Είμαι 14 και θέλω να πεθάνω λόγω οικογενειακών προβλημάτων και άγχους

Καλημέρα θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι φυσιολογική η αντίδραση μου στον θάνατο της μητέρας μου .Την έχασα πριν 3 μήνες και δεν έχω βιώσει το πένθος όπως διαβάζω με τα στάδια .Ήμουν δεμένη πολύ .της είχα αδυναμία και λόγω της δουλειάς μου ( νοσηλεύτρια) οποτε χρειάστηκε ιατρό αναλάμβανα να την πάρω και να πηγαίνουμε.και την αποχωρίστηκαν λόγω προβλημάτων υγείας ενώ ήταν 1 μήνα στο νοσοκομείο.Νιωθω ενοχικά γιατί δεν έκλαψα πολύ δεν την αναζητώ συχνά.Εκανα μικρά ξεσπασματα με αφορμή ρούχα φωτογραφίες και αλλά .Τι μου συμβαίνει;

Τί φταίει όταν έχεις τον σύντροφο των ονείρων σου, τη δουλειά των ονείρων σου και παρ'όλα αυτά δεν είσαι ευτυχισμένη? Επιφανειακά είμαι καλά και λειτουργώ κανονικά αλλά μέσα μου νιώθω κάθε μέρα άσχημα και μπερδεμένη. Αναζητώ κάποιον / α ψυχολόγο που θα με βοηθήσει να φτάσω στη ρίζα αυτής της κατάστασης έτσι ώστε επιτέλους κάποια στιγμή να καταφέρω κι εγώ να αισθάνομαι καλύτερα μέσα μου.

Αντιμετωπίζω χρόνια ακραία μοναξιά,από τα 18 ήδη δεν είχα καθόλου φίλους,παρέες και δεν ανηκα κάπου,αναπόφευκτα ήρθε η ακραία μοναξιά και απομόνωση την οποία βιώνω μέχρι και τώρα που είμαι 35 ετών,ποτε δεν κατάφερα να έχω φίλους,παρέες,συντροφικότητα,με έναν χαρακτήρα εσωστρεφή,ντροπαλό,λιγομίλητος,με χαμηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλή αυτοπεποίθηση,με αισθήματα κατωτερότητας και αποτυχίας. Έχω βιώσει απορρίψεις,αδιαφορία από τους άλλους,μια μοναξιά που προκαλεί μια μόνιμη θλίψη,στενοχώρια,που δεν φεύγει ούτε με χόμπυ,δραστηριότητες,συμμετοχή σε εθελοντισμους,ούτε με ψυχοθεραπείες που κάνω τα τελευταία χρόνια. Τι πιστεύετε πως μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την περίπτωση?

Καλησπέρα γιατί νιώθω ακομα θλίψη όταν πλησιάζει η μέρα θανάτου της μητέρας μου αν κ έχουν περασει αρκετά χρόνια;

