Στομαχόπονος και αντικαταθλιπτικά: Περνά με τον χρόνο ή τροποποίηση φαρμάκου;

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Νιώθω πληρως χαμμενη εκτός μου λείπει ο εαυτος μου θέλω να σταματήσει αυτό το αισθημα μειονεξίας κ αυτοπεριορισμού..πραγματικά δε αντεχω..έχω απομακρύνει τους πάντες αποφευγω το οτιδηποτε είμαι απλά κλεισμένη στο σπίτι κ κάθε μέρα είναι ίδια απ όταν με Βάλα σ αυτό δε ευχαριστιέμαι τίποτα ούτε τη σχολή μου χανω το Πάσχα μου είμαι έτοιμη να τα παρατήσω πληρως που νιώθω αυτό κάνω(..έχω κάνει ψυχοθεραπεία είχα βρει λόγους αιτια κλπ απλά τώρα δε λέω να βγω από δω κ το μόνο που παρουσιάζω είναι ένα ελλειμματικό κακόμοιρο γιατί αυτό βλέπω κ γώ κ με εκνευρίζει αυτό αλλά όχι τόσο ώστε να το ανατρέψω λογικά..αυτα)

Έχω συμπτώματα κατάθλιψης και δυσθυμιας κυρίως, διαταραχή πανικού και νιώθω ότι είμαι εκτός του μυαλού μου. Κάνω ψυχοθεραπεία και παίρνω αγωγή εδώ και 7 μήνες αλλά ενώ είμαι καλύτερα από την αρχή, δεν μπορώ να συνέλθω και να βρω τον εαυτό μου. Πόσο θα κρατήσει αυτή η παράνοια;

Καλημερα σας. Ειμαι 38 ετων κ συνηδειτοποιω οτι εδω κ καιρο εχω καποια συπτωματα καταθλιψης. Επαψα να ασχολουμε με πραγματα που αγαπω οπως το διαβασμα κ τι σχεδιο,δεν κοιμαμαι καλα,δεν τρωω σωστα κ θελω να απομονωθω ν να κλαιω. Αυτο εχει ως αποτελεσμα να μην θελω να πηγαινω στη δουλεια κ να δημιουργω προβληματα στθς διαπροσωπικες μου σχεσεις. Τι πρεπει να κανω ωστε να μην χασω κτον ευατο μου αλλα κ τους γυρω μου. Ευχαριστω

Γειά σας. Κάποιες καταστάσεις που με ταλαιπωρούσαν από την παιδική μου ηλικία, (π.χ. σχολικός εκφοβισμός και αποκλεισμός) μου δημιούργησαν κάποιες ανασφάλειες οι οποίες με την σειρά τους με έφερναν σε ένα σημείο αυτή την στιγμή να είμαι παντελώς μόνος. Μόνος και από πλευράς ερωτικής σχέσης και από πλευράς φίλων και παρέας. Μέχρι πρότινος πίστευα πως μπορώ να το διαχειριστώ, όμως όσο περνάει όλο και λιγοστεύουν τα πράγματα που με ευχαριστούν και με κάνουν να το ξεχνάω. Όλα μου τα ενδιαφέροντα αρχίζουν και απομυθοποιούνται στην σκέψη μου βλέποντας τους άλλους να τα απολαμβάνουν με παρέα και εγώ μόνος. Μήπως βρίσκομαι στα πρόθυρα κατάθλιψης;;; Σε κάθε περίπτωση η κατάστασή μου χρήζει αντιμετώπισης από επαγγελματία ψυχικής υγείας;;;

Είμαι 20 χρόνων και στην καραντίνα το 2020 αρχισα να έχω κρίσεις άγχους για περίπου ένα μήνα μέχρι που τις ξεπερασα(λόγο καραντίνας και πανελληνίων) τα επόμενα 2-3 χρόνια όλα ήταν εντάξει με εξαίρεση την υπέρ ανάλυση χωρίς λόγο όπως φόβος για κάποια ασθένεια αλλά σπάνια. Τώρα ενώ το καλοκαίρι που πέρασε μέχρι τον δεκεμβριο όλα ήταν εντάξει μετά παρουσίασα κάποια επεισόδια δύσπνοιας για ένα διάστημα τα οποία συνέβαιναν κυρίως το βράδυ. Μόλις σταμάτησε αυτό αρχισα να έχω κάποιες κρίσεις πανικού χωρίς προφανή αιτία. Τώρα ενώ δεν έχω αυτά τα συμπτώματα, μπορεί να νιώσω ξαφνικά συναισθήματα λύπης μέσα στην μερα και φοβίας να μην πάθω κάτι εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ (να αναφέρω ότι έχω μεγαλη φοβία με τις αρρωστιες ακόμα και αν έχω κάνει εξετασεις πρόσφατα και δείχνουν ότι είμαι υγειης). Από την άλλη δεν μου βγαίνει να μιλήσω στους δικούς μ για αυτό που με απασχολεί το ξέρουν μόνο κάποιοι φίλοι μ και η σχέση μου. Ίσως να φταίει και η καθιστική ζωή που κάνω τον τελευταίο καιρό και η έλλειψη άσκησης. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Πριν από 6 χρόνια που έδινα πανελλήνιες μέχρι σήμερα που έδωσα εξέταση για το δίπλωμα οδήγησης, έχω φτάσει σε σημείο όχι μόνο στην κατάθλιψη, αλλά ότι όλο αυτό το φάσμα των εξετάσεων με κάνει να θεωρώ πως είμαι άχρηστος, ότι μου μεταδίδει η κοινωνία το μήνυμα πως δεν αξίζω στη ζωή, και ότι δεν θα έχω μέλλον. Καταλήγοντας στο σημερινό, έπαθα κρίση πανικού, σε συνδυασμό κατάθλιψης, κατά τη διάρκεια της οδήγησης, που δεν διήρκησε ούτε 5 λεπτά και όταν γύρισα στο σπίτι με έπιασαν οι τάσεις αυτοκτονίας, πράγμα που έχασα πλήρως τον έλεγχο μου και εξακολουθώ να βιώνω αυτό το σοκ. Οι τάσεις αυτοκτονίας προέκυπταν από την καταδίωξη αρνητικών επαναλαμβανόμενων στιγμιότυπων του παρελθόντος, ασχέτως που πηγαίνω πολλά χρόνια σε ψυχολόγο. Έχω σκεφτεί να φύγω από τη χώρα , αλλά στην πράξη δεν μου είναι εύκολο.