσαμε και οι δύο να σεβαστούμε τα θέλω του καθενός στο τέλος πιέζαμε ο ένας τον άλλον να κάνει πράγματα τα οποία στην ουσία δεν θέλει. Τώρα αφού έχουμε χωρίσει μου γράφει ότι του λείπω, ότι με αγαπάει και ότι προσπαθεί να αλλάξει. Ενώ και εγώ τον αγαπάω ακόμα, δεν ξέρω εάν προσπαθούσαμε πάλι να φτιάξουμε την σχέση μας, να βοηθήσει στο να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν ξέρω εάν στην ουσία είμαστε και οι δύο πραγματικά ερωτευμένοι και αγαπάμε ο ένας τον άλλον ή απλά φοβόμαστε το να μείνουμε μόνοι μας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Ο άντρας μου έχει την τάση στα καλά καθούμενα να με προσβάλλει, να με προκαλεί, να αδιαφορεί που με πληγώνει, να μην κάνει τα στοιχειώδη για να νιώσω καλά παρά μόνο όταν φτάνει στα άκρα και είναι απόμακρος με την έξι μηνών κόρη μας. Ρίχνει την ευθύνη σε εμένα για όλα τα παραπάνω ενώ ταυτόχρονα μου λέει πως είμαι παρανοϊκή γιατί δεν κάνει κάτι μη φυσιολογικό. Έχω αρχίσει και πιστεύω πως έχω εγώ το πρόβλημα και δεν ξέρω τι να κάνω.