Καλησπέρα σας. Γενικά το τελευταίο διάστημα υπάρχει μεγάλη απογοήτευση στην ζωή μου ενώ θα έπρεπε ν είναι γεμάτη χαρές. Έχω δίπλα μου έναν υπέροχο άνθρωπο που με στηρίζει στα πάντα, σε λίγο διάστημα θα μπούμε στο σπίτι μας, Νοέμβρη θα γίνει κ ο γαμος μας. Έχω άσχημα βιώματα από τα 14 μου είτε σχετικά με την διατροφή και τα κιλά μού (ήμουν πολύ καλά για την ηλικία μου απλά έχω πιο μεσογειακό σωματότυπο, και υπήρχε η σύγκριση).. Υπήρξαν πολλές προσπάθειες με διατροφολόγους αρχικά χωρίς να χρειάζεται, στην πορεία επειδή με φτάσανε στο σημείο να το χρειάζομαι. Έχω φτάσει τα 24 χρόνια της ζωής μου έχοντας τύψεις για το πώς εξελίσσεται το σώμα μου, και απίστευτα νεύρα που έδεινα βαρύτητα τότε στα λόγια τους, και τους επέτρεψα να με μειώσουν τόσο ψυχολογικά, και σωματικά. Έγιναν και δύο προσπάθειες με ψυχολόγους όταν αντιλήφθηκα ότι έχω καταντήσει ψυχικά άρρωστη. Στην πρώτη δυστυχώς σταμάτησα διότι εγώ δεν ένιωθα ότι μπορεί να υπάρξει σωστή σύνδεση, ώστε να ανοιχτω και να εμπιστευτώ πλήρως. Στην δεύτερη ξεκίνησε να υπάρχει μια σύνδεση και κατανόηση. Βασικά ένιωθα ότι με άκουγε πραγματικά κ δεν προσπαθούσε απλά να συμβουλέψει. Αλλά συνέβη ένα συμβάν οικονομικής φύσεως και αναγκάστηκα να σταματήσω προσωρινά. Παρόλα αυτά προσπάθησα να βρω motivation σε πολλά πράγματα. Αλλά κάθε φορά δημιουργούνταν μια ελπίδα, και ερχόταν η ηττοπάθεια της αποτυχίας από την ενδεχόμενη προσπάθεια που θα ξανά ξεκινούσε. Νιώθω γενικά πνιγμένη στο σύνολο, εδω έχω αναφέρει μόνο το διατροφικό κομμάτι, και υπάρχουν ώρες που ειλικρινά νιώθω ότι θέλω να τελειώσει εντελώς αυτό που νιώθω. Σαν να μην έχω άλλη δύναμη να συνεχίσω. Όχι την προσπάθεια για βελτίωση. Την προσπάθεια για ζωή γενικότερα. Συνεχίζω και σε δεύτερο λόγω οριων λεξεων

Τις περισσότερες φορές, όπως κάθε μέρα, δεν αισθάνομαι τίποτα και αισθάνομαι λυπημένος, ουρλιάζω πολύ δυνατά, αλλά δεν λέω τα συναισθήματά μου ποτέ ,μερικές φορές βλάπτω τον εαυτό μου λίγο και απλα περναει απο το μυαλο μου η σκεψη αν δεν ζουσα τωρα ολα θα ητανε καλυτερα χωρις φυσικα να θελω να πεθανω και έκανα ένα τεστ κατάθλιψης και φανηκε οτι εχω και Νιώθω πραγματικά σαν να είμαι, αλλά δεν μπορώ να είμαι γιατί μερικές φορές 2-3 την εβδομάδα νιώθω πολύ χαρούμενος και γελάω, οπότε δεν μπορώ να έχω κατάθλιψη. Έχω πολλά θεματακια ως ανθρωπος και τραύματα ,χώρισαν οι γονείς μου πρόσφατα, νιώθω ότι είμαι ο πιο χαλια εσωτερικα κι εξωτερικα άνθρωπος στη γη, ενω ξερω τοι δεν είμαι, σκέφτομαι συναιχια όλη την ώρα (overthinking)και σκέφτομαι πολύ για τον αυτοτραυματισμό ενω ξερω πόσο χαζό είναι δεν ξέρω τι άλλο να σου πω για να μπορέσεις να απαντήσεις στην ερώτηση μου :Έχω κατάθλιψη ή κάτι άλλο ή είμαι απλώς ένα άτομο που φτιάχνει τα προβλήματά της σε ικετευω απαντα μου με ναι ή οχι γτ νιωθω χαλια καθε μερα και πρεπει παντα να ξερω τι εχω αλλιως δεν μπορω να λειτουργησω

Ζω χρόνια σε μια σχέση που μου προκαλεί έντονη κατάθλιψη όλα τα βλέπω ματαια του εξηγώ πως νιώθω και πάντα μου απαντάει δεν ειανι έτσι μειώνει οτιδήποτε νιωθω με κάνει να νιωθω ότι δεν αξιζω τίποτα με κάθε τρόπο με χειρίζεται και δνε έχω ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για να βρω δύναμη να φύγω απλα έχω χάσει το μυαλό μου ξέρω ποια είναι η αληθεια και όλα τα καλύπτει νιωθω η ψυχή μου να αιμορραγεί και λέει ότι μαγαπει αλλά οι πράξεις του δείχνουν αλλά τι να κάνω να βγω από αυτό το κουβάρι στις σκέψεις μου