Τρέμουλο στο χέρι όταν γράφω μπροστά σε άλλους μετά από κρίση πανικού

Καλησπέρα, Ειμαι 30 ετων. Εδώ και μερικές εβδομάδες έχω ένα πιάσιμο στη δεξιά ωμοπλάτη και την σπονδυλική στο ύψος της καρδιάς. Οταν ειμαι ξεκουραστος δε νιωθω κατι. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν κάνω βαριές δουλειές (δουλεύω σε εργοστάσιο και σηκώνω βαριά αντικείμενα). Επίσης από τότε που παρουσιάστηκε αυτό αισθάνομαι ότι κάτι πάει στραβά με την καρδιά μου. Αρκετές έκτακτες μέσα στη μέρα, αίσθημα φτερουγισματος, αίσθηση χτυπου της καρδιάς. Επίσης κάποια στιγμή όταν είχα ταχυπαλμια ένιωσα την καρδιά μου να σταματά και μετά να ξεκινά και πάλι, και είχα το χέρι μου στο στήθος οπότε όντως συνέβει. Έχω κάνει triplex καρδιάς και όλες τις εξετάσεις σε καρδιολόγο και όλα είναι καλά. Ο καρδιολόγος μου λέει ότι όλα είναι φυσιολογικα. Για το θέμα που έχω στην ωμοπλάτη μου έχει πει γιατρός μετά απ εξέταση ότι είναι μυοσκελετικο το θέμα. Αλλά όπως είπα από τότε που εμφανίστηκε αισθάνομαι περίεργα με την καρδιά μου, κατι το οποιο δεν εχω παρατηρησει πριν. Είναι η ιδέα μου λόγω άγχους; Ή όντως υπάρχει πρόβλημα;

Ειμαι 16 χρόνων και εδώ και 2 μέρες έχω απώλεια όρεξης και δεν μπορώ γενικά να φάω. Νιώθω συνέχεια τάση για εμετό αλλά ποτε δεν κανω, το στομάχι μου ειναι καθημερινά σφιγμένο και ανακατεμένο χωρίς να έχω φάει κάτι. Επιπλέον νιώθω καθημερινά δύσπνοια. Ο γιατρός ειχε πει πως οφείλονται στο άγχος όλα τα συμπτώματα μου αλλά ακόμα όταν δεν ειμαι αγχωμένη το νιώθω.

Καλησπέρα έχω έντονο άγχος 3 μήνες και ένα μήνα πονοκέφαλο σαν πίεση στο μέτωπο , κάποιες φορές τρεμοπαίζει το μάτι η έχω μυική τάση σαν μυϊκούς σπασμούς σε πόδια χέρια κ μούδιασμα που μεταφέρεται αλλά σήμερα έχω κ στο πρόσωπο στα μάγουλα κοντά στο στομα . Όλα αυτά ξεκίνησαν μετά τη μείωση κ διακοπή του ζαναξ . Μπορεί να σχετίζεται με το άγχος που μου προκάλεσε κ αυτό ;

Καλησπέρα, έχει δύο μήνες που έχω ένα κόμπο στο λαιμό και κάποιες φορές βάρος στο στήθος, όχι συγκεκριμένες ώρες αλλά κάθε ημέρα έστω και λίγο. Πέρασα το καλοκαίρι ένα διάστημα με υπερβολικό άγχος και κρίσεις πανικού λόγω κάποιου δυσάρεστου γεγονότος και μόλις χαλάρωσα κάπως το αποφάσισα και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Έχω πάει σε ΩΡΛ (χωρίς ευρήματα) και σε δύο γαστρεντερολογους, οι οποίοι μου είπαν πως μάλλον οφείλεται στο άγχος μου και δεν συνέστησαν γαστροσκόπηση προς το παρόν. Είχα πάρει για δύο εβδομάδες χάπια για το στομάχι χωρίς αποτέλεσμα. Ποια είναι η γνώμη σας; Είναι δυνατό να σωματοποιειται το άγχος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα να ξεσπάει εφόσον έχει περάσει η περίοδος του στρες και έχει χαλαρώσει το μυαλό; Ευχαριστώ!

