Καλησπέρα σας. Έχω ένα αγοράκι 4 ετών. Αναγνωρίζω στην συμπεριφορά του αρκετά συμπτώματα ΔΕΠΥ. Που μπωρο να απευθυνθώ για να μάθω αν όντως ισχύει?

Υπεραναλυω τα πάντα και ασχολούμαι και δυσκολεύομαι πρα πολύ να ζω στο παρον και να ευχαριστιέμαι πράγματα και να κάνω αποφασίζω να κνω πραγματα και να λέω πραγματικά αυτό που θέλω. Μήπως εν τέλη έχω Δεπυ; Δυσκολεύομαι να σταματήσω το μυαλο μου από το να σκέφτεται και απλά να νιώθει

Είμαι 16 χρονών και πιστεύω πως έχω δεπυ. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ όταν μου μιλάνε αν δεν απασχολούμαι και με κάτι άλλο βαριέμαι εύκολα πράγματα που θα ξεκινήσω ας πούμε γυμναστική και άλλα και για να μην βαρεθώ θέλω να μαθαίνω και άλλα πράγματα ταυτόχρονα και για απλά πράγματα της καθημερινότητάς μου πρέπει να σκεφτώ πώς θα τα κάνω και κάτι που θα με πείσει να το κάνω και όταν το σκεφτώ πάρα πολύ θα πάρω την απόλαυση στο μυαλό μου και μετά θα βαρεθώ να το κάνω στην πραγματικότητα επίσης αν τελικά καταφέρω να πεις όταν αυτό μου και κάνει αυτό που θέλω αλλά στην πορεία συμβεί κάτι και δεν πρέπει να το κάνω θα χαλάσει πολύ απότομα η ψυχολογία μου και θα βάλω το κλάματα και δεν θα μπορώ να συνεχίσω αν δεν το κάνω ακριβώς όπως θέλω επίσης έχω πολύ απότομες εναλλαγές συναισθημάτων δηλαδή που είχα γελάω με κάτι φίλες μου μπορεί να αρχίζω να κλαίω για άσχετους λόγους university 7 και την έρευνα που έκανα πιστεύω πως έχω δεπυ

Είμαι 29 ετών, γυναίκα. Νιώθω καιρό πως χρειάζομαι μια καθοδήγηση από κάποιον ειδικό ούτως ώστε να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες που μπλοκάρουν τη καθημερινότητα μου και δημιουργούν χάος στο μυαλό μου. Η σχέση μου με το φαγητό, την άσκηση που γίνεται εμμονική από την μια και ανύπαρκτη από την άλλη, από την αφαγια στην υπέρφαγια και τη βουλιμία, από τις κοινωνίκες σχέσεις που με δυσκολεύουν πολύ, νιώθω άβολα ανάμεσα σε πολύ κόσμο αποφεύγω οικογένειακα τραπέζια, γάμους, γενικά ότι αφορά πολυκοσμία, δεν μπορώ να δείξω όση αγάπη νιώθω στα κοντινά μου άτομα, δυσκολεύομαι πολύ με την εκδήλωση αγάπης με χειρονομίες όπως αγκαλιά, άγγιγματα, δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Δεν μπορω να δημιουργήσω κοινωνικές και ερωτικες σχέσεις, ξαφνικά εξαφανίζομαι από άνθρωπους χωρις να δείχνω σημαδια ζώης, Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ένα πράγμα, δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια παράσταση, μια ταινία, δεν μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο, ένα μεγάλο άρθρο. μια ομιλία, έχω μια μανια με την τάξη και την καθαριοντα και νιώθω άβολα όταν βρίσκομαι σε ακαταστασία, η ακόμα και όταν απλά δεν είναι όλα τα αντικείμενα στη θέση τους, έχω πολλές συχνές μεταβολές διάθεσης, υπεραναλυω καταστάσεις, γενικά εσωτερικά έχω συνεχώς άγχος αλλά δε το δείχνω πότε έξω, δυσκολεύομαι να τολμήσω και να εξελιχθώ στα επαγγελματικά καθώς με πιάνει άγχος ότι δε θα φέρω είς πέρας Τίς αρμοδιότητες μου, φοβαμαι ακόμα και να οδηγήσω.γενικά, νιώθω ότι δεν μπορώ σε κανένα τομέα στη ζωη μου να εξελιχθώ. Να ξεμπλοκαρω.Γενικά πάντα ένιωθα κάπως διαφορετική χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Έχω δοκιμάσει τη ψυχοθεραπεία αλλά με βοήθησε σε ένα σημείο, να αντιμετωπίσω τα γεγονότα που έτρεχαν την περίοδο εκείνη αλλά όχι να ψάξω μέσα μου και να γίνει μια διάγνωση στο τι σημαίνουν όλα αυτά. Κ δεν πήγα μόνο σε έναν ψυχοθεραπευτή. Δεν ξέρω που να απευθυνθώ. Θα ήθελα την καθοδήγηση σας.

