περνώ ατικαταθλιτικα εδώ και δυο 15 μέρες και δεν έχω δει διαφορά είμαι πιο χάλια

Παιρνω σιπραλεξ των 10 mg για 7 χρόνια για Γεν. Αγχώδη διατ. αλλά ο γιατρός μου θέλει να το ανεβάσει στα 15 mg τώρα γιατί με βλέπει πιο αγχωμένο. Φοβάμαι πως μετά δεν θα κόβεται με τίποτα. Εχω ενδοιασμούς. Πόση διαφορά θα κάνουν τα 5 mg?

Καλησπέρα έχω τα εξής προβλήματα. Μετά από 7 χρόνια σχέσης, την βλέπω συχνά στον ύπνο μου, δέχεται έχουμε επαφές δεν βλεπόμαστε από τότε, πέρα από αυτό όταν το παθαίνω, από τον ύπνο μου σηκώνομαι με αίσθηση κούρασης, απογοήτευση, λύπη, νεύρα, αρκετά προβληματισμένος και αυτά με ακολουθούνε στην κοινωνική μου ζωή, είμαι απολύτως, απότομος, νευριάζω εύκολα, παρεξηγώ εύκολα, και δεν φεύγει ποτέ σαν εικόνα από το μυαλό μου, μερικές φορές συμπεριφέρομαι άσχημα σε άτομα που αγαπώ ή που πάω να αγαπήσω χωρίς να το θέλω απλά αυθόρμητα μου βγαίνει και μετά το μετανιώνω. Νιώθω πολύ μπερδεμένος κάποιες φορές και μιλάω μόνος μου με το εγώ μου σαν να απευθύνομαι σε κάποιον νιώθω σαν να χάνω τον εαυτό μου, τι μου συμβαίνει ? Τι φταίει γιατί είμαι έτσι..?

Ο σύντροφος μου έχει ήδη ένα παιδάκι και μόλις του ανακοίνωσα πως είμαι έγκυος απογοητεύτηκε παρα πολύ σε σημείο που να μην το θέλει, είμαστε μαζί 2 χρόνια και ήτανε πολύ ανοιχτός στο θέμα αν ερχόταν μια εγκυμοσύνη όντας απόλυτα σίγουρος για αυτό ότι το θέλει. Απέναντι μου είναι παρα πολύ κρύος, ώρες ώρες μου μιλάει άσχημα δεν ενδιαφέρεται για εμένα ποσο μάλλον για την εγκυμοσύνη μου. Δεν ξέρω τι να κάνω κλαίω συνέχεια μόνη μου στο δωμάτιο δεν μπορώ να κοιμηθώ και σκέφτομαι συνέχεια τον χωρισμό και να το μεγαλώσω μόνη μου. Δεν μπορώ να νιώσω ευτυχία από την ώρα που έμαθα πως είμαι έγκυος…σε λίγες μερούλες θα ακούσω και την καρδουλα του και δεν μπορώ να χαρω όλο αυτό που μου συμβαίνει.

Ξεκινησα τα depreram καθε βραδυ πριν ενα χρονο. Στους 2 μηνες ο ψυχιατρος μου εδωσε να παιρνω και το μεσημερι 1 εφεξορ. Μετα τη ληψη του εφεξορ, σε 2 ωρες με πυροδοτησε ενας καυσος στο σωμα μου, που δεν μπορουσα να τον ανεχτω. Καιγομουν Μου, αλλαξε τα αντικαταθλιπτικα, με ladoze. Καιγομουν χειροτερα. Μετα πηρα τα neurontin, ενα μεσημερι και ενα βραδυ και για 4 μηνες σχεδον, καιγομουν ελαχιστα, υποφερτα. Πριν 1 μηνα μου εδωσε και symbalta να παιρνω καθε πρωι. Αμεσως μολις το πηρα, ξανα τρομερος καυσος με επιασε. Το σταματησα αμεσως και πριν λιγες μερες μου εδωσε τα brintellix με τα οποια παλι καιγομουν με το πρωτο χαπι. Το συμπερασμα ειναι οτι τα αντικαταθλιπτικα με πυροδοτουν και καιγομαι. Εχω μεινει τωρα με τα neurontin με πιο ηπιο καυσο και καποιες φορες παιρνω λεξοτανιλ. Αισθανομαι ναυτια και ανατριχιλα στο κορμι μου. Εχει καποιος εμπειρια με τη δικη μου περιπτωση με τον καυσο? Σας ευχαριστω εκ των προτερων για την απαντηση

Τα αντικαταθλιπτικά χάπια προκαλούν αύξηση βάρους ?

