1,5 μήνα μετά την αρχή του Valdoxan (28 μερες ενα χάπι κ έπειτα 2 ) έκανα εξετάσεις και ενώ ggt Kai sgot είναι αρκετά χαμηλές κ εντός Ορίων Τσίμπησε λίγο η alt 34 στο ανώτερο όριο . Να ανησυχώ ότι θα συνεχίσει να ανεβαίνει; Ο γιατρός μου θεωρεί ότι έληξε η οξεία φάση αλλά δε μου άρεσε η αύξηση απ την αρχή του χαπιού

εδώ και 2 μήνες η σύζυγος μου περνούσε καταθλιψη με εμμονες ότι κάποιος την κυνηγά ότι δεν την θέλουν φίλοι και γνωστοί και ότι μαθεύτηκε κάτι που έκανε και θα την βάλουν φυλακή!ξεκινήσαμε με ψυχοθεραπευτρια και βλέπαμε αργά κάποιες αλλαγές προς το θετικό όμως δεν διαρκούσαν για πολύ....ώσπου την μέρα που έγραψε αποχαιρετηστηρια γράμματα σε εμένα τον άντρα της και την αδελφή της με παράγραφο στο τέλος ότι θα πεθάνει!!! την παίρνουμε στον ψυχίατρο και στις 11 ημέρες φαρμακευτική αγωγής....βρήκε κάπως την διάθεση της....κοιμόταν καλύτερα αλλά το τρομακτικό ήταν ότι ξαφνικά ξέσπασε πάνω μου με έδιωχνε από το σπίτι κσι με κτύπησε στο πρόσωπο...μπροστά ήταν και το παιδί μας 10 χρόνων το οποίο την παρακαλούσε να σταματήσει...εγώ έπαθα σοκ και προσπαθούσα να απομακρυνω το παιδί και εξελίχτηκε σε μπάχαλο....τρομακτικά άσχημα όμως!! δεν θέλει να ημαστε μαζί ούτε δεχετε να βρεθούμε να μιλήσουμε...είμαι σε απόγνωση....φοβάμαι για το παιδί μου και το χειρότερο....ο ψυχιατρος που την βλέπει απουσιάζει και σε πέντε ημέρες θα γυρίσει....τι κανω; σας παρακαλώ πολύ τι ειναι αυτό....που συμβαινει....πριν τα φάρμακα έκλαιγε και δεν ήθελε να την εγκαταλείψω.....τώρα δεν θέλει να με βλέπει!σας ευχαριστώ εκ των προτέρων από καρδιάς.....

Ο στομαχόπονος συνδέεται με τα αντικαταθληπτικά χάπια; Περνά ο πόνος με την πάροδο του χρόνου ή είναι μια παρενέργεια φαρμάκου που χρειάζεται τροποποίηση;

Ο γιος μου είναι 21 ετών είναι συνέχεια μέσα στο σπίτι δεν θέλει να του μιλάμε πολύ κάθεται μόνος του δε μιλάει με τα αδέρφια του σταμάτησε το σχολείο δεν θέλει να δουλεύει ούτε στη δική μας επιχείρηση...δεν κάνει μπάνιο συχνά φοράει τα ίδια ρούχα τρώει πολλά σνακ στο κρεβάτι που δεν τα μαζεύει μετά και ούτε με αφήνει να καθαρίσω το δωμάτιο του. Μυρίζει άσχημα το παιδί μου και το δωμάτιο δεν θέλει να μιλάει με τα αδέρφια του . Κάποια στιγμή που ένιωσε πολύ άγχος μου είπε να κλείσω ραντεβού σε ψυχολόγο αλλά δεν πήγε πότε πάντα το ακυρωνε. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε...στην οικογένεια ζούμε ένα δράμα κλαίμε όλοι χωρίς να μας βλέπει βέβαια. Δεν έχει φίλους μόνο με το τηλέφωνο κάθεται όλη μέρα.. είναι πάρα πολλά σας παρακαλώ τι να κάνω έχω αλλά 2 παιδιά και πρέπει να είμαι καλά και για αυτά. Όμως δεν έχω καθόλου καλή ψυχολογία .του πρότεινα να έρθει κάποιος ψυχολόγος στο σπίτι να μιλάνε και δε θέλει φωνάζει και μου λέει βγες έξω και κλείσε τη πόρτα δε θέλει να μιλάμε καθόλου για κάτι τέτοιο. Ζητάω βοήθεια

Έχω ιστορικό κατάθλιψης. Έχω κόψει την αγωγή εδώ και 1,5 χρόνο. Έχω πάι πολλά νευρα και έντονη απογοήτευση για δικους μου λόγους. Νιώθω τύψεις και στεναχώρια για κάποιες επιλογές που έκανα. Αρνουμαι να πάρω αγωγή ένω η γιατρόςότι μπορεί να τη χρειάζομαι. Δεν θέλω ε΄πισηςσ να ακοήυσω αυτά που λέει η γιατρός. Γνώμες???

