Αϊβαζίδου Καλλιόπη MSc

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Βουλιμία - νευρική ανορεξία
  Είμαι 18 και εδώ και 1.5 χρόνο προκαλώ εμετο στον εαυτό μου καθημερινά μετά από κάθε γεύμα. Κάνω υπερφαγικα πάνω από 5 φορές την ημέρα κάθε μέρα. Θέλω να σταματήσω. Δεν μπορώ άλλο. Κατα καιρος μουδιαζω, μου πέφτει η πίεση, παθαίνω καταθλιπτικα επεισόδια , λέω ψέματα παντού. Με σιχαίνομαι. Θέλω να αλλάξω. Τι να κανω?

  • Καταρχάς, θέλω να σας πω ότι το γεγονός πως ζητάτε βοήθεια είναι ένα πολύ γενναίο και σημαντικό πρώτο βήμα. Ο αγώνας που περιγράφετε είναι βαθύς, δύσκολος και φέρει μέσα του πόνο, αλλά και μια έντονη επιθυμία για αλλαγή. Αυτή η επιθυμία σας είναι κάτι πολύτιμο και δεν είναι μόνος ή μόνη σας σε αυτό.
    
    Αυτό που περιγράφετε είναι μια σοβαρή κατάσταση που σχετίζεται με διατροφική διαταραχή, πιθανότατα βουλιμία ή διαταραχή υπερφαγίας με καθαρτικές συμπεριφορές, και χρειάζεται οπωσδήποτε υποστήριξη από ομάδα ειδικών:
    
    Ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή με εμπειρία στις διατροφικές διαταραχές
    
    Ψυχίατρο για αξιολόγηση και πιθανή φαρμα...κευτική υποστήριξη
    
    Διαιτολόγο που να ειδικεύεται σε τέτοια περιστατικά, όχι απλώς για διατροφικές οδηγίες αλλά για την αποκατάσταση της σχέσης με το φαγητό και το σώμα
    
    Αυτό που περιγράφετε – τα ψέματα, η ντροπή, η απέχθεια για τον εαυτό – είναι πολύ συνηθισμένα σε ανθρώπους που παλεύουν με διατροφικές διαταραχές. Δεν είναι χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σας. Είναι συμπτώματα μιας βαθιάς εσωτερικής σύγκρουσης και πόνου. Διάβασε περισσότερα

    

    Αϊβαζίδου Καλλιόπη

• Κατάθλιψη
  Είναι δυνατό να έχεις κατάθλιψη και να πηγαίνεις κανονικά στη δουλειά; Βέβαια και εκεί νιώθω δυσφορία. Και αυτή η δυσφορία συνεχίζει όλη μέρα.. εκδηλώθηκε πριν από 3 μήνες περίπου με ευερέθιστο έντερο άγχος υγείας καθημερινή ενασχόληση με μυρικασμό και αναζήτηση απαντήσεων γι' αυτό που βιώνω.. μερικές φορές αποπραγματοποίηση/ αποπροσωποποίηση.. νιώθω ότι έφτασα σε ένα μεγάλο αδιέξοδο και βιώνω κάτι που δε μπορεί να διαγνωστεί και φοβάμαι πολύ και νιώθω μπερδεμένος μέσα μου. Έχω και ιστορικό με ΓΑΔ και τέτοιες φάσεις που περιγράφω κατά καιρούς. Απλά τώρα νομίζω είναι χειρότερο και τρομάζω για την έκβαση.. θα γίνω καλά;

  • Καλησπέρα σας,
    ευχαριστώ που μοιραστήκατε με τόση ειλικρίνεια την εμπειρία σας – είναι φανερό πως βιώνετε μια περίοδο πολύ έντονης συναισθηματικής και σωματικής πίεσης, και το να προσπαθείτε να δώσετε νόημα σε όσα σας συμβαίνουν είναι κάτι βαθιά ανθρώπινο.
    
    Στην ερώτησή σας αν είναι δυνατό να έχει κανείς κατάθλιψη και να πηγαίνει κανονικά στη δουλειά, η απάντηση είναι ναι. Πολλές φορές, η κατάθλιψη δεν εκφράζεται μόνο μέσα από πλήρη ακινησία ή απόσυρση, αλλά μπορεί να «συγκαλύπτεται» κάτω από μια λειτουργικότητα που μοιάζει τυπικά επαρκής. Το γεγονός ότι συνεχίζετε να εργάζεστε δεν ακυρώνει την εσωτερική δυσφορία που περ...ιγράφετε – κι αυτή, από μόνη της, αξίζει φροντίδα.
    
