Πώς να αντιμετωπίσω ψυχικά άρρωστο άτομο που με παρενοχλεί νυχτερινά;

Γεια σας είμαι η κοπέλα που έγραψε πριν λίγες μερες ότι ερωτεύτηκε τον ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή της μετά απ 3 χρόνια και αν γίνεται να μιλήσει στον ίδιο .έλαβα αρκετές απαντήσεις όποτε είχα το θάρρος και το έκανα και Δυστυχώς για εμένα ευτυχωσ Για εσάς ,έφαγα μεγάλη απόρριψη κάθως και παντρεμένος είναι απλά δεν φοράει βέρα και μου είπε ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι με καμία που θα του πει κάτι τέτοιο γιατί η σχέση είναι καθαρά ψυχιατρική κ ψυχοθεραπευτική & προκύπτει καμία φορά κ τα έχω μπερδέψει κ ακόμα κ αν επέμενα πως μου αρέσει ο ιδιος άσχετα με τη ψυχοθεραπεία πάλι μου έριξε άκυρο και ότι δε θέλει να μου δώσει ψεύτικη ελπίδα αλλά μη το δω ότι απορρίπτει εμένα προσωπικά κ μπλα μπλα κ αλλά που θόλωσα και δεν άκουσα απλά έφυγα κλαίγοντας .φυσικά πήγα για ποτα απευθείας για να ξεπεράσω το ποσό άβολα ένιωσα με τέτοια απόρριψη που δε μου έχει συμβεί ως τώρα τόσο στεγνά χωρίς κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης ακόμα και αν έφευγα από το ιατρείο του κ δεν ήμουν ασθενης .Επομένως του έστειλα μήνυμα μεθυσμένη ότι εξακολουθώ να επιμένω ότι τον βλέπω αλλιώς άσχετα με το Αν γρθαμε πιο κοντά λόγω συνεδρίων και ότι απλά θέλω μια ευκαιρία για μια δοκιμή κ ας μη βγούμε ποτε κ αν δε βγάζει κάπου καλώς κ οτι καταλαβαίνω οτι δεν μπορούμε να έχουμε κάποια σχέση . Το κινητό ήταν 10 η ώρα κλειστό . Το πρωί Απάντηση δε πηρα ποτέ. Από το γραφείο δεν μπορώ να φύγω γιατί δε με δέχονται 2 ψυχίατροι για χάπια ηρεμιστικά που δε μου γράψαν οι ίδιοι να τα βγάλουν και μου είπαν να γυρίσω στον γιατρό που μου τα συνταγογράφησε και έχει αναλάβει την υπόθεση αυτή . Τώρα νιώθω άβολα επι 2 επειδή ανοίχτηκα πρώτη φορά τόσο σ κάποιον που δεν με θέλει καθόλου Τι να κάνω;;

Καλημερα σας….πως θα ξεπεράσω ένα χωρισμο…;;πως θα αποδεχτώ ότι η πρώην μου προχώρησε στην ζωή της και πηγαίνει για γάμο ενώ τρέφω ακόμα αισθήματα γι αυτήν …και ποια θα είναι η συμπεριφορά μου απέναντι της αλλά και στους δικούς μας γνωστούς και φίλους ..ευχαριστω

Καλημέρα σας. Θα ήθελα μια γνώμη. Παρατηρώ πως έχω γαντζωθεί πάνω στον σύντροφο μου, δεν περνάω πολύ καλά γενικά, κλαίω αρκετά συχνά, σκέφτομαι και αναλύω υπερβολικά. Είμαι υπερβολικά ανασφαλής, αγχώδης αλλά έχω και χαμηλή αυτοπεποίθηση. Κάθε φορά που δεν συμπεριφέρεται όπως θέλω το παίρνω προσωπικά και βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα, όπως ότι δεν με θέλει, ότι είναι εγωιστής, ότι με απατάει κτλ. Έχουμε τσακωθεί τον τελευταίο καιρό χωρίς να μπορώ μιλήσω και να πω ακριβώς τι με ενόχλησε, χάνω τα λόγια μου απέναντι του γιατί φοβάμαι ότι θα θυμώσει μαζί μου και θα με αφήσει. Και εκείνος αρκετές φορές δεν αναγνωρίζει αυτό που προσπαθώ να του επικοινωνήσω ή δεν παραδέχεται οτι έχει κάνει λάθος και αυτό με θυμώνει. Επίσης από το καλοκαίρι και μετά άρχισε να με παίρνει λιγότερο και να μην μου απαντά σε κλήσεις και μηνύματα, και εγώ όσο δεν απαντάει με πιάνει υστερία και παίρνω περισσότερα τηλέφωνα και στέλνω περισσότερα μηνύματα. Ξέρω μέσα μου ότι η λύση είναι να αλλάξω εγώ συμπεριφορά και να δω λίγο τον εαυτό μου, αλλά και να κοιτάξω λίγο τα δικά μου θέλω να τα διεκδικήσω και να επιμένω σε αυτά. Δεν ξέρω όμως πως να το κάνω. Προσπαθώ άγαρμπα και δεν μου βγαίνει. Και παράλληλα αισθάνομαι πως όλο αυτό μας απομάκρυνε πολύ και ανατροφοδοτείται συνέχεια γιατί και ο σύντροφος μου είναι πολύ κλειστός, δεν εκφράζεται εύκολα, έχει την τάση να απομονώνεται, να μην μιλάει και να μην λέει ξεκάθαρα πράγματα. Δίνει διπλά μηνύματα και αβέβαιες απαντήσεις συνεχώς, και νιώθω να μπερδεύομαι συνεχώς. Δεν ξέρω τι να κάνω, θέλω να βελτιώσω τα πράγματα μέσα στην σχέση μας .Δεν θέλω να τον χάσω.

