Μπορεί να είναι ψυχοσωματικά τα συμπτώματα που έχω από το 2021;

Κάνω σταδιακή διακοπή των αντικαταθλιπτων τι να περιμενω

Καλησπέρα τρία χρόνια μαζί αποκτήσαμε να παιδάκι το τελευταίο χρόνο έχει αλλάξει πάρα πολύ συμπεριφορά της ψυχολογία της μία πάνω μία κάτω χωρίς σταθερές αποφάσεις κάθε τρεις και λίγο αλλά τώρα επέλεξε να χωρίσουμε το δέχομαι γιατί είναι η απόφαση της δεν μπορώ να δεχτώ είναι ότι μέσα σε 15 μέρες πήγε παρακάτω παραμένει στο σπίτι μου μέχρι και σήμερα ιστορία αυτή έχει δύο μήνες τώρα με την απειλή ότι θα πάρει το παιδί και θα φύγει με έχει υποχρεώσει να ανέχομαι ακόμα και της συνομιλίες της με τον επόμενο μπροστά μου δηλαδή εννοώ στο δίπλα δωμάτιο απλά ακούγεται ότι μιλάει σχεδόν όλη μέρα όλα αυτά τα έχω δεχτεί για το παιδί μου από τη μία αν την έβγαζα έξω με τις κλωτσιές θα έφευγε και το παιδάκι μου από την άλλη την έχω εδώ για να κοιτάω το παιδί μου το εκμεταλλεύεται κάνει το πάντα για να φέρει εντάσεις και να μου δείξει ότι είναι χαρούμενη νιώθω μεγάλη απογοήτευση και θλίψη όταν βγαίνω έξω κλαίω πραγματικά γιατί αυτό που βιώνω αυτή τη στιγμή δεν πίστευα ότι μπορεί να το βιώσει άνθρωπος ότι αρνητικό υπάρχει ότι άσχημο που θα μπορούσε να μου δειξει το έκανε να μηδενίσει την αξιοπρέπεια της το έχει κάνει το έχει πάει μείον πιστεύω πως δεν θα συνέλθω ποτέ νιώθω αηδία για το γυναικείο φύλλο δεν υπάρχει κάτι που να μην το έχω βιώσει με αυτήν με ταπείνωσε με ξεφτίλεις με πίκρανε με πούλησε όλα τα έχω βιώσει μαζί της πώς μπορώ εγώ τώρα 41 χρονών συνέλθω και να συνεχίσω γίνεται αυτό?

Ο γιος μου ειναι 20 χρονων και απο περυσι εχει καταθλιψη. Αυτη τη στιγμη παιρνει brintelix, πριν zolotrin, γενικοτερα δοκιμασαμε διαφορες αγωγες. Τα μεγαλα προβληματα εμφανισε την πρωτη χρονια ως φοιτητης, με απομονωση, αναγκάστηκε την επομεμη χρονια να ξανακανει μηχανογραφικο και να μετακινηθει σχολη της πόλης μας με το ιδιο αντιλειμενο, ιδιαιτερα απαιτητική. Την πρωτη χρονιά στην άλλη πόλη δεν ειχε παρακολουθησει μαθηματα οπότε και διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Υη δευτερη χρονιά στην πόλη μας, συνεχίζει το ίδιο. Έχει οποτε θελησει ψυχιατρικη και ψυχολογική υποστήριξη, αλλά παραμένρι απομονωμένος και μάλλον εθισμένος στον υπολογιστή. Δεν ανταποκρινεται στις εκκλήσεις ημών των γονέων του για προσπάθεια εκ μέρους του να απεγκλωβιστεί. Τι μπορώ να κάνω;

Είμαι 25 χρονών και εδώ και 10 χρόνια έχω επεισόδια κατάθλιψης τα οποία έχουν χειροτερέψει. Το προηγούμενο και πιο βαρύ επεισόδιο ήταν πριν 2 χρόνια και διήρκησε 3 μήνες. Από τότε δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ήμουν πραγματικά καλά, απλώς ήμουν πολύ πιο λειτουργική και ευδιάθετη. Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνω ένα αρκετά επώδυνο επεισόδιο αλλά όχι τόσο όσο το προηγούμενο. Έχω θέματα άγχους και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Το άγχος με εμποδίζει από το να βρω δουλειά γιατί σωματικοποιείται και αρρωσταίνω. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Έχω έλλειψη ενέργειας, όρεξης, διάθεσης, θέματα ύπνου και "αυτοκαταστροφικές" σκέψεις. Δεν βγαίνω από το σπίτι παρά μόνο αν είναι ανάγκη. Να απευθυνθώ σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο;

“Έπαιρνα παροξετίνη (Seroxat) για περίπου δύο χρόνια λόγω αγχώδους διαταραχής και την διέκοψα σταδιακά σε διάστημα δύο μηνών, με τελευταία δόση τον Απρίλιο του 2024. Δεν είχα ιστορικό κατάθλιψης—αντιθέτως, η ζωή μου ήταν γεμάτη από πολλές πλευρές. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά τη διακοπή εμφάνισα έντονη συναισθηματική αποσύνδεση, απόπραγματοποίηση, θολή σκέψη, δυσφορία και αδυναμία να νιώσω χαρά ή ικανοποίηση. Δοκίμασα αγωγή με αγομελατίνη, εσιταλοπράμη και ντουλοξετίνη χωρίς ουσιαστική βελτίωση, ενώ παράλληλα ακολούθησα γνωστική συμπεριφορική θεραπεία (CBT) χωρίς να επιτευχθεί ανακούφιση. Τα συμπτώματά μου διαφέρουν από το αρχικό πρόβλημα και πλέον θεωρώ ότι η ζημιά έχει προκληθεί από τα ίδια τα φάρμακα. Η κατάσταση αυτή διαρκεί πλέον 8 μήνες και εκτιμώ ότι πρόκειται για παρατεταμένα συμπτώματα διακοπής (protracted withdrawal). Στο εξωτερικό ψυχίατροι αναγνωρίζουν το φαινόμενο, αλλά στην Ελλάδα δεν βλέπω awareness. Επιζητώ λύσεις για την αποκατάσταση της κατάστασής μου, όπως η θεραπεία με κεταμίνη (Spravato). Υπάρχει κάποιος ειδικός στη χώρα με εμπειρία σε αυτό το ζήτημα; Ποιοι είναι οι τρόποι αντιμετώπισης;”

Γεια σας. Είμαι 37 ετών και εδώ και πολλά χρόνια έχω αίσθημα κενού και ανηδονίας, ειδικά σε περιόδους κρίσης είναι ανυπόφορο το συναίσθημα. Εδώ και μια δεκαετία κάνω κατάχρηση ζαναξ και έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα τα αντικαταθλιπτικά και δεν έχω αισθανθεί καμία ανακούφιση. Υπάρχει περίπτωση να οφείλεται η κατάχρηση του ζαναξ στη μη επίδραση των αντικαταθλιπτικών; Ακόμα και όταν δεν είμαι σε περιόδους κρίσης, βιώνω πάντα αυτό το συναίσθημα του κενού. Και η κατάσταση αυτή δε βοηθάει ούτε στις ερωτικές σχέσεις που στην ουσία είναι ανύπαρκτες στην περίπτωση μου. Είμαι από την εφηβεία σε ψυχοθεραπεία, αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω ουσιαστική χαρά στη ζωή μου.

Πριν το παιδί έβγαινα τώρα 3 χρόνια δεν έχω όρεξη να βγαίνω εξόδους είναι 5 ετών το παιδί .. τι γίνεται άραγε;