Καλησπέρα σας.εδω και ενάμιση χρόνο ένιωθα δυσφορία όταν οδηγούσα σε δρόμους με ανηφόρα ένιωθα και λίγο άγχος.με την πάροδο του χρόνου χειροτέρεψα και ζαλιζόμουνα και στις ευθείες.να ξεκαθαρίσω ότι δεν φοβάμαι να οδηγήσω .την οδήγηση.το πάθαινα και στο λεωφορείο που οδηγούσε άλλος.πηγα στο γιατρό και μου έδωσε ribrain 12mg για κάποιες μέρες και είμαι τέλεια.η ερώτηση μου είναι η εξής μπορώ να παίρνω αυτό το χάπι από μόνη μου προληπτικά όταν θέλω να πάω κάπου μακριά ; για να αισθάνομαι συγουρια;

Καλησπέρα και πάλη είχα γράψει πριν λίγες μέρες για το θέμα μου με της κρίσης πανικου ξεκίνησαν από δύσπνια μετα πονοκέφαλος μετα ήρθαν η ταχυκαρδία έπαθα νεύρωση στομάχου ζαλάδες εμετούς έκανα 4 νωσειλιες στα επείγοντα και μου είπαν ότι έπαθα κρισης πανικου από συσωρευμενο άγχος και υπερκόπωση ξεκίνησα ψυχολόγο ψυχίατρο κάνω την αγωγή μου με τα φάρμακα τα οποία είναι seroxan και zanax έκανα αξονική στο κεφάλι έκανα θυρεοειδή πήγα πνεμονολογω όλα είναι τέλεια σήμερα πήγα και στον ορλ γιατί ο πονος σφίξιμο στο λαιμο μου παραμενη εδώ και 2,5 μηνες πάμε για τον 3 το μήνα ή ορλ μου είπε ότι όλα είναι καλά και θέλει χρόνο να περάσει και ο λαιμός μου απλά να κάνω λίγο υπομονή έχει περάσει κάποιος ανάλογο θέμα με το δικό μου να μου πει περίπου πόσο καιρό θα μου πάρει αυτό το σφίξιμο στο λαιμο

Γεια σας.Τον τελευταίο 1 χρόνο περίπου είμαι χάλια.Δεν μπορώ να κοιμηθώ παραπάνω από 4 ώρες,άλλες μέρες τρώω σαν γουρούνι και άλλες δεν τρώω τίποτα,δεν έχω όρεξη ούτε να κάνω μπάνιο μερικές φορές.Εδω και 3 περίπου χρόνια μένω σε μια κωμόπολη.Δυστυχως όμως δεν έχω καταφέρει να ενσωματωθω.Απο δουλειά τρία χρόνια τίποτα.Ευτυχως η δυστυχώς ζω ακόμα με τους γονείς μου οπότε έχω έστω τα βασικά.Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι η μοναξιά.Δεν έχω κανέναν άνθρωπο της ηλικίας μου,είμαι 28 χρόνων.Οι πιο πολλοί εδώ γνωρίζονται χρόνια,από μικρά παιδιά και δεν δέχονται εύκολα "ξένους".Αντιθέτως,τους (ψιλό)σνομπαρουν.Επισης δεν μπορώ να κάνω ούτε σχέση γιατί και στα 2 φύλα,σε ηλικίες από 20 έως 50 χρόνων,το 80,μην πω το 90%,είναι σε σχέση,αρραβωνιασμένοι,παντρεμένοι κλπ.Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές δυστυχώς.Πραγματικα δεν ξέρω τι να κάνω.Εχω σκεφτεί να μαζέψω τα πράγματα μου και να πάω κάπου αλλού,μακριά από εκεί που είμαι τώρα και εκεί που ήμουν πριν.Θα έχει όμως κάποιο αποτέλεσμα να αλλάξω τόπο διαμονής η καλύτερα να ζητήσω άλλου είδους βοήθεια;Δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι.Ουτε για έναν καφέ δεν βγαίνω.Δεν υπάρχει χειρότερο το να βγαίνεις έξω,να βλέπεις παρέες ζευγάρια κλπ και να είσαι μόνος μέσα σε δεκάδες...