Θα με ενημερώσετε έχω ΔΕΠΥ ενήλικου 49 χρονων υπάρχει κάποιο δημόσιο νοσοκομείο στην Αθήνα για εξέταση;

Που μπορώ να κάνω αξιολόγηση για ΔΕΠΥ και ΔΑΦ όντας ενήλικας ;

Δυστυχώς έχω φτάσει να είμαι 27 ετών και γενικά δεν είχα ποτέ και ούτε έχω ενδιαφέροντα στη ζωή μου, με αποτέλεσμα να μην έχω γνώσεις για τιποτα. Από πχ ταινίες μέχρι και πιο σοβαρά θέματα που αφορούν τον κλάδο της δουλειάς μου. Ταυτόχρονα ενώ ξέρω την κατάσταση μου, δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω αυτό, με αποτέλεσμα κάθε φορά που γνωρίζω καινούρια άτομα να είμαι τρομερά απόμακρη και καθόλου ομιλητική και κοινωνική. Για παράδειγμα τώρα στο μεταπτυχιακό μου, όλοι μου λένε ότι είμαι υπερβολικά ντροπαλή και αγχώδης. Μάλιστα σε μια παρουσίαση που έκανα, μου είπαν συμφοιτητές μου ότι ήμουν πολύ αγχωμένη και έχανα τα λόγια μου. Γενικά νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, γιατί κάθε φορά μου περνάνε διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου, με αποτέλεσμα να μην έχω ακούσει τίποτα από αυτά που έχουν πει οι καθηγητές. Νιώθω ότι έχω ΔΕΠΥ και ταυτόχρονα κατάθλιψη και δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω τόσο κουρασμένη από όλο αυτό και είμαι συνέχεια σε έναν φαύλο κύκλο.

Γεια σας, αντιμετωπίζω θέματα κοινωνικής ένταξης από μικρή ηλικία. Το θέμα μου είναι ότι μπορώ να νιώσω άνετα μόνο αν καταλάβω ότι τα άτομα που έχω γύρω μου είναι στο ίδιο επίπεδο με εμένα ή «κατώτερα». Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συναναστραφώ με άτομα που έχουν περισσότερες γνώσεις και γενικά γνωρίζουν πιο πολλά απο εμένα σε κάτι. Κάθε φορά απομονώνομαι γιατι δυστυχώς νιώθω οτι δεν έχω και πολλές ιδιαίτερες γνώσεις σε κανένα θέμα και δεν μπορώ να συμμετέχω σε μια συζήτηση και ειμαι απλά παρατηρήτρια. Αυτό δυστυχώς μου δημιουργεί προβλήματα και στις ερωτικές σχέσεις καθώς δεν μπορώ να χαλαρώσω και αναπτύξω και μια σχέση φιλίας με το άλλο άτομο ώστε να έχουμε να θέματα συζήτησης με αποτέλεσμα να απομακρύνω τους άλλους ή να μην θέλουν κάτι πιο σοβαρό από εμένα. Όλα αυτά με κάνουν να νιώθω χάλια το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και να απομονώνομαι όλο και πιο πολύ. Τι μπορώ να κάνω; Είναι κάτι που ξεπερνιέται ή θα είμαι για πάντα χωρίς φίλους και χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα μου;