Καρμίρη Στέλλα MSc

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Κρίση πανικού
  Οι κρίσεις πανικού διαρκούν πολλες ώρες πως να τις αντιμετωπίσω ;

  • Προκειμένου να μάθετε πώς να διαχειρίζεστε αυτές τις καταστάσεις απευθυνθείτε σε γνωσιακό-συμπεριφορικό θεραπευτή (ψυχολόγο). Υπάρχουν θεραπευτικές τεχνικές και εργαλεία, κατάλληλα για τις κρίσεις πανικού.

    

    Καρμίρη Στέλλα

• Κατάθλιψη
  Έχασα την μητέρα μου είμασταν πολύ αγαπημενες έχω ένα πολύ καλό άντρα πού με βοηθάει σε όλο αυτό και εγώ δεν μπορώ να συνέλθω μού προέκυψε κατάθλιψη όλο αυτό,κάνω ότι μπορώ να ξεχαστω λίγο με ένα ταξίδι η μία βόλτα αλλά κρατάει λίγο και την νύχτα χειροτερεύει. Φοβάμαι τους Ψυχολογουσ γιατί ούτε χάπια θέλω να πάρω και ούτε να ακούω συνέχεια ξεπεράσετο η ζωή συνεχίζεται...οι άνθρωποι που ζούμε απώλειες άλλο επιζητούμε Φοβάμαι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ....

  • Το πένθος είναι μια κατάσταση που συχνά μπορεί να γίνει αρκετά περίπλοκη και δύσκολα διαχειρίσιμη. Κάποιος ειδικός μπορεί πραγματικά να σας στηρίξει να ξεπεράσετε αυτή τη θλίψη που προκάλεσε η απώλεια. Μη φοβάστε να συμβουλευτείτε κάποιον…

    

    Καρμίρη Στέλλα

• Άγχος και Στρες
  Είμαι 29 ετών.Λόγω κάποιων προβλημάτων που υπήρχαν παλιότερα(έχουν να κάνουν με οικονομικά και θέματα υγείας των γονιών μου),τα οποία σε κάποιο βαθμό έχουν εξαλειφθεί πια,δεν έχω κάνει (ακόμα) κάποια πράγματα που έκαναν οι περισσότεροι νέοι από τα 18 έως τα 29.Πχ δεν έβγαινα έξω κάθε Σάββατο ή δεν πήγαινα συνέχεια διακοπές σε νησιά,εξωτερικό,κοσμικά μέρη πως είναι η Αράχωβα ή το Πήλιο.Άπό φιλίες και σχέσεις λίγα πράγματα,το ίδιο και από δουλειές.Νομίζω πως έχασα την ωραιότερη δεκαετία της ζωής μου,αν ισχύει αυτό που λένε ότι η ωραιότερη δεκαετία ενός ανθρώπου είναι από τα 20 έως τα 29.Έχω και μια φοβία,το πως θα το πάρουν κάποιοι άνθρωποι το ότι σε αυτή την ηλικία δεν έβγαινα συνέχεια έξω ή δεν πήγαινα σε άλλα μέρη.Θα πουν εντάξει δεν πειράζει ή θα φύγουν?Και αν θέλω να πάω μαζί με έναν από αυτούς σε ένα μέρος που μπορεί να έχει πάει ήδη,θα καταδεχτεί να ξαναπάει ειδικά για εμένα,?Μου κακοφαίνεται ότι σε κάποια πράγματα καθυστέρησα σε σχέση με άλλους.Πχ από τα 18 μου ήθελα να πάρω ένα συγκεκριμένο αμάξι.Κατάφερα και το πήρα στα 28 μου,μεταχειρισμένο.Ενώ είμαι ΟΚ,στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη ότι γιατί κάποιοι άλλοι το είχαν από τα 20 ή τα 22,ενώ εγώ έφτασα σχεδόν 30 για να το πάρω?Αν πάω σε ένα νησί που δεν έχω πάει ακόμα,αφενός μεν θα μου φανεί καλό,αφετέρου στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα υπάρχει και πάλι η σκέψη ότι γιατί εγώ έφτασα σχεδόν 30 να πάω εκεί όταν οι πιο πολλοί είχαν πάει από τα 22 ή τα 25?Αυτό,πως το εξηγείτε?Δεν σκέφτομαι καν το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια.Κατά την άποψη μου(μπορεί να είναι και λάθος),αν φτάσω σε αυτό το σημείο,όλα αυτά που δεν έχω κάνει ακόμα,δεν θα γίνουν ποτέ.Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και τρώω ελάχιστα.Όταν νυχτώνει,ακόμα χειρότερα.Μπορεί να φαίνονται αστεία όλα αυτά που γράφω και σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα.Κάθε γνώμη και βοήθεια είναι καλοδεχούμενη.Ευχαριστώ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο!

  • Το πρόβλημα δεν προκύπτει από τη σύγκριση με άλλους ανθρώπους αλλά από το πώς εσείς έχετε βιώσει τις στερήσεις και πώς τελικά νιώθετε μειονεξία. Χρειάζεται να αναζητήσετε μέσα σας την ουσία του προβλήματος.

    

    Καρμίρη Στέλλα