Κοντεύω τα 23 και από τα 15 μου Πιστεύω πως ξεκίνησα να έχω κατάθλιψη, η αλήθεια είναι η κατάσταση τώρα έχει χειροτερέψει πάρα πολύ μειώνω τον εαυτό μου, μεγάλωσα σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον Οπότε σκέφτομαι το παρελθόν κάθε βράδυ και αυτό επηρεάζει την αυτοπεποίθηση μου διότι από μικρή άκουγα τα σχόλια τύπου( είσαι ένα σκουπίδι είσαι, άχρηστη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα) άρχισα και τα πιστεύα όλα αυτά τα λόγια για τον εαυτό μου και βλέπω τον εαυτό μου ως ένα σκουπίδι. Εβγαινα συνέχεια σε κλαμπ έβγαινα συνέχεια με παρέες έλειπα πολλές ώρες απ’το σπίτι γιατί ένιωθα ότι αν κάτσω σπίτι κερδίζει η κατάθλιψη κερδίζει η θλίψη ,έκανα διπλή ζωή αρκετά χρόνια . Έχω σκεφτεί την αυτοκτονία πολλές φορές. θέλω να βρω γαλήνη ,δε νιώθω γαλήνη . Πλέον Έχω φτάσει σε σημείο να μην πλένομαι για εβδομάδα (που εγώ είχα μανία με την εμφάνιση μου) το δωμάτιο μου είναι με πατατάκια με σκουπίδια με τσιγάρα με πεταμένα ρούχα σε άθλια κατάσταση, μαλώνω με τη μητέρα μου συνέχεια για το θέμα του δωματίου λέγοντας μου ότι είμαι τεμπέλα ,και της εξηγώ ότι απλά δεν έχω τη δύναμη να ασχοληθώ με το δωμάτιο και με τίποτα άλλο νιώθω πιεσμένη όταν έχω μια υποχρέωση, κοιμάμαι συνέχεια 6-10 Το πρωί και ξυπνάω το βράδυ, βλέπω συνέχεια σειρές η κλαίω, αποφεύγω να βγω .Δεν έχω δύναμη δεν έχω όρεξη για τίποτα πήγα σε μία ψυχολόγο Αλλά δε με βοήθησε πολύ δεν ένιωσα οικία μαζί της οπότε μετά από πέντε συνεδρίασης έφυγα. Είχε φτάσει σε σημείο να μου πει ότι μπορεί και να χρειαστώ φαρμακευτική αγωγή και ότι θα το συζητούσε με έναν ψυχίατρο. φοβήθηκα να το παραδεχτώ ότι είμαι Για «φάρμακα» και με όποιους το συζητούσα μου έλεγαν τα χειρότερα για την αγωγή. Σήμερα έχω φτάσει σ’ ένα σημείο το οποίο δεν αντέχω άλλο και η τελευταία μου ελπίδα για να ζήσω αλλά να ζήσω σαν άνθρωπος να ζήσω σαν νέο παιδί πιστεύω ότι είναι η φαρμακευτική αγωγή. Η ερώτηση μου είναι Τι μπορεί να έχω ; Έχω κατάθλιψη ; και τα φάρμακα όντως μπορούν να βοηθήσουν κάποιον; ή θα με κάνουν να φαίνομαι «μαστουρωμένη» ;

Νιώθω πως δεν μου δινουν πολλά πράγματα ικανοποίηση! Δεν συμπαθώ ευκολα ανθρωπους και γίνομαι κ η ιδια αντιπαθητική! Η λιμπιντός μου εχει πεσει στα τάρταρα και νιώθω πως δεν εχει νόημα τίποτα! Εχω οριακή διαταραχή , αλλά προσπαθω χρόνια να το δουλέψω Οταν γίνεται παλινδρόμηση συμπεριφορών ή σκέψεων, νιώθω ματαίωση και μπλοκάρισμα, κατι που μου δημιουργεί φοβερό αγχος! Δεν ξερω τι να κάνω