    Ο τρόπος που περιγράφετε τη δυσφορία σας – το έντονο άγχος, το ευερέθιστο έντερο, η αποπραγματοποίηση, η ανάγκη για βεβαιότητες μέσω συνεχούς αναζήτησης απαντήσεων – δείχνει έναν ψυχισμό που παλεύει σκληρά να κατανοήσει, να σταθεί, να κρατηθεί. Η αίσθηση του αδιεξόδου και ο φόβος για την έκβαση είναι πολύ συχνά συναισθήματα σε τέτοιες φάσεις. Δεν είστε μόνος σε αυτό. Και, ναι, μπορεί κανείς να βγει από τέτοιες καταστάσεις – με υποστήριξη, σύνδεση και ουσιαστική επεξεργασία όσων κουβαλά.
    
    Το ιστορικό σας με Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή μάς δίνει ένα πλαίσιο, αλλά δε σας ορίζει. Μπορεί να λειτουργεί σαν έδαφος στο οποίο εμφανίζονται οι τωρινές δυσκολίες, αλλά κάθε φάση έχει τη δική της μοναδικότητα και την ανάγκη της να ακουστεί.
    
    Αυτό που θα σας πρότεινα είναι να μη μείνετε μόνος με όλα αυτά. Η ψυχοθεραπεία – ιδιαίτερα σε ένα ασφαλές πλαίσιο, με σχέση εμπιστοσύνης – μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε βαθύτερα τι σας συμβαίνει, να αποφορτίσετε την ένταση και τον φόβο, να ενισχύσετε τον εαυτό σας απέναντι στο άγχος και τα σωματικά συμπτώματα που το συνοδεύουν. Είναι σημαντικό να υπάρξει χώρος για όλα όσα νιώθετε – όχι για να διαγνωστούν απαραίτητα, αλλά για να γίνουν κατανοητά.
    
    Όχι, δεν είναι ότι «δεν διαγιγνώσκεται» αυτό που περνάτε. Είναι κάτι που έχει ψυχικό υπόβαθρο και μπορεί να επεξεργαστεί. Και ναι, μπορείτε να γίνετε καλά μέσω της αναζήτησης των αναγκών σας. Διάβασε περισσότερα

    

    Αϊβαζίδου Καλλιόπη

• Κρίση πανικού
  Συχνά όταν οδηγώ με πιάνει ένας φόβος της απόστασης. Δηλαδή όσο πιο μακριά είμαι από το σπίτι μου αυτό με αγχώνει με αποτέλεσμα όταν οδηγώ να τινάζω τους ώμους μου και να σφίγγομαι διότι μπορεί να αισθανθώ ότι εκείνη την ώρα χάνομαι (ζαλίζομαι) ειδικά όταν περνώ απότομες κατηφόρες ή ανηφόρες και αντικρίζω βουνά και κορυφές. Παίρνω αντικαταθλιπτική αγωγή enlift 20mg παρόλα αυτά δεν ξέρω αν είναι ψυχολογικό. Μπορείτε παρακαλώ ως επιστήμονες να μου πείτε που οφείλεται αυτό; Κάθε φορά σκέφτομαι πως θα κάνω ένα ταξίδι. Αν οδηγάει άλλος όλα αυτά μου φαίνονται αδιάφορα αλλά αν οδηγώ εγώ με πιάνουν.

  • Αυτό που περιγράφετε είναι κάτι που αρκετοί άνθρωποι βιώνουν, ακόμη κι αν δεν το μοιράζονται πάντα. Το άγχος που εμφανίζεται όταν απομακρύνεστε από το σπίτι — και ιδιαίτερα όταν εσείς οδηγείτε — δείχνει πως η απόσταση ίσως συμβολίζει κάτι περισσότερο από απλά χιλιόμετρα. Μπορεί να σχετίζεται με μια αίσθηση ασφάλειας, οικειότητας ή ελέγχου που νιώθετε να χάνεται.
    
    Το σώμα, με τον δικό του τρόπο, προσπαθεί να σας πει κάτι: σφίγγεται, αντιδρά, σαν να σας προειδοποιεί ότι "κάτι δεν πάει καλά". Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει κάτι σοβαρό, αλλά ίσως χρειάζεται να σταθείτε λίγο παραπάνω με φροντίδα σε αυτό που νιώθετε. Το ότι α...υτά τα συμπτώματα δεν εμφανίζονται όταν δεν οδηγείτε εσείς, δείχνει πως η ευθύνη του "κρατάω το τιμόνι" — κυριολεκτικά και μεταφορικά — σας φορτίζει περισσότερο. Η φαρμακευτική αγωγή, όπως αναφέρετε, είναι ένα στήριγμα. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα χρειάζονται και άλλη φροντίδα — μια ακρόαση, μια κατανόηση, μια διερεύνηση του τι μπορεί να κρύβεται από κάτω. Μπορεί να βοηθούσε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, να το μοιραστείτε αυτό με έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας που εμπιστεύεστε, ώστε να δουλέψετε μαζί αυτό το βίωμα.
    
    Το σημαντικό είναι ότι παρατηρείτε τι σας συμβαίνει και το αναγνωρίζετε. Αυτό από μόνο του είναι ήδη ένα βήμα φροντίδας. Διάβασε περισσότερα

    

    Αϊβαζίδου Καλλιόπη