Θα ηθελα κάποια ειδικός να με καθοδηγήσει παρακαλώ . Το προβλημα είναι ο ύπνος. Δεν νυστάζω ποτέ και δαν κοιμάμαι . Παίρνω φάρμακα ώστε να κοιμηθώ αλλά το προβλημα το είχα σπο πολύ πιο πριν . Επίσης δεν μπορώ να κλάψω . Είναι βασανιστικό . Ποιος μπορεί να βοηθήσει παρακαλώ; Σας ευχαριστώ πολύ .

Καλησπερα. Ειμαι μικρή σχετικά σε ηλικία και εγω διαγνωστεί με αγχώδης διαταραχή και άρρωστο φοβία από ψυχίατρο. Παίρνω φαρμακευτική αγωγή παρόλο που μου δημιουργεί παρενέργειες. Είναι πολυ δύσκολο και έχω παρά πολλές φοβίες για τα παντα. Ποναει λιγο το κεφάλι μου αναζητώ συο διαδύκτιο τι μπορεί να έχω. Επίσης έχω πολλα ψυχοσωματικά. Νιωθω ότι θα ζω ετσι στην ζωή μου μεσα σε έναν φόβο και όταν θα γίνει μείωση την φαρμακευτικής αγωγής θα ξανα αρχίσω τα ίδια. Τις κρίσεις πανικού κλπ

Πριν 3 χρόνια άφησα την Αθήνα και πηγα σε μια κωμόπολη στην επαρχία.Το μεγάλο μου πρόβλημα εδώ είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κοριτσιών που είναι πάνω κάτω στην ηλικία μου,αλλά και πιο μικρές,εγώ είμαι 32,είναι σε σχέση η ακόμα και αρραβωνιασμένες η παντρεμένες.Γενικώς οι άνθρωποι είναι πιο κλειστοί εδώ.3 χρόνια έχω πάρε δώσε μόνο με ένα παιδί και δυο κοπέλες.Νομίζω ότι είμαι ανεπιθύμητος,δεν με θέλουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου,δεν έχω την αποδοχή που είχα στην Αθήνα.Νομίζω ότι αν συνεχίσω να μένω εδώ θα μείνω αιώνιο μπακουρι.Εχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ τις νύχτες,να μην τρώω με αποτέλεσμα να έχω χάσει 5 κιλά σε ένα μήνα και να μην με νοιάζει τίποτα.Εχω κάνει μια σκέψη να πάρω το αμάξι μου,να φύγω από εδώ και να πάω κάπου που να υπάρχει περισσότερος κόσμος και ελεύθερες κοπέλες πχ Πάτρα, Λάρισα,Ιωάννινα,Βόλος κλπ,με την προϋπόθεση να βρω πρώτα δουλειά και στέγη εκεί.Εδω δεν νομίζω ότι θα με αποδεχτούν οι άνθρωποι της ηλικίας μου,άμα ήταν θα είχε γίνει από το καλοκαίρι του 2021 που ήρθα εδώ..και σχεδόν 3 χρόνια μετά είναι αδύνατον,στα ξαφνικά,να με συμπαθήσουν όλοι.Ξεχασα να πω ότι για μερικούς μήνες μιλαγα με μια κοπέλα από εδώ αλλά μια μέρα ξαφνικά, χωρίς να έχει συμβεί κάτι,σταμάτησε να μου μιλάει.Απο εκείνη την ημέρα έχω πέσει παρά πολύ.Γνωριζει καλά και μια κοπέλα που μου αρέσει την οποία βέβαια δεν τολμώ να πλησιάσω.Ειναι πανέμορφη και πολύ κοινωνική και σιγά μην ασχοληθεί με εμένα.Της πέφτω λίγος μάλλον.Πιστευετε ότι το να πήγαινα σε άλλο μέρος σαν αυτά που ανέφερα παραπάνω,θα έλυνε το πρόβλημα η όχι?Η υπάρχουν ακόμα ελπίδες να φτιάξω κύκλο εδώ,αν και νομίζω ότι δεν με θέλουν.Ακολουθησα τυχαία και καμιά δεκαριά κοπέλες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά δεν με ακολούθησε πίσω καμιά.Αν αυτο δεν είναι σημάδι απόρριψης τότε τι είναι?Οι συγκεκριμένες κοπέλες δεν με ξέρουν προσωπικά,μόνο από εμφάνιση.Αθηνα δεν σκέφτομαι να ξαναγυρισω.Καθε γνώμη δεκτή.Ευχαριστω.