Καλησπέρα σας, θα ήθελα να ρωτήσω πως ξεπερνιουνται θέματα με την οικειότητα στις ερωτικές σχέσεις; Όπως ας πούμε με τις καθημερινές βιολογικές ανάγκες, όταν δεν θα είμαι τέλεια φτιαγμένη και μπορεί ξέρω γω να είμαι με την κοτσίδα όπως να ναι; Με αποτρέπει από το να κάνω σχέσεις αυτή η κατάσταση. Λες και οπότε πανε να γίνουν καθημερινές σχέσεις κάτι γίνεται και τις κόβω ή μου τις κοβουν

Βγαίνω με ένα παιδί που απλά έχουμε σεξουαλική επαφή χωρίς δεσμεύσεις. Το θέμα είναι ότι μου αρέσει πολύ ένας φίλος του και δεν μου έχει ξανατυχει να μου αρέσει κάποιος φίλος του αγοριού που βγαίνω. Είναι λάθος μου το ξέρω και ανήθικο αλλά νιώθω ότι κάτι με συνδέει με τον φίλο του. Να τονίσω πάλι ότι δεν μου έχει ξανατυχει. Πάσχω από κάποιο σύνδρομο η απλά με εξιταρει το "απαγορευμένο";

Εχω αδερφό με σχιζοσυναισθηματικη διαταραχη απτα 18 του. Σήμερα είναι 50. Κατα καιρους αρνειται να παρει τη φαρμακευτικη αγωγή του και γίνεται επικινδυνος για τον εαυτο του και τους αλλους. Τοτε κάνω εισαγγελικές εντολές και νοσηλευεται σε ψυχιατρική μοναδα. Έχω κανει 7 απτο 2017 μεχρι σημερα. Η τελευταία εγινε πριν λιγες μερες και τωρα νοσηλευεται στο Δαφνι. Ομως πανω απο μηνα δεν τον κρατάνε γιατί συνερχεται και παρουσιαζοντας καλή εικονα τον βγαζουν. Επιστρέφει στο σπιτι του ,ζει μονος του και πάλι τα ιδια. Οι γονεις του ειναι εν ζωή αλλα δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτά , διοτι δεν τα καταλαβαινουν. Πώς θα απαλλαγώ απτην ευθύνη αυτή;

Καλησπέρα σας. Βρίσκομαι σε σχέση με έναν άνθρωπο 2 χρόνια τώρα. Η σχέση είναι γεμάτη σεβασμό, αγάπη, κατανόηση και επικοινωνία. Γενικότερα είναι κάτι παραπάνω από υγιής με τα ups and down της. Το μόνο ας το πούμε ζήτημα είναι το σεξ. Όχι ως πράξη, αλλά για τα γύρω γύρω ας πουμε. Δεν είναι εκφραστικός ως προς αυτό και ίσως οφείλεται στο ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος. Συνήθως εγώ θα κάνω την πρώτη κίνηση, εγώ θα είμαι πιο έντονη και τα σχετικά, δηλαδή δε θα μου δείξει ότι με θέλει σεξουαλικά μέσα στην ημέρα μας. Σαν δεύτερο ζήτημα είναι οι σκέψεις μου. Έχει πολλούς μήνες που σκέφτομαι την πιθανότητα του χωρισμού (χωρίς να υπάρχει η επιθυμία από κανέναν μας) και κλαίω πάρα πολύ συχνά για αυτό. Αρκετές φορές την εβδομάδα. Σκέφτομαι ότι στο μέλλον δε θα τον έχω γιατι και οι 2 σχεδιαζουμε να φυγουμε στο εξωτερικο και βαζω τα κλαματα. Ειμαι πολυ συνειδητοποιημενη και ρεαλιστρια. Εχουμε τις ζωες και τους στοχους μας και κανενας δε θα γινει εμποδιο για τον αλλον. Γμωριζουμε οτι δεν κρατανε ολα για παντα και ολα μπορουν να ξεπεραστουν, ομως νιωθω αυτον τον ανθρωπο κομματι μου και οτι θα τον αγαπω παντα. Δεν ξερω αν με φοβιζει οτι θα πονεσω, οτι θα τον χάσω, η θνησιμοτητα της καταστασης ή ολα αυτα μαζι. Δεν μπορω να απολαυσω το τωρα γιατι στεναχωριεμαι για το μετα. Δεν ξερω πως να σταματησω αυτες τις σκεψεις. Συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα και σας ευχαριστω